BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Społeczność z bólem pożegnała Przebiśniega, który odszedł we śnie. Sytuacja nie wydawała się nadzwyczajna, dopóki rodzina zmarłego nie poszła go pochować. W trakcie kopania nagrobka zostali jednak odciągnięci hałasem z zewnątrz, a kiedy wrócili na miejsce… ciała ukochanego starszego już nie było! Po wszechobecnej panice i nieudanych poszukiwaniach kocura, Daglezjowa Igła zdecydowała się zabrać głos. Liderka ogłosiła, że wyznaczyła dwa patrole, jakie mają za zadanie odnaleźć siedlisko potwora, który dopuścił się kradzieży ciała nieboszczyka. Dowódcy patroli zostali odgórnie wyznaczeni, a reszta kotów zachęcana nagrodami do zgłoszenia się na ochotników członkostwa.
Patrole poszukiwacze cały czas trwają, a ich uczestnicy znajdują coraz to dziwniejsze ślady na swoim terenie…

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Miot w Owocowym Lesie!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Klanie Nocy!
(brak wolnych miejsc!)

Rozpoczęła się kolejna edycja eventu Secret Santa! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 15 grudnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

18 czerwca 2020

od Orlikowego Szeptu cd. Melodyjnej Łapy

Melodyjna Łapa zaczęła temat polityki, panującej ostatnio na kocich ziemiach. Osobliwy i kontrowersyjny temat dla każdego przedstawiciela rozumnej rasy. Patrol przebiegał bardzo spokojnie, sam teren graniczny przy rzece, blisko klanu lisa, emanował ciszą. Nie było czuć zapachu lisiaków. Na ziemi znajdowały się tylko odciski łap dzikich zwierząt, nie natętnych przybyszów z obcego klanu. 
- Klifiaki nie dadzą nam żadnej korzyści z sojuszu. Poślą nas na wojnę w pierwszej linii, a potem sami nas powybijają. To najgorszy scenariusz. Będziemy na ich posługi, tak to się skończy. Mokra Gwiazda się nawet nie wybroni – dodała poirytowana polityką klanu burzy Melodyjna Łapa. Kotka nie przepadała ani za poprzednim, ani za obecnym liderem. Cóż, światopoglądowy pech. Doświadczyła kary od Czaplej Gwiazdy, obecnego Czaplego Potoku, przez co zmieniła się. Stała się mniej wybuchowa, ale nadal była tykającą bombą. Potrafiła nakrzyczeć, i to niemało. 
- Daj mu czas, jest przywódcą krótko. Przeżył swoje i będzie nami kierował ostrożnie i z rozwagą. Co do klifiaków... ostatnio siedzą cicho. Uważałbym bardziej na wilczaki i nocniaki. Z naciskiem na tych drugich, skoro zniszczyli klan lisa – odpowiedział Orlikowy Szept, zachowując się neutralnie. Jak inaczej miał myśleć? Może inaczej patrzyłby na sytuację, gdyby nie pozytywne stosunki z Mokrą Gwiazdą. Nie czuł odrazy do lidera, na razie prowadził klan dobrze, a sojusz zawsze przynosił korzyści obu stronom. 
- Patrzysz zbyt optymistycznie. Byłeś pupilkiem Czaplego Potoku, teraz podlizujesz się Mokrej Gwieździe – skwitowała krótko Melodyjna Łapa. 
Z krzaków po drugiej stronie rzeki wydobył się dziwny pisk. Koty od razu napięły mięśnie, przygotowując się do ewentualnej walki.
- Poczekaj tu – miauknął szybko Orlikowy Szept do uczennicy Wszedł na pień, łączący tereny klanu burzy z nieistniejącym już klanem lisa. 
- Idę z tobą. Nie będę tu siedzieć – odpowiedziała buntowniczo kotka i udała się za białym wojownikiem. Syn Koniczynki nie wykłócał się, musiał zobaczyć, co znajduje się w zaroślach. 
- Zgoda, ale po przejściu na drugą stronę zostajesz przy pniu. Jak coś ci się stanie, zostanę ponownie uczniem i nie będę w stanie wyprosić u Mokrego patrolu – miauknął stanowczo. Dbanie o swoje życie to jedna sprawa, lecz w tamtym momencie był odpowiedzialny za siebie i Melodyjkę, uczennicę. Rzeczny Nurt sprałaby go na kwaśne jabłko, gdyby szylkretka wróciła ranna do obozu. 
Melodyjna Łapa skwitowała to milczeniem, lecz zauważył po jej posturze lekką irytację. Nie dbał o dobrą opinię w tamtym momencie.
Podszedł do krzaków, powoli, starając się nie wydobyć żadnego dźwięku. Odgarnął przednią łapą zarośla, a jego oczom ukazał się mały zając. Zwierzę poruszało rytmicznie nozdrzami, przerażone. Obok niego leżała martwa matka, która cuchnęła kilkugodzinnym rozkładem. Orlikowy Szept się skrzywił. Wyszedł z krzaków. 
- Co tam znalazłeś? - zapytała się Melodyjna Łapa, przyglądając się wojownikowi. 
- Małe zająca, obok niego rozkładające się ciało. Maluch stoi spanikowany,bez ruchu. Moglibyśmy go zabić i zanieść do klanu, dla kociąt, ale to tylko patrol – miauknął Orlikowy Szept. 
<Melodyjna Łapo?>
Posted by
.

1 komentarz:

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)