BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Straszliwy potwór, który terroryzował społeczność w końcu został pokonany. Owocniaki nareszcie mogą odetchnąć bez groźby w postaci szponów sępa nad swoimi głowami. Nie obeszło się jednak bez strat – oprócz wielu rannych, życie w walce z ptakiem stracili Maślak, Skałka, Listek oraz Ślimak. Od tamtej pory życie toczy się spokojnie, po malutku... No, prawie. Jednego z poranków wszystkich obudziła kłótnia Ambrowiec i Chrząszcza, kończąca się prośbą tej pierwszej w stronę liderki, by Sówka wygnała jej okropnego partnera. Stróżka nie spodziewała się jednak, że końcowo to ona stanie się wygnańcem. Zwyzywała przywódczynię i zabrała ze sobą trójkę swych bliskich, odchodząc w nieznane. Na szczęście luki szybko zapełniły się dzięki kociakom, które odnalazły dwa patrole – żłobek pęka w szwach ku uciesze królowej Kajzerki i lekkim zmartwieniu rządzących. Gęb bowiem przybywa, a zwierzyny ubywa...

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Owocowym Lesie!
(jedno wolne miejsce!)

Zmiana pory roku już 26 października, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

20 października 2025

Od Słotnej Łapy CD. Pomrocznej Łapy

— Widziałaś gdzieś Cienia? — spytała, zmieniając temat. — Na pewno jest teraz strasznie o ciebie zazdrosny. Słotna Łapa uśmiechnęła się szeroko, poruszając ogonem.
— Nie, nie rozglądałam się… ale powinien być jeszcze w obozie. Chyba że już go wzięli na trening — miauknęła, pusząc sierść na piersi. Nawet nie zwróciła za bardzo uwagi, kto go miał szkolić. Nie brzmiała tak, jakby się bardzo przejmowała losami brata. Nadal się nie pogodzili, a ona nie zamierzała być tą pierwszą, która przeprosi – zresztą za co? To on zawinił. Ona go wcale nie ignorowała, próbowała inicjować każdą rozmowę. Mimo tych myśli, miała ochotę skakać z radości. Nic lepszego nie mogło jej się w życiu przytrafić. Nikła Gwiazda jednak dobrze dobierał mentorów, a przynajmniej dobrze dobrał jej.
Nie znała Bladego Lica aż tak dobrze, żeby się o nim jakoś szczególnie wypowiadać. Wiatr zaszumiał, poruszając liśćmi drzew. Wilczaki wiwatowali radośnie, podchodząc do nowo mianowanych i gratulując im co jakiś czas. Słotna Łapa czuła się dzisiaj jak najważniejszy kot na świecie – i to dużo bardziej niż do tej pory. Wszyscy zwracali na nie uwagę, każdy im posyłał jakieś miłe słówka oraz nadzieję, że będą przykładać się do nauki jak mało kto. Szylkretka nie przyuważyła, że jednak było parę kotów, które do nich nie podeszły, ale nawet ją to nie przejęło. W końcu to, co usłyszała, to jej, wcale nie potrzebowała przymuszonych gratulacji. Sama sobie też mogła pogratulować i byłaby równie zadowolona.
— Hej, Pomrok, a chciałabyś pójść może ze mną na trening? Może byśmy mogły, jestem ciekawa, czego nas nauczą — zaproponowała, przechylając łeb na bok. Będą ze sobą walczyć? Zapolują na lisy? Przegonią samotników z terenów Klanu Wilka? A może będą patrolować granice i dowiedzą się, jak dokładnie pachnie reszta klanów?
Pomroczna Łapa zamruczała jakby z ulgi. Pokiwała główką, nastawiając uszy.
— Chętnie — odparła, posyłając siostrze lekki uśmiech.
Słotna Łapa wstała nagle na cztery łapy.
— To poczekaj tu chwilę — poleciła, odbiegając do Zalotnej Krasopani.
— Mamo, czy pójdziemy na trening razem z Pomrok? Chciałabym nauczyć się razem z nią czegoś nowego — poprosiła, patrząc na szylkretkę z nadzieją. Nabrała parę oddechów, jakby jej nie starczyło tyle, ile miała obecnie w płucach.
Zalotna Krasopani obejrzała się przez ramię, spoglądając na Blade Lico, które był zajęty rozmową ze swoją nową uczennicą.
— Tak, możemy… w sumie czemu nie — odpowiedziała, wracając wzrokiem do Słotnej Łapy.
Brązowooka pognała prędko do swojej siostry, uśmiechając się do niej raz jeszcze. Śnieżnobiały zagadnął do Zalotnej Krasopani, umożliwiając młodej Słocie powrót do pogawędki z siostrzyczką.
— Zgadnij co! Możemy pójść, kiedy byś chciała? — zapytała, pokazując jej ząbki.
— Najlepiej teraz — odparła cichutko, nie rezygnując z rozpromienienia na pyszczku. Wstała szybko, idąc tuż obok Słotnej Łapy.
Wojownicy byli z przodu, a one wędrowały lekko w tyle. Słotna Łapa śledziła wzrokiem każdy krzew i ścieżkę, jaką im pokazano. Może Cień przebywał gdzieś nieopodal? Czy już zdążył się nauczyć czegoś nowego? Słotna Łapa musiała też się dowiedzieć nowości, w końcu nie mogła mu pozwolić, by stał się od niej lepszy w jakimkolwiek sensie. Jeśli ją zdenerwuje, to mu podrzuci po prostu ślimaki do posłania.

<Pomroczna Łapo, podobają ci się tereny Klanu Wilka?>

[504 słów]
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)