czasy przeprowadzki, dawna przeszłość
Ten temat to zdecydowanie były jej klimaty. W końcu była specjalistką w kwestiach sercowych, więc kocur, zadając jej to pytanie, nawet pewnie nie zdawał sobie sprawy, że trafił w dobre łapy.
— O mamusiu, to ty nie wiesz? — Uchyliła szeroko pysk w zadumie. — To jest łatwiutkie. I nie ma na to jednego schematu, jest wiele sposobów na okazywanie uczuć. Grunt, byś myślał serduszkiem, a nie — urwała, dotykając łapą czubka jego głowy — tym tutaj. Niektórzy tam mają mózg, a inni podobno nie. Przynajmniej tak słyszałam. Ale na ten moment olej to, liczy się to, co puka tutaj — rzuciła, przykładając niespodziewanie swoje ucho do jego klatki piersiowej. — O, nic nie słyszę. Umarłeś?
— Ja... Nie... Ja żyję — zdziwił się, patrząc na kotkę. — Mam puszystą siełść. To może przez to nie słyszysz — zasugerował. — Ale dziękuję za łady — Uśmiechnął się szeroko. — Wykorzystam je.
Odsunęła się niepewnie, wątpiąc, by to wytłumaczenie było prawidłową odpowiedzią na jej pytanie. Dobrze, że nie byli z tego samego klanu, bo ona nie chciałaby brać udziału w pogrzebie. To było całkiem smutne, biedny, taki młody, a już konał...
— A masz co u siebie podrywać? — zagadnęła, prostując się. — Bo wiesz, Gepard ja już zaklepałam. Jest p o l i z a n a — podkreśliła, by ta wiadomość była zrozumiała i na pewno do niego dotarła.
U niej był problem, bo piątka z rówieśników była jej rodzeństwem, a patrząc na resztę, wybór był ciężki. Próbowała uśmiechać się do Srokoszka, ale ten zawsze krzywił pysk i krzyczał na nią bez większego powodu. A Krewetka, choć była kochana i bardzo podobna do niej, nie potrafiła w pełni zapełnić zafascynowanego miłością serca Aksamitki.
— T-tak... Mam... Nazywa się Leśna Łapa... To mój przyjaciel i tak myślałem, czy on... Czy my... Możemy spłóbować? — wahał się przy tej odpowiedzi.
Choć szylkretka nie wiedziała, kim był wspomniany kocur, uznała, że muszą być naprawdę blisko, skoro tak reaguje na samo wspomnienie o nim. Uśmiechnęła się szeroko i wyciągnęła przed siebie łapę, klepiąc kocurka po barku.
— No ba! Nawet musicie, a nie tylko "możecie" — stwierdziła hardo, zadowolona ze swoich mądrości.
Rudawy wydawał się wciąż niepewny, jakby chciał o coś zapytać, ale sam nie wiedział o co. Morskooka miała w zanadrzu naprawdę wiele sensownych porad, ale rozproszył ją szelest krzaków zza grzbietu. Odwróciła głowę, ale nie dostrzegła nic pośród zieleni.
— Ojeju, ktoś chyba idzie — mruknęła, spoglądając wyczekująco w stronę źródła hałasu. — No trudno, to czas powiedzieć sobie papa — westchnęła, przenosząc przyjazne spojrzenie na Jelonka.
Ten pokiwał głową, a jego szczęka lekko drgnęła. Zdawał się bezgłośnie mówić "dzięki za rozmowę", a potem niezgrabnie umknął w kierunku, z którego przyszedł.
Przeciągnęła się niespiesznie i radośnie podskakując, zawróciła do siebie. Miała kolejnego przyjaciela z Klanu Burzy! Jak powie o tym rodzeństwu, to z pewnością będą jej zazdrościć, bo oni nie mieli takich fascynujących znajomości jak ona.
— O mamusiu, to ty nie wiesz? — Uchyliła szeroko pysk w zadumie. — To jest łatwiutkie. I nie ma na to jednego schematu, jest wiele sposobów na okazywanie uczuć. Grunt, byś myślał serduszkiem, a nie — urwała, dotykając łapą czubka jego głowy — tym tutaj. Niektórzy tam mają mózg, a inni podobno nie. Przynajmniej tak słyszałam. Ale na ten moment olej to, liczy się to, co puka tutaj — rzuciła, przykładając niespodziewanie swoje ucho do jego klatki piersiowej. — O, nic nie słyszę. Umarłeś?
— Ja... Nie... Ja żyję — zdziwił się, patrząc na kotkę. — Mam puszystą siełść. To może przez to nie słyszysz — zasugerował. — Ale dziękuję za łady — Uśmiechnął się szeroko. — Wykorzystam je.
Odsunęła się niepewnie, wątpiąc, by to wytłumaczenie było prawidłową odpowiedzią na jej pytanie. Dobrze, że nie byli z tego samego klanu, bo ona nie chciałaby brać udziału w pogrzebie. To było całkiem smutne, biedny, taki młody, a już konał...
— A masz co u siebie podrywać? — zagadnęła, prostując się. — Bo wiesz, Gepard ja już zaklepałam. Jest p o l i z a n a — podkreśliła, by ta wiadomość była zrozumiała i na pewno do niego dotarła.
U niej był problem, bo piątka z rówieśników była jej rodzeństwem, a patrząc na resztę, wybór był ciężki. Próbowała uśmiechać się do Srokoszka, ale ten zawsze krzywił pysk i krzyczał na nią bez większego powodu. A Krewetka, choć była kochana i bardzo podobna do niej, nie potrafiła w pełni zapełnić zafascynowanego miłością serca Aksamitki.
— T-tak... Mam... Nazywa się Leśna Łapa... To mój przyjaciel i tak myślałem, czy on... Czy my... Możemy spłóbować? — wahał się przy tej odpowiedzi.
Choć szylkretka nie wiedziała, kim był wspomniany kocur, uznała, że muszą być naprawdę blisko, skoro tak reaguje na samo wspomnienie o nim. Uśmiechnęła się szeroko i wyciągnęła przed siebie łapę, klepiąc kocurka po barku.
— No ba! Nawet musicie, a nie tylko "możecie" — stwierdziła hardo, zadowolona ze swoich mądrości.
Rudawy wydawał się wciąż niepewny, jakby chciał o coś zapytać, ale sam nie wiedział o co. Morskooka miała w zanadrzu naprawdę wiele sensownych porad, ale rozproszył ją szelest krzaków zza grzbietu. Odwróciła głowę, ale nie dostrzegła nic pośród zieleni.
— Ojeju, ktoś chyba idzie — mruknęła, spoglądając wyczekująco w stronę źródła hałasu. — No trudno, to czas powiedzieć sobie papa — westchnęła, przenosząc przyjazne spojrzenie na Jelonka.
Ten pokiwał głową, a jego szczęka lekko drgnęła. Zdawał się bezgłośnie mówić "dzięki za rozmowę", a potem niezgrabnie umknął w kierunku, z którego przyszedł.
Przeciągnęła się niespiesznie i radośnie podskakując, zawróciła do siebie. Miała kolejnego przyjaciela z Klanu Burzy! Jak powie o tym rodzeństwu, to z pewnością będą jej zazdrościć, bo oni nie mieli takich fascynujących znajomości jak ona.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz