Siedziała w legowisku medyka, była w nim sama, nie licząc Ważkowego Skrzydła, która od dłuższego czasu była jego mieszkańcem, od początku pory nowych drzew cierpiała na bezsenność. Dodatkowo wciąż zdrowiała po ranach, za które odpowiadał jej własny syn. Najpewniej by się już dawno zagoiły, ale Naparstnica chciała wypróbować swych własnych mieszanek ziół i innych leków narażając tym samym wojowniczkę na utratę zdrowia. Cóż, kocica w końcu w oczach pointki była marna i słaba, więc mogła chociaż tak klanowi się przysłużyć.
Wcześniejszego dnia niechętnie zajęła się Goryczkowym Korzeniem, starając się poradzić coś na ból stawów starszej. Była uprzedzona do kocicy przez to, że ta ponoć w młodości była bardzo blisko z Kunią Norką. Dlatego też niby nie celowo, niby nie, dość niedelikatne zajęła się pacjentką, kilkukrotnie dotykając łapą bolącego miejsca i z wymalowaną niewinnością na pysku pytała się czy ją boli.
Musiała dać upust złości na Nocny Kwiat. Miała nadzieję, że kocica padnie trupem szybciej niż powinna. Modliła się do Wielkich Przodków, mając nadzieję, że wściekłe duszę rozerwą zdrajczynię na strzępy. Na samo wspomnienie wydarzeń na zgromadzeniu mocniej zacisnęła łapę na medykamencie, zawiniętym w liść.
— Chcesz jagódkę? — spytała, spoglądając na półprzytomną matkę Śnieżnego Wichru. — Nie chcesz? Szkoda... — bąknęła wzdychając po czym wróciła do segregacji ziół, które przyniosła jej z samego rana Zaranna Zjawa
Nucąc jedną z piosenek, które śpiewała jej kiedyś mama, mama Alba, kontynuowała swoją pracę jako nieoficjalna asystentka medyka. Tak też w trwała w swego rodzaju transie, gdy dostrzegła wpatrujące się w nią ślepia lidera.
— Och, Błękitek — szepnęła lekko zaskoczona obecnością lidera w legowisku medyka. Właściwe to mógł chodzić gdzie tylko chciał, ale zmartwiła się tym, że poruszy temat chorej wojowniczki. Bo już powinna być zdrowa, a mimo to... — W czym mogę pomóc? Czy liderowi coś dolega?
— Mam dla ciebie zadanie Naparstnicowa Łapo... — miauknął wpatrując się w młodą kotkę, po czym przeniósł spojrzenie na skuloną pacjentkę. Upewniając się, że ta nie będzie potencjalnym zagrożeniem, mogącym zaprzepaścić plany, które miał zamiar w najbliższym czasie wprowadzić w życie, podzielił się nimi z córką Gęsiego Wrzasku. Nachylił się do uczennicy i cicho polecił, w co najbliższym czasie ma zrobić.
Szylkretka zaskoczona przysłuchiwała się temu co lider od niej wymagał. Oczy mieniły jej się jak pięć złoty. Nie spodziewała się, że dostąpi tego zaszczytu, że będzie kiedykolwiek mogła kogoś otruć. I to tak oficjalnie. A jednak. Właśnie teraz, sam lider, Błękitna Gwiazda, tego od niej wymagał. Sama również przyznała rację kocurowi, potwierdzając jego przypuszczenia na temat ojca zdrajczyni, jako że to z jego winy doszło do tej sytuacji. Cętkowany westchnął, na chwilę popadając w zadumę, jednak już po chwili kontynuował rozmowę z asystentką medyka.
— Liczę na dyskrecję. Nie możemy pozwolić sobie na kolejne tego typu sytuację...
— Nie zawiodę pana! — oznajmiłam czując wielką dumę, że to jej, a nie komu innemu powierzył to zadanie
Musiała pokazać, że nadaje się na przyszłą kultystkę. A żeby to uczynić, musiała otruć Lwią Grzywę. Na pewno przydadzą się do tego jej autorskie połączenia ziół, które wpadły w jej łapki po śmierci Gęsiego Wrzasku.
***
Gronostajowy Taniec skręcił tylną łapę w trakcie z jednego polowań. Ponoć wpadł w dół podczas pościgu. Jednak jak przystało na prawdziwego Wilczaka, pomimo skaleczenia, udało mu się dopaść zwierzynę i nim zagościł w skromnych progach medyczek, odłożył zwierzynę na stosie.
— Jak Duszka? — spytała nagle w trakcie nakładania okładu z bzu — To straszne, co jej ten samotnik zrobił. Dobrze, że się nią zajmujesz.
Kremowy jedynie przytaknął głową, a na jego pysku pojawił się figlarny uśmiech.
— Cóż, ktoś musi... — dodał, po chwili z lekkością machnął ogonem. Ta sytuacja była mu na łapy, jednak Naparstnica postrzegała kocura jako dobrego samarytanina, dbającego o dobro prawdziwych Wilczaków.
— Naparstnicowa Łapo! — zaskoczona wzmożoną aktywnością kotów w jej i Zarannej Zjawy legowisku (tak, to legowisko było ich własnością, przejęły je na własność z dniem mianowania na asystentki), odwróciła się w stronę nawołującego kota, zadarła pysk ku górze w stronę wyjścia, by móc przyjrzeć się stojąca tuż za nią szylkretowej kocicy o pomarańczowych oczach. — Jesteś potrzebna. Lwia Grzywa najprawdopodobniej w tej chwili wydaje ostatnie tchnienie... — rzuciła dość chłodno, a na jej pysku pojawił się grymas
Cóż się dziwić, skoro czarny kocur dokonał żywota w legowisku wojowników. Nikomu się nie widziało spędzać kolejnej nocy w towarzystwie zimnego trupa, który od zgromadzenia chodził jakiś taki smutny, a w ciągu ostatnich dni jego stan drastycznie się pogarszał. Nic więc dziwnego, że skończyło się to tak jak się skończyło.
Dokończyła nakładanie okładu na łapę Gronostajowego Tańca, po czym obu, i Olszę, i chorego wygoniła z legowiska medyka na zewnątrz. W pustym wnętrzu w kącie pozostała tylko wciąż chora Ważkowe Skrzydło. Czym prędzej skierowała się wraz z szylkretową kocicą do legowiska wojowników, mając za zadanie potwierdzić faktyczny zgon jednego z wojowników, a tak naprawdę jednego ze zdrajców. Kilka kotów zaciekawionych przyglądało się poczynanią młodej asystentki.
— Tak... Już się nie obudzi. Trzeba go stąd jak najszybciej wynieść. — miauknęła spoglądając na silniejsze koty, które mogłyby pomóc jej z tym zadaniem. Nim jednak to nastało, kocica pacnęła kilkukrotnie czarnego po głowie, co niektórzy mogli odebrać jako głaskanie — Biedak. Jego serce nie zniosło tak nagłej ilości smutku... Musiało pęknąć z żalu, a na to nie ma już ratunku. — pokręciła łebkiem, po czym lekko wzruszyła ramionami. — Rozwydrzona Łapa nie jest tylko zdrajczynią, ale również ojcobójcą. — skwitowała, dając do myślenia pozostałym wojownikom
Aby celowo doprowadzić do śmieci rodzica, trzeba było być naprawdę zepsutym kotem. Ale Rozwydrzona Łapa taka była. Pomimo dawanych jej szans, na każdym kroku, przez dwóch liderów nadużywała ich cierpliwości.
— Szkoda, że złota kotka już za pierwszym wybrykiem się jej nie pozbyła — pomyślała koteczka wychodząc z legowiska, a tuż za nią dwa kocury wyciągnęły ciało czarnego kocura. Wypadało go pochować, chociaż zdaniem Naparstnicy można było też użyć go jako karmy, aby zwabić drapieżniki w okolicę Klanu Klifu, a żeby trochę uprzykrzyć życia wstrętnym Klifikom.
[trening med 951 słów]
[Przyznano 19%]
Wyleczeni: Gronostajowy Taniec, Goryczkowy Korzeń
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz