BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Społeczność z bólem pożegnała Przebiśniega, który odszedł we śnie. Sytuacja nie wydawała się nadzwyczajna, dopóki rodzina zmarłego nie poszła go pochować. W trakcie kopania nagrobka zostali jednak odciągnięci hałasem z zewnątrz, a kiedy wrócili na miejsce… ciała ukochanego starszego już nie było! Po wszechobecnej panice i nieudanych poszukiwaniach kocura, Daglezjowa Igła zdecydowała się zabrać głos. Liderka ogłosiła, że wyznaczyła dwa patrole, jakie mają za zadanie odnaleźć siedlisko potwora, który dopuścił się kradzieży ciała nieboszczyka. Dowódcy patroli zostali odgórnie wyznaczeni, a reszta kotów zachęcana nagrodami do zgłoszenia się na ochotników członkostwa.
Patrole poszukiwacze cały czas trwają, a ich uczestnicy znajdują coraz to dziwniejsze ślady na swoim terenie…

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Miot w Owocowym Lesie!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Klanie Nocy!
(brak wolnych miejsc!)

Rozpoczęła się kolejna edycja Eventu NPC! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 24 listopada, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

08 października 2021

Od Krzemienia

 Zaczęło się! Nie mógł nadal w to uwierzyć, ale zaczęło się. Niezapominajka była już na miejscu, pomagając Ziębie przy porodzie. On stał przed wejściem do żłobka, kręcąc się to tu to tam, próbując powstrzymać nerwy. Teraz zaczynało się prawdziwe wyzwanie. Martwił się, czy podoła temu, na co się zgotował. Kocięta były w końcu takie małe i nieporadne! Nadal pamiętał swoje dzieciństwo, pomimo tylu księżyców. Naprawdę nie chciał, aby historia zatoczyła koło. Chciał być dobrym ojcem... ale... ale jak? Nie miał żadnego wzorca. Dla niego ojciec był strasznym kocurem, który sprawiał ból.
Wziął głęboki oddech. Poradzi sobie... na pewno... poradzi... o nie... nie. Jednak nie poradzi. Chciał odbiec w las, aby tylko wyrzucić z łba, to co go czekało. Nie mógł jednak zostawić partnerki... Nie w takiej chwili!
- Rodzina się powiększa? - rozległ się tuż obok głos znanego w całym Owocowym Lesie, niebieskiego osobnika.
Spojrzał na Komara zaskoczony. Nigdy do niego nie podchodził, nie gadał, z czego się cieszył. Słyszał o jego trudnym charakterze i tym, że sprawiał problemy. Co się stało, że nagle teraz go zauważył?
- Tak... - Odwrócił wzrok na wejście do żłobka, ale medyczka jeszcze nie wyszła.
- To chyba potrwa dłużej - stwierdził.
Westchnął i skupił na nim uwagę.
- Czego chcesz?
- Czemu od razu myślisz, że coś chcę? - Pokręcił głową. - No dobra... coś... usłyszałem... i chciałem o tym z Tobą porozmawiać.
Co takiego niby usłyszał, że musiał do niego zagadać? Chyba Bzowi nie udało się rozpowiedzieć wszystkim przez gesty i obrazki, że według niego są rodziną? Spiął się, rozglądając za jakimś ustronnym miejscem. Jeśli to było to, musiał wytłumaczyć kocurowi, że on i syn Brzoskwinki nie byli spokrewnieni.
- Na chwilę... - miauknął, odchodząc w miejsce, w którym na drzewach nie roi się od podglądaczy. Komar podążył za nim i upewniwszy się, że zostali sami czarny otworzył pysk. - To nie tak.
Niebieski zdziwił się, bo jeszcze nawet nie otworzył pyska, a ten mu zaczął się tłumaczyć. Musiało go to zainteresować, bo rzucał mu zachęcające spojrzenie. A jeśli się pomylił i kocurowi nie chodzi o Bza? Nie chciał rozpowiadać o tym... nie ufał wojownikowi, że zachowa to dla siebie. Zapadło więc niezręczne milczenie.
- Co nie tak? - spróbował go zachęcić do zwierzeń.
- A o co chodzi? O czym chciałeś porozmawiać? Nie mam zbyt dużo czasu. Zięba rodzi... powinienem tam być.
- To nie jest twój największy problem w tej chwili - zaczął, wbijając w niego wzrok. - Usłyszałem coś od Pędraka... - Czarny spiął się. Pędrak... kocur, który został niegdyś zaatakowany przez jego ojca. Znał go... zajmował się nim w ramach szkolenia na wojownika i zauważył, że ten niezbyt dobrze znosił jego obecność. Tylko, że w jego przypadku mało co mówił. Czyżby Komarowi udało się od niego czegoś dowiedzieć?
- Co takiego?
- Coś... dziwnego. Zapytał mnie, czemu Czermień chodzi po naszym obozie... dziwne nie?
Na dźwięk imienia ojca serce prawie mu zamarło. Nie... nie, nie, nie... chyba nie domyślił się? Nie mógł. Jego ojca na pewno znał z opowieści, nie mógł wiedzieć jak wyglądał. Spróbował skryć niepokój, ale zawsze wychodziło mu to słabo.
- Bardzo dziwne... to ten... morderca... Szyszka mi opowiadała. Ale... przecież go nie ma w obozie...
- A skąd wiesz? Może jest?
Pokręcił głową.
- Szyszka by o tym wiedziała... znała go... - Z każdą chwilą czuł, że to był błąd, aby z nim porozmawiać. Łapy paliły go do ucieczki, powrotu do Zięby i oczekiwania na potomstwo.
- Szyszka? Przecież jest już stara. Może nawet i ślepa.
- Pędrak też... ma przywidzenia - kontynuował.
- A może o ciebie chodzi? - zasugerował. - No spójrz na siebie... Skąd masz te blizny? Czemu nikomu nie mówiłeś skąd je masz? Zabiłeś, zmieniłeś imię i wróciłeś, pod nosem Szyszki... Może trzeba ją uświadomić... co zrobiła? - zagotowało się w nim ze złości. 
Zacisnął pysk. Nie był swoim ojcem! Nie byli do siebie podobni! Tylko sierść ich łączyła, nic więcej! Komar blefował. Nie mógł po jednej rozmowie z Pędrakiem uznać, że to on. I od razu chciał lecieć z tym do Szyszki? Oszalał? Nie miał dowodów! To niemożliwe, aby dopadła go przeszłość. Miał przecież żyć spokojnie, założył rodzine... Teraz nie mogło to się posypać.
- Co? Zaniemówiłeś Czermień?
Wbił w niego nienawistny wzrok.
- Nie nazywaj mnie tak - syknął pod nosem. - Nie jestem nim. Mylą ci się koty.
- Na pewno? - Zbliżył się. - Nie sądze. Opis się zgadza...
Zamrugał zaskoczony. Opis? Co ten Pędrak mu nagadał?!
- Nie jestem nim - starał się zachować spokój, ale z każdym uderzeniem serca było to trudne.
- Też masz naderwane ucho...
- Nie... - Pokręcił głową zaczynając się cofać.
- Tak. Masz - Komar jak nigdy nic nadal zgrywał twardziela, widząc jak ten zaczyna panikować.
- Nie jestem nim - powtórzył.
- Jesteś!
- Nie!
- Tak!
- On nie żyje! Widziałem jego ciało! - wrzasnął.
O na gwiazdy co on zrobił?! Oddychał ciężko, patrząc na zadowolonego z siebie Komara.
- Znałeś go? No, no... Przysłał cię tu, aby zabić Szyszkę?
- Nie! - Pokręcił szybko głową. - Nie! Nikogo nie zabije.
Czuł się znów jak osaczona zwierzyna. Oddech nadal mu się nie uspokoił, a uśmiech Komara tylko sprawiał, że po grzbiecie przebiegały mu dreszcze.
- Wiesz... Możemy zawrzeć układ. Opowiesz mi skąd się znaliście, a ja nie rozpowiem o tym w klanie. Szyszka pewnie by cię zabiła - stwierdził widząc jego panike w oczach. - Robi w końcu wszystko, aby ochronić Owocowy Las.
W jego słowach była prawda. Gdyby wiedziała... był pewien, że byłoby po nim. Ten niepokój w nim trwał, odkąd usłyszał opowieści o Czermieniu, przekazywane przez koty, pamiętające jego występki. Czuł się niczym mysz zagoniona w kąt. Pokiwał więc głową, siadając.
- No to słucham.
- Ja... i on... To... - zwlekał z odpowiedzią.
- No dalej! Bo nie zdążysz zobaczyć swych dzieci, może pierwszy i ostatni raz.
Przełknął ślinę i pokiwał głową.
- To był mój ojciec. Ja nie wiedziałem, że żył w Owocowym Lesie. Przypadkiem... tutaj trafiłem - powiedzenie tego na głos było jedną z najgorszych rzeczy. Komar teraz miał go w garści. Mógł zrobić wszystko... zniszczyć mu życie albo zachować to dla siebie. I to przez jego głupotę!
- Chce wiedzieć więcej. Mów, uderzenia serca mijają...
Spuścil głowę na swoje łapy. Nikomu nie opowiadał o tym. Nawet Ziębie... a musiał. Musiał, bo wkopał się, sprowokowany przez tego chłystka...
Tak więc opowiedział mu o ojcu, o życiu w mieście, o Kukułce i ostatecznej walce pomiędzy tymi dwoma. Z każdym słowem czuł, że kręci sobie ciernie na szyję.
- Więc... wiesz jak mordować koty, tak? - zadał nagle pytanie niebieski.
On chyba nie chcę, aby... aby kogoś zamordował? Pokręcił głową na nie, lecz te pewnie dostrzegł w jego zachowaniu wahanie.
Komar wstał i uniósł głowę wyżej, aby podkreślić swoją władzę.
- Mów. Już. Bo zacznę nazywać cię Czermieniem przy wszystkich.
Rozszerzył oczy. Co takiego? On oszalał tak? Widział jednak, że kocur nie żartował. Był do tego zdolny...
- Tak... - powiedział przez zaciśnięte zęby. - Wiem jak to się robi. Ale! Nigdy nikogo nie zabiłem - podkreślił to zdanie.
- Szkolił cię, abyś zabił Szyszkę? - dopytywał.
- Nie... Matkę. I tego nie zrobiłem. Nie jestem taki jak on.
- Dobrze, Czermieniu. Już się nie tłumacz. - Poklepał go po ramieniu ogonem. - Lepiej wracaj do Zięby i swoich dzieci.
Nadal stał i patrzył się na wojownika, a jego wyraz pyska musiał wydawać się zabawny. Nie zniesie tego, jeżeli ten będzie mówił do niego imieniem ojca!
- Nie zwracaj się tak do mnie - syknął.
- Bo zabijesz mnie? - Jego spojrzenie i wypowiadane słowa były wystarczające, aby czarny zerwał się z miejsca. Szybkim krokiem wrócił przed żłobek, łapiąc oddech za oddechem. Czemu zaczął panikować? Łapy trzęsły mu się, a w głowie nadal miał odpowiedź, którą chciał wtedy zadać.
Tak...
- Wszystko w porządku? Już po wszystkim. Masz trójkę kociąt, Czermieniu - na te słowa podniósł gwałtownie głowę na medyczkę.
- Coś ty powiedziała?
- Że już po wszystkim, Krzemieniu. Masz trójkę kociąt. Sam sprawdź - Wskazała ogonem na wejście do żłobka, po czym odeszła. Stał tam jeszcze chwilę, próbując zrozumieć co się stało. Przesłyszał się? Prawdopodobnie tak... Uniósł głowe i dostrzegł Komara, który siedział ze swoimi przyjaciółmi i uśmiechał się w jego stronę. Nie czekał dłużej, od razu wszedł poznać swoje dzieci i zniknąć wojownikowi z oczu.

***

Kocięta były małe i nieporadne. Pchały się do mleka Zięby, a stres jaki mu towarzyszył, zaczął opadać. Trójka maluchów była ciekawą mieszanką. Kotka Melodyjka była czarna, Szpak - niebieski, a Świt biała.
- Mam nadzieję, że nie będzie jej ciężko w życiu - westchnęła Zięba, patrząc na córkę.
- Poradzi sobie. Tak jak ty - zapewnił ją.
Stres opuścił jego ciało. Tylko wśród bliskich mógł naprawdę odpocząć, dlatego też przesiedział z ukochaną prawie cały dzień.

***

Wracał z polowania, bez ani jednej zdobyczy. Nie mógł się dzisiaj na niczym skupić. Nadal miał w pamięci wczorajszą rozmowę. Rozmyślał nad tym długo. Starał się znaleźć jakieś wyjście z tej sytuacji, ale na daremno. Był w pułapce.
Nagle usłyszał głos, który sprawił, że jego łapy się zatrzymały.
- Do nogi, Czermień.
Zacisnął pysk i wbił wściekły wzrok w Komara, który jak nigdy nic siedział na drzewie.
- Przestań - syknął do niego.
- Mówiłeś, że nie zabijasz - przypomniał mu, widząc jak ten na niego patrzy.
- Ty mówiłeś, że nie będziesz mnie tak nazywać.
- Przy wszystkich. A jesteśmy sami. No już. Nie będę się powtarzał. No chyba, że jednak chcesz, abym wszystko wyśpiewał Szyszce.
Wydał z siebie bardzo nieprzyjemny warkot, po czym skierował łapy w stronę drzewa.
- Czego chcesz?
- No wiesz... Błysk mnie ostatnio wkurzyła, więc masz wrzucić jej gałęzie akacji do legowiska. - rozkazał.
Jego ogon zaczął obijać się na boki. Klnął pod nosem na Komara oraz na siebie, że wpakował się w to gówno.
- Nie chcę się bawić w twoje kocięce zagrywki. - Odwrócił się do niego tyłem, lecz nie zrobił kroku.
- Stój! Nie pozwoliłem ci odejść. Należysz do mnie. No chyba, że jednak wolisz pożegnać się z życiem. Ostatnio Szyszka coś mówiła, że słyszała jak mówię do ciebie Czermień.
Zamarł.
- Co? Naprawdę?
- Nie. Ale może się to zmienić. Więc jak będzie?
Warknął ponownie, uspokajając swoje nerwy, gdy okazało się to nieprawdą. Ten kocur dosłownie wpakuje go do grobu.
- Zrobię to - miauknął.
- Bardzo dobrze. Czekam na twój powrót.
Nie odpowiedział na to. Udał się do jedynej akacji, którą widział w Owocowym Lesie. Podróż trochę trwała, a zrywanie gałęzi pokaleczyło mu pysk, jednak... jednak złość jaka w nim zaczęła się zbierać, kipiała, przelewając się na biedne drzewo. Miał gdzieś, że po tym będzie bolał go pysk. Tylko łamanie gałęzi i ból sprawiało, że mógł jeszcze kontrolować to uczucie, które odkąd Brzoskwinka mu odmówiła pomóc, pojawiło się i nie znikało, a rosło w siłę.

***

- Wyglądasz jakbyś kogoś zabił - stwierdził Komar, patrząc na jego zakrwawiony pysk.
- Tylko drzewo - odrzekł beznamiętnie. Właśnie wrócił z akcji, w którą wkopał go niebieski. Schował gałązki w mchu, który następnie przytargał aż na drzewo, gdzie spała Błysk. Tam je porozkładał i zszedł nie wzbudzając podejrzeń. Przynajmniej taką miał nadzieję.
- Udało się? - dopytywał.
Pokiwał mu głową, czekając aż ten z łaski swojej da mu już na dzisiaj spokój.
- Świetnie! - ucieszył się. - To teraz idź przynieś mi coś do jedzenia.
No tak... jasne... czego się spodziewał? Odwrócił się i udał się do stosu ze zwierzyną. Chwycił mysz i wrócił z nią do Komara.
- Co to ma być? Obrzydlistwo. - Pacnął to łapą, odsuwając z odrazą. - Sam sobie jadaj takie stare piszczki. Chcę świeżą.
Westchnął i ponownie skierował kroki w stronę stosu. Chwycił jeszcze ciepłego wróbla, którego niedawno ktoś przyniósł i wrócił do kocura.
- No. To już wygląda lepiej. Ale nie śliń tego już! - Czekał, aż posiłek spocznie mu pod łapami, lecz nie doczekał się. Czarny zacisnął mocniej szczęki, przepoławiając piszczkę na pół. Wypluł ją następnie na ziemię i odszedł, pozostawiając Komara z jasną wiadomością.
Że jeszcze się porządzi, a tą piszczką będzie on...
Dziwne, ale nie czuł się z tego powodu źle. Po Komarze nie płakałby. Za to... uwolnił.
Wrócił do swojego legowiska i postanowił uciąć sobie drzemkę, gdy usłyszał jak ktoś woła Szyszkę. Spanikowany rozejrzał się i dostrzegł jak Komar do niej idzie. Od razu zerwał się na równe łapy i w kilka chwil stanął tuż przy niebieskim i liderce.
- Co się dzieję Komarze? Krzemień? - Czarna spojrzała nagle na kocura, który prawie się połamał schodząc z drzewa.
- Krzemień... - zaczął, ale szybko jego pysk został zatkany przez jego ogon.
- Pomagam mu - wyjaśnił liderce powód przyjścia do niej Komara. - Chciał zapytać czy mogę chodzić z nim na patrole. Czuję się niepewnie sam, a nikt nie chce z nim chodzić - palnął pierwszę co przyszło mu do głowy.
- No dobrze. To miłego patrolu - Uśmiechnęła się do nich, wracając do swojego legowiska.
Zostali sami.
- Bbffbff ple - Niebieski odsunął od siebie czarne kłaki, wypluwając je na ziemię. - Uznam to za przeprosiny.
- Przeprosiny? - zapytał zdziwiony.
- Tak. Wkopałeś się na dodatkowe patrole ze mną - Uśmiech mu pojaśniał. - Będziemy się świetnie bawić.
Wojownik odszedł, zostawiając go samego z tą informacją. Cholera... rozejrzał się za jakimkolwiek rozwiązaniem, lecz dojrzał tylko świadków tego zdarzenia, którzy zdziwieni szeptali między sobą. No tak... nikt z własnej woli nie zadaje się z Komarem, a on właśnie przyznał przed Szyszką, że chcę mu pomóc. Właśnie popełnił kolejny błąd w swoim życiu.

3 komentarze: