Kocurek stanął jak wryty, gdy jego mentorka bez problemu wskoczyła na najniższą gałąź, a do tego nakazała mu wspiąć się również, w dodatku jeszcze wyżej od niej. Przez chwilę miał nadzieję, że to tylko słaby żart, ale jej mina była śmiertelnie poważna. No pięknie, spędzi najbliższe pół księżyca u starszyzny! Przełknął, obserwując drzewo i zastanawiając się, jakby tu zacząć. Musi dać radę! Podszedł, odetchnął głęboko i wczepił się w korę, rozpoczynając tym samym mozolną wspinaczkę. Stawiał łapy bardzo ostrożnie, starając się nie patrzeć w dół. Uch, ale w końcu, lekko sapiąc wdrapał się na wysokość cętkowanej. Niezwykle powoli, ale cóż, ważne, skutecznie! Kocica wyszczerzyła kły w uśmiechu, co natychmiast zdezorientowało terminatora. A u niego wystarczyła tylko chwila nieuwagi… nie zauważył nawet, gdzie zaczepia pazury tylnych kończyn. Jak można się więc domyślić, nie zaczepił ich w ogóle, wisiał. Przez chwilę z rozpaczą ślizgał nimi o nawierzchnię, co wystarczyło, by spanikował. O mało co nie runął w dół, Sroczy Żar jednak szybko zareagowała i złapała go za kark. Ciężko jej było utrzymać takiego bydlaka, ale na szczęście młodzik szybko odetchnął i złapał się ponownie. Starając się uspokoić myśli, wdrapał się powoli na gałąź wyżej. Kocica zadarła łeb, łypiąc pomarańczowym okiem.
— No, jak na taką ciamajdę jak ty, to nieźle. Tylko musisz mniej się rozpraszać. Prawie byś spadł, głupolu — mruknęła. — No dobrze, a teraz złaź. Powoli, tyłem. No, nie trzęś się tak! Ja cię stąd przecież nie ściągnę, wlazłeś, to i zejdziesz. Patrz uważnie na mnie — prychnęła, powoli balansując na gałęzi. Zaczepiła się pnia i ostrożnie, ze skupieniem zaczęła schodzić. Zrobiła to bez większego problemu, niedługo była już na dole.
— No, teraz twoja kolej! — wrzasnęła, chociaż i tak ledwo co ją usłyszał.
Dygocąc na całym ciele, złapał się tak, jak wtedy, gdy wchodził na górę. "Wdech, wydech. Dasz radę" wymruczał sam do siebie i bardzo, bardzo powolutku rozpoczął schodzenie. Nie patrzył w dół, mimo, że powinien w ten sposób kontrolować ułożenie tylnych stóp. Zbyt bardzo się bał. Jak się jednak okazało, było to błędem. Sporym błędem.
Ponownie, jak wcześniej, w pewnym momencie nie złapał się. Tym razem jednak, zamiast spaść, kurczowo trzymał się przednimi łapkami, zwisając tak przez kilkanaście uderzeń serca. Uspokoił się, a następnie spróbował ponownie się wczepić. Za trzecim razem udało mu się to. Wreszcie zszedł na ziemię. Miał ochotę ułożyć się wygodnie, wytarzać, po prostu cieszyć tym, że w końcu może być na stałym gruncie.
— No, nauczyłeś się już wchodzić, ale twoja technika kuleje. Jak wejdziesz i zejdziesz jeszcze tak z pięć razy, to możemy kończyć.
Myślał, że zaraz padnie.
***
Obudził się wcześnie. Ziewnął, wstał, wyszedł z legowiska, zjadł śniadanie, umył się i czekał na półdługowłosą. Nic ciekawego, jego codzienna, żmudna rutyna. Absolutnie więc nie spodziewał się, że ten dzień będzie inny.
Ostatnio jego postępy były coraz lepsze. W końcu opanował porządnie wspinaczkę, nauczył się też ukrywać wstręt przed upolowaną zdobyczą, chociaż nadal go czuł. Z walką też radził sobie całkiem nieźle. Co aż dziwne, czuł pewną satysfakcję ze swoich wyników… a jego mistrzyni… jego mistrzyni umiała niekiedy świetnie zakrywać dumę wywołaną jego postępami. Wciąż była okropnie surowa, straszna, za każdym razem wykańczała go psychicznie. Mimo, że nigdy by tego nie powiedział, miał już serdecznie dość i chciał, aby to się skończyło. Jak najszybciej.
Tym razem, co podejrzane, zjawiła się przy poincie znacznie później, niż zwykle. Nie powiedziała jednak ani słowa o swoim spóźnieniu. On nie zamierzał pytać.
— Dziś idź po prostu polować — oznajmiła, absolutnie obojętnie. — Wróć do górowania słońca i złap jak najwięcej piszczek. — Po tym odwróciła się i podeszła do sterty świeżej zdobyczy, wybierając dorodną srokę.
Był bardzo zaskoczony. Ona naprawdę rzadko kiedy wysyłała go na samodzielne zadania, a już w ogóle nigdy nie była taka jakaś… myślami gdzie indziej, podejrzana, inna. Starając się tym jednak niezbyt przejmować, posłusznie opuścił obóz i wyruszył na łowy.
***
Tak, jak mu nakazano, wrócił do pory szczytowania słońca, a ilością zwierzyny był aż sam zaskoczony. Nawet siostra Zimorodkowej Pieśni nie ukrywała dumy, mimo jej podejrzanego zachowania rano. Nie chciał jednak o to pytać, a raczej — bał się. Gdy w końcu doniósł ostatnią mysz na stos, był już zbyt zmęczony, by trzeźwo myśleć. Poczłapał do legowiska uczniów i szybko, instynktownie pougniatał mech, by tylko móc już się na nim położyć. Niestety, nie zdołał nawet zmrużyć oczy, gdy w środku magicznie znalazła się jego nauczycielka.
— C-co? — miauknął niepewnie, mrugając.
— Ach, bo zdaje się, że nie powiedziałam ci tego jeszcze, ale dziś zostaniesz mianowany na wojownika. Wreszcie twoje umiejętności są na tyle ogarnięte, ha!
Senność natychmiast przeszła, wręcz poderwał się od podłoża. Nie miał zielonego pojęcia, co teraz odczuwać. Niechęć, przerażenie, dumę, pragnienie ucieczki… ale tak właściwie tylko tego chciał — nie być już zależnym od niebieskiej kotki… więc powinien się cieszyć.
— T-to su-super — stwierdził po dłuższej chwili. Naprawdę szczerze. — A-ale dziś? Te-teraz? Czy wie-wieczorem?
<Sroczy Żar?>
BLOGOWE WIEŚCI
BLOGOWE WIEŚCI
W Klanie Burzy
Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.W Klanie Klifu
Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.W Klanie Nocy
Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.W Klanie Wilka
Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.W Owocowym Lesie
Społeczność z bólem pożegnała Przebiśniega, który odszedł we śnie. Sytuacja nie wydawała się nadzwyczajna, dopóki rodzina zmarłego nie poszła go pochować. W trakcie kopania nagrobka zostali jednak odciągnięci hałasem z zewnątrz, a kiedy wrócili na miejsce… ciała ukochanego starszego już nie było! Po wszechobecnej panice i nieudanych poszukiwaniach kocura, Daglezjowa Igła zdecydowała się zabrać głos. Liderka ogłosiła, że wyznaczyła dwa patrole, jakie mają za zadanie odnaleźć siedlisko potwora, który dopuścił się kradzieży ciała nieboszczyka. Dowódcy patroli zostali odgórnie wyznaczeni, a reszta kotów zachęcana nagrodami do zgłoszenia się na ochotników członkostwa.Patrole poszukiwacze cały czas trwają, a ich uczestnicy znajdują coraz to dziwniejsze ślady na swoim terenie…
W Betonowym Świecie
nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.MIOTY
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz