BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Dla owocniaków nadszedł trudny okres. Wszystko zaczęło się od śmierci wiekowej szamanki Świergot i jej partnerki, zastępczyni Gruszki. Za nią pociągnęły się śmierci liderki, rozpacz i tęsknota, które pociągnęła za sobą najmłodszą medyczkę, by skończyć na wybuchu epidemii zielonego kaszlu. Zmarło wiele kotów, jeszcze więcej wciąż walczy z chorobą, a pora nagich drzew tylko potęguje kryzys. Jeden z patroli miał niesamowite szczęście – natrafił na grupę wędrownych uzdrowicieli. Natychmiast wyraziła ona chęć pomocy. Derwisz, Jaskier i Jeżogłówka zostali tymczasowo przyjęci w progi Owocowego Lasu. Zamieszkują Upadłą Gwiazdę i dzielą się z tubylcami ziołami, pomocą, jak i również ciekawą wiedzą.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Klanie Burzy!
(dwa wolne miejsca!)

Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Owocowym Lesie!
(dwa wolne miejsca!)

Zmiana pory roku już 7 grudnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

20 września 2020

Od Zguby CD Rosy (Oszronionej Łapy)

Zguba czuła ogromną ekscytację, będąc w całkowicie nowym miejscu, bo choć zwiedzała obóz często, to zazwyczaj pomijała teren leża medyków. Nie miała ku temu żadnych powodów, po prostu zawsze ten obszar był jej nie po drodze.
- Ile będziemy tak czekać? – spytała młodsza kotka, machając energicznie ogonem na boki – I na co my tak właściwie czekamy? – dodała, przenosząc wzrok na liliową. Ta spojrzała na nią w namyśle i lekko uchyliła pyszczek, szukając zapewne jak najlepszej i najciekawszej odpowiedzi.
- No… Musimy upewnić się, że nikt nas nie przyłapie – odparła niepewnie, wychylając się delikatnie do przodu, jednocześnie rozglądając się po okolicy, w celu ocenienia ich aktualnej sytuacji.
- Ahaaaaa – szylkretka pokiwała z uznaniem łebkiem – Ale jesteś mądra! – rzuciła z uznaniem, czym zaskoczyła towarzyszkę. Rosa z wrażenia aż przysiadła na tylnych łapach.
- Naprawdę tak uważasz? – w jej głowie tkwiło niedowierzanie, czego Zguba nie bardzo rozumiała.
- No tak. No bo ja bym na taki genialny pomysł nigdy nie wpadła! – oznajmiła dosyć głośno, a potem szybko przyległa do ziemi, obawiając się, iż zdradzi ich niesamowitą kryjówkę komuś, kto raczej nie powinien ich tu znaleźć.
Same nie wiedziały, ile czekały, dopóki nie wyczołgały się spod krzaków i przekroczyły wejściowy próg.  W oczach koteczki, która była tu pierwszy raz, to miejsce wydawało się niesamowite. Wszędzie leżały wszelkiego rodzaju rośliny, których nazw nie znała, ale od mamy wiedziała, do czego służą. Zapamiętała zasadę, iż jeśli kiedykolwiek będzie się źle czuła, ma tu przyjść.
Sokole Skrzydło nie był zaskoczony obecnością kociaków, gdyż ostatnio często mu się kręciły i przeszkadzały, aczkolwiek nie wygonił ich, bo i tak by kiedyś wróciły.
Zguba dawno nie była tak niczym zafascynowana. Zadawała mnóstwo pytań starszemu kocurowi, przez co wraz z Rosą wróciły do żłóbka bardzo późno.

*********************

Minęło trochę czasu, a  najbliżsi znajomi Zguby opuścili legowisko i stali się uczniami. Ta kwestia wciąż była w pełni zrozumiała dla kotki, ale nie mogła się doczekać dnia, w którym i ona będzie miała okazję rozpocząć swój własny trening na wojownika. Chwilowo natomiast czuła się osamotniona. Owszem, w żłóbku były inne kociaki, ale jakoś nie miała ochoty nawiązywać nowych znajomości, choć matka uporczywie powtarzała, iż warto robić z każdego przyjaciela. Do szylkretki ta myśl nie przemawiała, gdyż wystarczyły jej dobre relacje z Rosą i Zimorodkiem, z którymi to spędzała najwięcej czasu. Teraz dostali nowe imiona, więc wołano na nich Oszroniona Łapa i Zimorodkowa Łapa. Mieli inne miejsce do spania, oraz codziennie wykonywali różne, zapewne ciężkie, zadania.
Zguba  często stawała na niewielkim kamieniu przed wejściem, i cały dzień wypatrywała znajomych. Nawet, jeśli już ich dostrzegała, to nie podchodziła, gdyż mogli być zajęci treningiem. Dopiero wieczorami zbierała się na odwagę.
Tak było też i tym razem. Spostrzegła liliową koteczkę i ochoczo do niej pobiegła.
- Cześć Roso! – rzuciła radośnie – Znaczy… Oszroniona Łapo. Przepraszam – poprawiła się, zdając sobie sprawę z popełnionego błędu.
- Nic się nie stało – odparła spokojnie.
- Jesteś zajęta? – spytała Zguba. Bardzo chciała dopytać się o to, co dzisiaj robiła. Uwielbiała słuchać  tych wszystkich opowieści.

<Oszroniona Łapo?>
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)