BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Społeczność z bólem pożegnała Przebiśniega, który odszedł we śnie. Sytuacja nie wydawała się nadzwyczajna, dopóki rodzina zmarłego nie poszła go pochować. W trakcie kopania nagrobka zostali jednak odciągnięci hałasem z zewnątrz, a kiedy wrócili na miejsce… ciała ukochanego starszego już nie było! Po wszechobecnej panice i nieudanych poszukiwaniach kocura, Daglezjowa Igła zdecydowała się zabrać głos. Liderka ogłosiła, że wyznaczyła dwa patrole, jakie mają za zadanie odnaleźć siedlisko potwora, który dopuścił się kradzieży ciała nieboszczyka. Dowódcy patroli zostali odgórnie wyznaczeni, a reszta kotów zachęcana nagrodami do zgłoszenia się na ochotników członkostwa.
Patrole poszukiwacze cały czas trwają, a ich uczestnicy znajdują coraz to dziwniejsze ślady na swoim terenie…

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Znajdki w Klanie Nocy!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Owocowym Lesie!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Nocy!
(jedno wolne miejsce!)

Rozpoczęła się kolejna edycja Eventu NPC! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 24 listopada, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

28 kwietnia 2022

Od Rudzikowego Śpiewu CD. Rozżarzonego Płomienia

Od kilku dni czuł się przygaszony, całkowicie wyzbyty z wszelkich pozytywnych emocji, jakie jeszcze do niedawna nieustannie mu towarzyszyły. Dobijała go samotność, oddalił się od wszystkich, a przy tym czuł się jak małe, zagubione kocię, rozpaczliwie szukające swoich rodziców.
Dziwnie było żyć ze świadomością, że to, co wydawało mu się wieczne, przepadło na zawsze. Nigdy więcej nie zobaczy intensywnie rudego futra z tak bliskiej odległości. Nie zanurzy swego pyszczka w gęstej sierści porastającej klatkę piersiową kocura, a jego nozdrza nie zostaną połaskotane przez charakterystyczny zapach obcego klanu, który wbrew pozorom napawał go optymizmem i upewniał, że jest bezpieczny.
Kręcił się po obozie ze zwieszoną głową, smętnie wlokąc łapami po ziemi. Ogon trzymał nisko, wręcz ciągnął go za sobą, bo zdawał mu się jedynie zawadzać. W myślach wciąż przewijał mu się Żar. Ale nie taki, jakiego dotąd znał. Nie ten miły i życzliwy, stanowiący największe ukojenie dla Rudzika – ten obraz przepadł. Teraz był to tylko zwykły zdrajca, który bawił się jego uczuciami, a na boku kręcił w swoim klanie z wieloma kotkami.
Obwiniał się za to, że w ogóle nie wziął pod uwagę tego, jak ciężki do utrzymania może być związek na odległość. Widywali się rzadko i tak naprawdę nie było pewności, czy są wobec siebie szczerzy. Między sobą mogli budować obraz idealnych, ale we własnych klanach ukazywały się prawdziwe oblicza. Chociaż akurat Rudzik zawsze był strachliwy, nigdy nie udawał przed Rozżarzonym Płomieniem kogoś innego. I przez to myślał, że kocur kocha go bezgranicznie, nie zwracając uwagi na wady, jakie miał w sobie cętkowany.
Przez tę całą akcję z ostatniego zgromadzenia nie miał w ogóle apetytu. Nie dosyć, że jadł tyle, co nic, to robił tylko minimum tego, co powinien. I to akurat mu się nie podobało. Nie mógł tyle rozpaczać i użalać się nad swoim losem. Musiał pokazać, że nie jest słaby, że ma siłę, by być jakkolwiek pożytecznym dla klanu. Jeśli zajmie się czymś, to może w ten sposób chociaż odciągnie myśli od byłego.
Pełen nagłej motywacji - ruszył na polowanie, ale nie mógł skontrolować tego, gdzie pokierowały go łapy. Z początku nawet nie zdawał sobie z tego sprawy, ale ta granica była mu zbyt bardzo znana, by nie mógł jej teraz rozpoznać. Wiedział, że rozsądniej byłoby zatrzymać się i zawrócić, ale wyjątkowo nie posłuchał swego rozumu.
Zaczął rozglądać się za potencjalną ofiarą, wmawiając sobie, że tu po prostu są najlepsze piszczki. Jednak zapach burzaków był zbyt rozpraszający, by mógł się skupić. Nawet jeśli ich woń nie była specjalnie intensywna, to i tak czuł, jak wręcz wodzi go za nos i ciągnie ku nim.
Otrząsnął się. Nie. Żar to przeszłość, nie powinien o nim myśleć. Tak naprawdę tylko psuł mu życie i bardzo dobrze, że Rudzikowi udało się od niego odciąć. Nikt nie będzie go teraz podejrzewał o zdradzanie klanu. Od dziś będzie nienawidził Klan Burzy.
Jakkolwiek nie zapewniał siebie o swojej neutralności, to i tak dał się skusić losowi. Poszedł tam. Udał się w kierunku miejsca, w którym zawsze widywał się z ukochanym. Tam, gdzie leżał powalony konar drzewa, a rudzi kryli się w nim i wtulali w siebie wiele razy, bez jakiegokolwiek poczucia ryzyka, że ktoś ich tu znajdzie.
Pociągnął nosem, zatrzymując się nieopodal. Był zdecydowanie wciąż zbyt słaby. Nie potrafił poradzić sobie z czymś, co nie miało fizycznej formy. Momentalnie trzepnął w złości ogonem. Nie, tak nie mogło być dłużej.
Odwrócił się. Pewien swego postanowił wrócić do obozu i iść na polowanie w inne miejsce.
— Rudziku?
Przegrał. Cętkowany całkowicie poległ, gdy usłyszał ten głos. Wiedział, do kogo on należy i uznał to za przekleństwo od Klanu Gwiazdy, że akurat teraz musiał na niego trafić. Serce zabiło mu, ale nie z powodu miłosnych wspomnień, tylko ze stresu. Co ma teraz zrobić? Jak odejdzie, to wyjdzie na tchórza. Jak zostanie, to tylko udowodni, iż wciąż go kocha.
— Daj mi spokój — rzucił oschle, a pewność, z jaką wypowiedział te słowa, zaskoczyła jego samego.
Na początku zapadła między nimi niezręczna cisza. Dopiero potem dźwięk łap odbijających się od podłoża uświadomił go, że kocur się zbliża. Nocniak zareagował natychmiastowo.
Uskoczył w tył, obracając się w locie. Podniósł wzrok na zdezorientowanego rudzielca. Widział go, w pełnej okazałości. Idealnego jak zawsze.
— Daj mi się wytłumaczyć — poprosił Żar. — To nie tak jak myślisz, przecież znasz mnie…
— Nie znam cię wcale — mruknął z bulwersem w głosie. — Nie widzę, co robisz na co dzień i jak świetnie radzisz sobie beze mnie. Nie widzę, jak zasypiasz, nie widzę, jak śpisz i nie widzę, jak wstajesz. Taki… Taki związek nie miał sensu. Jak długo niby miało to przetrwać, skoro otaczasz się tyloma kotkami? I to jeszcze w tak bliskich relacjach? — spytał zdesperowany, ale fakt, iż mówił prosto z serca, nie pozwalał mu się zająknąć.
— Nic mnie z nimi nie łączy! To było zwykłe porozumienie, tamta kotka mnie prześladuje…
— Nie! — przerwał mu. — Nie tłumacz mi się. To i tak już nie ma znaczenia, mam kogoś innego — wypalił.
Rozżarzony Płomień osłupiał, patrząc na niego z niedowierzaniem. Przez uchylony pysk nie wypadło ani jedno słowo. Gapił się na niego w milczeniu tak długo, że Rudzikowy Śpiew palił się ze wstydu i miał ochotę uciec. To kłamstwo, to było pierwsze, co przyszło mu do głowy.
— Jak to? — wykrztusił.
— N-normalnie — odparł, przełykając głośno ślinę. — Kocham go. On kocha mnie. Widzę go przez większość czasu, śpimy razem i wiem, że mnie nie zdradza — wyjaśnił, starając się uspokoić przyspieszony oddech. Nie mógł dać po sobie poznać, że blefował.
Żar wciąż wyglądał na speszonego, a jego mina sugerowała, że czeka, aż Rudzik uśmiechnie się i powie, że to tylko żart i tak naprawdę wciąż go kocha.
— Dlaczego? Kim on jest? Jest rudy? — Padła seria pytań.
— Powód jest prosty. Czułem się przez ciebie samotny, a on… On po prostu okazał się lepszy od ciebie. Nie, nie jest rudy, ale i tak jest wspaniały. Ma piękne… — zawahał się, kreując sobie w głowie totalnie losowy wygląd przystojnego wojownika — bure futro. I dużo bieli. Nie wiem jak to powiedzieć, ale jest… Jest idealny – stwierdził.
Dawno mu się tak ciężko nie oddychało, a serce nie biło w tak zawrotnym tempie. Nie wiedział, czy burzak jest wściekły, ale widząc jego minę, wzbudził w sobie obawy, że ten zaraz rzuci się na niego i go skrzywdzi. Skulił się na samą myśl i zaczął powoli wycofywać w stronę swoich terenów.

<Żar?>

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz