BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Społeczność z bólem pożegnała Przebiśniega, który odszedł we śnie. Sytuacja nie wydawała się nadzwyczajna, dopóki rodzina zmarłego nie poszła go pochować. W trakcie kopania nagrobka zostali jednak odciągnięci hałasem z zewnątrz, a kiedy wrócili na miejsce… ciała ukochanego starszego już nie było! Po wszechobecnej panice i nieudanych poszukiwaniach kocura, Daglezjowa Igła zdecydowała się zabrać głos. Liderka ogłosiła, że wyznaczyła dwa patrole, jakie mają za zadanie odnaleźć siedlisko potwora, który dopuścił się kradzieży ciała nieboszczyka. Dowódcy patroli zostali odgórnie wyznaczeni, a reszta kotów zachęcana nagrodami do zgłoszenia się na ochotników członkostwa.
Patrole poszukiwacze cały czas trwają, a ich uczestnicy znajdują coraz to dziwniejsze ślady na swoim terenie…

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Miot w Owocowym Lesie!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Klanie Nocy!
(brak wolnych miejsc!)

Rozpoczęła się kolejna edycja Eventu NPC! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 24 listopada, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

19 kwietnia 2022

Od Bylicy

Ani się obejrzała, a jej kocięta otworzyły już oczy, zaczęły stawiać pierwsze kroki oraz mówić. A teraz już….nie miała spokoju. Ale na to się pisała, i tego właśnie chciała. Zajęcia. Oderwania od Muchomorzego Jadu, od śmierci Konwaliowego Serca i Nocnego Pióra, od tego, że nie miała okazji porozmawiać przez ostatnie księżyce ani z Plusk, ani z Agrestem, Kuklikiem, Słonecznikiem, albo Bzem, chociaż ten to nie mówił i chyba ją nie za bardzo polubił, ale hej, nie wszystko jeszcze było w jego przypadku stracone. Błękitna poczuła na swoim grzbiecie wbite małe pazurki. Jedno z kociąt wspięło się na nią.
- Kto wchodzi na matkę-górę? – spytała, odwracając swój łeb, aby móc zobaczyć swój grzbiet.
- Zdobywczyni Skowronek! – powiedziało kocię, wtulając się w mięciutkie futerko swej przybranej matki. Błękitna z uśmiechem spoglądała na małą, pomarańczowooką kotkę.
- O nie, nie, nie, nie rób tego kochanie! – powiedziała Bylica, kręcąc głową, ale czekoladowa tylko przytaknęła z uśmiechem, po czym skoczyła prosto na pysk córki Sikorki, co równało się z pazurkami wbitymi w niego. Córka Ćwikły nie mogła jednak utrzymać się długo w takiej pozycji, przez co już po chwili jej małe łapki puściły twarz kociej mamy. Spadła jednak na szczęście na białe łapy siostry Słonecznikowej Łodygi.
- Musisz uważać, gdy się wspinasz. – powiedziała z uśmiechem Bylica. – gdybyś spadła z drzewa w takiej pozycji, to na pewno byś zginęła. – powiedziała błękitna. Nie owijała w bawełnę, nie wymyślała synonimów do słowa „śmierć”, mimo iż kocięta były jeszcze bardzo młode. Szczególnie, że niedługo będzie musiała im powiedzieć o tym…że dwójka z nich nie jest jej biologicznymi dziećmi, że ich matka umarła, rodząc je…
Skowronek nie zraziła się jednak tymi słowami. Czekoladowa szylkretka wstała na równe łapki, po czym otarła się swym małym łebkiem o białe łapy Bylicy.
- Kochane kocię… powiedziała Bylica.
- Mamo, mamo, a gdzie mieszkają kuny? – spytała malutka z iskrzącymi się pomarańczowymi oczyma.
- Czasem w dziuplach, ale… nie waż się próbować ich znaleźć! – rzekła stanowczo Bylica, patrząc na uśmieszek córki, zwiastujący próbę porozumienia się z kuną. – Kuny są niebezpieczne, nie możesz iść ich szukać, bo zanim chociaż wypowiesz jedno słowo, zostaniesz uciszona. Na zawsze. Pazurami na gardle. Rozumiesz? Żadnych mi tu poszukiwać kun, a przynajmniej do póki nie będziesz dorosła.- powiedziała.
- Dobrze mamo… - powiedziała Skowronek.
- Nawet nie próbuj. Wiesz, że nie zabraniam ci tego bez powodu. – powiedziała.
- Dobrze, już dobrze. – powiedziała czekoladowa, po czym udała się w stronę Kminek.
Bylica spojrzała w inny kąt legowiska. Fiołek mówił coś podnieconym tonem do Deszczyk. Po chwili jednak warknął coś do jednolitej, po czym podszedł do nieopodal leżącego kamienia, prezentu od Bylicy. Następnie zaczął z nim rozmawiać.
- Moja krew. Jestem dumna. – powiedziała szeptem Bylica, patrząc na syna.
Nagle usłyszała pisk, przez co od razu spojrzała na to kocię, z którego pyszczka on pochodził. Deszczyk potknęła się o szyszkę. Ale nie byle jaką szyszkę.
- Mamo, co to jest? – spytała zielonooka córka Sadu, obwąchując obiekt z uwagą.
- Och, to jest długa historia. Chcecie posłuchać? – spytała srebrna.
Już po chwili w jej łapach była cała gromadka kociąt, poza Fiołkiem, który odmówił ułożenia się w jej łapach. Zamiast tego kocurek usiadł obok.
- Kiedy byłam jeszcze mała, miałam ledwie kilka księżyców, ja i moja rodzina mieszkaliśmy po drugiej stronie rzeki. Byliśmy częścią Klanu Burzy. Moja babcia, Pląsająca Sójka, była z pochodzenia pieszczoszką, jednak dołączyła do klanu, nim wydała na świat moją matkę, Sikorkowy Śpiew, oraz jej braci, Tańczącą Zorzę i Śpiewającego Wiesiołka. Jednak pewnego dnia, względny spokój został zakłócony. Wybuchł pożar. Ogromny pożar, języki ognia trawiły wszystko na swej drodze, czarny dym przysłaniał niebo. Ja, moja rodzina, oraz cały Klan Burzy musieliśmy szybko z tamtąd zwiewać. – srebrna wzięła głęboki oddech po tym potoku słów, po czym miauczała dalej - Wybiegliśmy z obozu. Nasz lider, Mokra Gwiazda, który potem okazał się być bardzo okropny, ale o tym opowiem wam kiedy indziej, przeprowadził nas przez nasz teren. Po drodze zginęło parę kotów, w tym mój wujek, Śpiew, oraz pewna uczennica…Lamp…Lamparcia Łapa? Chyba tak miała na imię. Tak, to była chyba ona. Ale wracając, kiedy dotarliśmy do rzeki, moja babcia chwyciła mnie za kark i dzielnie przepłynęła wraz ze mną na drugą stronę. Tereny były doszczędnie spalone. Zwęglone ciała zwierzyny, spalona trawa, sucha ziemia. Nie mogliśmy tam tak od razu wrócić. Osiedliliśmy się w starym obozie Klanu Lisa. Teraz mieszkają tam koty Owocowego Lasu, ale wtedy był on całkiem pusty. I tam właśnie znalazłam mój skarb. – powiedziała. Delikatnie, pierwszy raz od księżyców, wyjęła kamień z pomiędzy łusek szyszki. – Oto on. To ten kamyk, ale mój brat, Dziki, także chciał go mieć. Dziki był bardzo nie miły dla innych, zawsze syczał, zawsze prychał, kiedy tylko się obok niego przeszło. Nie było więc mowy o tym, abyśmy w pokojowy sposób doszli do porozumienia. Dlatego właśnie rozpoczęła się nasza bitwa o kamień. Walczyliśmy cały dzień, na szczęście udało mi się ów kamień zachować. Moja ukochana babcia znalazła dla mnie tę szyszkę. Włożyłam między jej łuski kamień, aby nikt mi go nie zabrał. – rzekła, delikatnie głaszcząc przedmiot. – jednak znów musieliśmy się przenieść. Po terenie grasowały lisy. Nie były one zadowolone z naszej obecności. Kiedy odchodziliśmy, aby powrócić na nasze dawne tereny, lisy warczały na nas. Przekroczyliśmy rzekę. Wtedy zginął Mokra Gwiazda, porwany przez prąd wzburzonej wody.
Kocięta spojrzały na nią wielkimi oczami.
- On…umarł? – Skowronek zrobiła wielkie oczy.
- Tak, umarł. – potwierdziła Bylica, kiwając głową. – Ale już po chwili z powrotem ożył.
- J-jak? – spytała zdziwiona Krokus.
- Liderzy klanów przyjmując swą funkcję otrzymują dziewięć żyć. Dlatego się odrodził.
- A…co było dalej z kamieniem? – spytało jedno z kociąt.
- Dobre pytanie, moja kochana. – powiedziała Bylica, po czym polizała ciekawską parówkę po głowie. – Otóż mój ojciec, Orzechowe Futerko, zabrał szyszkę wraz z kamieniem, przepłynął z nią w pysku rzekę, i gdy byliśmy już w starym, zdewastowanym obozie Klanu Burzy, dał mi ją z Pląsającą Sójką u swego boku. Potem miałam tą szyszkę ze sobą zawsze. A kiedy zostałam wygnana, przez tyrankę, jedną z kolejnych liderów mojego klanu, Piaskową Gwiazdę, wzięłam ją ze sobą. Od tamtego czasu jestem samotniczką i podróżuję po świecie z tymi dwoma pamiątkami. A potem urodziłam was. – powiedziała. – Koniec historii. A raczej jeszcze nie koniec, bo ona dalej trwa, ponieważ kamień i szyszka dalej tu są, ja dalej tu jestem. A teraz i wy tu jesteście. – przygarnęła łapą do siebie Fiołka, po czym przytuliła wszystkie kocięta.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz