- Masz jakieś pytania, Krzemieniu? - spytała uprzejmie, posyłając mu uśmiech.
Czy miał pytania? I to sporo. Ich życie różniło się diametralnie od tego jakie znał. Tutaj wszyscy się wspierali. Żyli w wspólnocie, każdy odpowiadał za swoje zadania i tym sposobem tworzyli jedność. Trudno mu było zrozumieć jak to działało. Czemu to robili, zamiast skupić się na sobie? Dawało to lepsze efekty? Na dodatek kociaki nie zaznały nigdy głodu. Są bezpieczne, a obok mają troskliwe matki, które ich pilnują. Musiał przyznać, że poczuł ukłucie zazdrości. Czemu nie mógł wychować się w również takiej społeczności? Czemu trafił na dwójkę psychopatycznych morderców?
- I to wszystko działa tak od dawna? Nie mieliście jakichś buntów...? - zapytał.
- Oczywiście zdarzają się przypadki, które nie potrafią żyć w takiej społeczności. Mieliśmy... kiedyś taki problem. Lecz na szczęście już nas opuścił. - wyjaśniła.
Musiał przyznać, że zaciekawił go ten "problem". Ktoś się zbuntował i odszedł? Z tego raju? Tu przecież można było żyć w spokoju, nie martwiąc się o przeżycie. Kto normalny by to zostawił?
- Rozumiem. Tam gdzie żyłem większe grupy zabijały się nawzajem. Trudno było wykarmić kocięta, więc wiele umierało z głodu. Moja... macocha... Faworyzowała swoje młode, aby było najsilniejsze i przeżyło. Gdyby nie tata... Pewnie również bym umarł - westchnął na wspomnienie tego, jak Czermień rzucał te swoje spojrzenie na Nornice, a ona syczała, lecz dzieliła się z nimi swoim mlekiem.
- Tutaj mało kto ginie. Mamy wspaniałego medyka, który zaradza chorobą, a dzięki pracy wojowników nie brak nam jedzenia.
Pokiwał głową. Widział to w końcu na własne oczy. Ten stos zwierzyny. Nadal kiedy przechodził obok niego, nie mógł się napatrzeć. Czasami nawet uważał, że to sen. Dopiero zapach i smak mięsa sprawiał, że wierzył w prawdziwość tej góry.
- Czyli teraz jako uczeń będę się uczył polować i walczyć? Umiem te dwie rzeczy. Mój tata... - zadrżał na wspomnienie tych ciężkich treningów. - Uczył mnie... tego. - Zmarkotniał. Wspomnienie swojej przeszłości nadal było ciężkie. Pomimo tego, że ojciec umarł, wspominanie go sprawiało, że czuł jego wzrok na karku. Dla pewności się rozejrzał, ale nie zobaczył ani nie usłyszał niczego niepokojącego. Za to dostrzegł wzrok Szyszki, która uważnie mu się przyglądała.
- Przepraszam... To taki nawyk... Zapominam, że tu jest bezpiecznie.
<Szyszko?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz