BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Do klanu szczęśliwie (chociaż zależy kogo się o to zapyta) powróciła zaginiona medyczka, Liściaste Futro. Niestety nawet jej obecność nie mogła powstrzymać ani katastrofy, jaką była szalejąca podczas Pory Nagich Liści epidemia zielonego kaszlu, ani utraty jednego z żyć przez Srokoszową Gwiazdę na zgromadzeniu. Aktualnie osłabieni klifiacy próbują podnieść się na łapy i zapomnieć o katastrofie.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Po długim oczekiwaniu nowym zastępcą Owocowego Lasu została ogłoszona Sówka. Niestety jest to jedyne pozytywne wydarzenie jakie spotkało społeczność w ostatnim czasie. Jakiś czas po mianowaniu zwiadowczyni stała się rzecz potworna! Cały Owocowy Las obudził się bez śladu głównej medyczki, jej ucznia oraz dwójki rodzeństwa kocura. Zdruzgotana Świergot zgodziła się przejąć rolę medyka, a wybrani stróże – Orzeszek i Puma – są zobowiązani do pomocy jej na tym stanowisku.
Daglezjowa Igła w razie spotkania uciekinkerów wydała rozkaz przegonienia ich z terytorium Owocowego Lasu. Nie wie jednak, że szamanka za jej plecami dyskretnie prosi zaufanych wojowników i zwiadowców, aby każdy ewentualny taki przypadek natychmiastowo zgłaszać do niej. Tylko do niej.
Obóz Owocniaków huczy natomiast od coraz bardziej wstrząsających teorii, co takiego mogło stać się z czwórką zaginionych kotów. Niektórzy już wróżą własnej społeczności upadek.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Burzy!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Owocowym Lesie!
(jedno wolne miejsce!)

Rozpoczęła się kolejna edycja Eventu NPC! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 3 listopada, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

20 kwietnia 2021

Od Konopii CD. Zbożowego Kłosu

Stawiała łapy na grubej gałęzi drzewa. Za każdym podniesieniem kończyny lekki grymas wkradał się na jej pysk. Położyła ogon zmartwiona. Naprawdę się starzała. Zaraz pewnie znajdzie pierwsze siwe włoski na pysku. Westchnęła cicho. Tyle księżyców żyła, a tak niewiele osiągnęła. Nie dorównała swoim wzorom z kocięcych opowieści. Tkwiła uwięziona wśród jabłonek. Zdana na towarzystwo tych samych pysków. 
Hałas siatki wyrwał ją z rozmyślań. Kotka otworzyła szerzej ślipia. Dawno już nie słyszała tego dźwięku. Lekki niepokój pojawił się w Konopii. Nie wiedziała co się przedostało na ich terytorium. Postawiła niepewnie łapę w stronę hałasu.
Czy warto było ryzykować?
Pokręciła łbem z lekkim rozbawieniem. Kiedyś by się nie wahała. Od razu pognałaby ku przygodzie. Postanowiła nie zawieść dawnej siebie. Sprawnym ruchem, ignorując ból, wskoczyła na gałąź gruszy i pobiegła ku przygodzie. Już prawie zapomniany zapach uderzył ją w nozdrza. Rybojad. Klan Nocy tu był. Panika urosła w Konopii. Powinna pobiec i ostrzec wszystkich. Zaczęła wypatrywać wroga. Skryta pomiędzy liśćmi rozglądała się. Burawa sylwetka przekradała się jeżyny. Była sama. Kotka mogła to sama rozprawić. Była szansa, że da radę. I utarłaby tak nosa dumnemu Bocianowi. Konopia bohaterka uratowała cały Owocowy Las przed śmierdzącymi Rybojadami. Ta myśl zmotywowała ją do działania. Przybrała pozycję bojową. Skoczyła. Sprawnie przejechała po poliku wroga. Skryła się pomiędzy drzewami, licząc, ze Nocniak za nią podąży. Pamiętała z treningów, że walka pomiędzy drzewami nie była ich mocną stroną. Przeciwnik zaskoczył ją. Skoczył, a ona dała się powalić. Przeturlali się po sadzie, obijając o pnie. Upadli na pyski z lisią odległość od siebie. Konopia zerwała się na łapy, ale szybko tego pożałowała. Ból złapał ją, zginając w pół. Zacisnęła pysk. Nie mogła pokazać wrogowi słabość. Burawa także wstała. Wbiła w nią zaskoczone spojrzenie. Brązowe ślipia zdawały się być znajome, lecz Konopia już nie pamięta za wiele pysków Nocniaków. W końcu tyledziesiąt księżyców minęło od tego.
— K-KONOPIA?! — zawołała lichym głosem kotka. 
Konopia zamrugała zdezorientowana. Nie kojarzyła ten osobniczki. Burawa kotka skuliła uszy, patrząc jej prosto w ślipia. 
— T-to naprawdę t-ty? — szepnęła na jednym wdechu, trwając w bezruchu. Do oczu naszły jej łzy.
Konopia zrobiła krok w tył. Czuła się zupełnie jakby zrobiła jej dzieci i poszła po mleko i zniknęła na dziesięć lat. Otworzyła pysk, żeby powiedzieć, że to pomyłka, ale burawa kontynuowała. 
— J-ja... Ja... G-GDZIEŚ T-TY BYŁA?! Mówiłam Szyszce, że nie wiem, jakoś masz mi dać znak, kiedy do nich wrócisz... — urwała na moment Nocniaczka. 
Zestresowana tym wszystkim  Konopia nawet nie wsłuchiwała się w słowa kotki. Próbowała ułożyć te wydarzenia w logiczną całość, ale nie dało się. Rybojad patrzyła na nią jakby dobrze ją znała. Czyżby szylkretka zapomniała o jakiś epizodzie ze swojego życia po kocimiętce? Łeb ją bolał od tego myślenia. 
— T-ty mysi durnowaty bobku! Martwiłam się o ciebie! Tyle księżyców... gnojku jeden, wlazłaś mi do głowy i zapomnieć o tobie nie mogłam! — syknęła z desperacją w głosie.
Bengalka zastygła, wpatrując się w nią oczekująco. 
— Eee... — wydobyło się z pyska Konopii. — A my się tak w ogóle znamy? 
Nocniaczka zdębiała. 
— Co? — szepnęła. 
Brązowe ślipia zaszkliły się. 
— Zapomniałaś mnie? — miauknęła z takim wyrzutem, że Konopia poczuła się, jakby dostała kamieniem w łeb. 
Kotka wbiła wzrok w łapy. Wyglądała jak trzy nieszczęścia. Szylkretka podrapała się zdezorientowana po łbie, chcąc już jak najszybciej zakończyć tą stresującą sytuację. 
— Czy ty poważna jesteś? — prychnęła Nocniaczka nagle. — Pająki ci zasnuły łeb czy jabłkiem za mocno dostałaś? Nie po to utopiłam tego spaślaka Bobrzą Kłodę, żebyś se od tak o mnie zapomniała! Prawie kark sobie przekręciłam przez ten jebany płot i tak mnie witasz? Robaki ci mózg zeżarty? Lisi bobek! Mysia strawa! 
Konopia jedynie zdezorientowana siedziała i słuchała tego. Miała nadzieję, że krzyki kotki nie ściągną reszty Owocniaków. 
— Może trochę się uspokoisz? — mruknęła Konopia, niepokojąc się o reakcje Szyszki na wpadające do niej z opieprzem kotki. 
— Nie! Zapomnij! Twoja obietnica była gówno warta! — warknęła Nocniaczka.
Futro na karku Konopii zjeżyło się. 
— Obietnica...? — powtórzyła głucho słowo kotki. 
Składała kiedyś obietnice Nocniakowi. Zbożowej Łapie, gdy leżały wtulone w siebie w legowisku uczniów. Koteczka była taka urocza, drobna i pocieszna. Jej brązowe roześmiane ślipia podążały za nią wzrokiem, a uśmiech rozczulał, sprawiając, że serce Konopii od razu przyspieszało. Szylkretka zerknęła na bengalkę. Była masywniejsza od Zbożowej Łapy. Wyższa. Potężniejsza. Jej ciało zdobiły blizny. Konopia podeszła nieśmiało do kotki. Nocniaczka zdębiała. Uniosła nieco łebek by spojrzeć kotce prosto w brązowe ślipia. 
— Nie możesz być Zbożową Łapą. — stwierdziła, przejeżdżając kotce ogonem po pysku. — Ona sięgała mi dotąd. — pokazała wysokość swojego barku. 
Bengalka zmarszczyła. 
— Chyba nie sądziłaś, że będę wypierdkiem do końca życia. 
Konopia uśmiechnęła się lekko, próbując ukryć jak zżera ja wstyd. Ale odwaliła. Na ostry i ciernie. Nikt tak nie odwalił jak ona. 
— A szkoda. — mruknęła ledwo z siebie.
Podeszła do Zbożowej Łapy i stanęła na koniuszkach palców. 
— Byłaś przeurocza. — szepnęła kotce do ucha. 
Bengalka zesztywniała. Spojrzała na nią zawstydzona. Szybko wbiła wzrok w łapy. Jej ogon uderzył o ziemię.
— Czemu nie dałaś znaku, że wróciłaś? Czemu nie odzywałaś się przez tyle księżyców? Czemu, Konopio? Czemu? — wbiła w nią wzrok.
Szylkretka uśmiechnęła się zażenowana, uciekając wzrokiem. Odsunęła się od bengalki. 
— Głupia sytuacja. — miauknęła szczerze. — Szyszka zapomniała mi o tym przez te wszystkie księżyce powiedzieć. Niedawno się jej przypomniało, wiesz? — miauknęła, szurając łapą w ziemi.
Zbożowa Łapa nic nie odmiauknęła. Jedynie patrzyła się na nią. 
— Więc to wszystko wina Szyszki! Staruszka zbyt wiele ma na głowie. — mruknęła z udawanym zmartwieniem, mrużąc ślipia.
Zerknęła jednym na bengalkę. Ich spojrzenia się spotkały. Konopia posłała kotce uśmiech i podeszła znów do niej, by zając miejsce tuż koło kotki. 
— A jak w wielkim świecie? Pstrągowa Gwiazda w końcu zdechła? — zapytała z nadzieją. 
Zbożowa Łapa kiwnęła łbem. 
— Tak. Na szczęście. Teraz Aroniowa Gwiazda nami rządzi. 
Konopii nic to nie mówiło, więc jedynie zmrużyła ślipia. Pierw mieli rybę jako lidera, a teraz owoc. Co następne? 
— Myślisz, że też by nas zaatakował? — spytała niewinnie. 
— Wątpię. 
— A co u ciebie? Znalazłaś sobie jakąś miłość życia? 
Zbożowa Łapa spojrzała na nią zażenowana. W jej oczach dojrzała zmieszanie. Bengalka spuściła wzrok i zaczęła grzebać łapą w ziemi. 
— Ta... — odpowiedziała niemrawo. — Na pięć minut. Była chujowa i no se zdechła. 
Konopia nie za bardzo wiedziała jak na to odpowiedzieć. 
— A ty?
— U mnie nic. — westchnęła cicho. — Nudaaa. Te same pyski. Te same koty. Wszyscy tu są jak rodzina. 
Szelest gałęzi z pobliskiego krzaka sprawił, że obydwie spojrzały w tamtą stronę. 
— Konopia, lisi bobku. Szyszka już chciała tu cały odział wzywać, ale powiedziałem, że pewnie przywaliłaś tym durnym łbem o siatkę sama... — urwał Bocian, widząc kotkę w towarzystwie nieznajomej. — Kto to. 
Futro na grzbiecie zjeżyło się mu automatycznie. Konopia spojrzała niepewnie na bengalkę, która też zjeżyła sierść. Musiała zareagować zanim dojdzie do niepotrzebnej wymiany zdań. 
— Oh, witaj Bocianie... Eee... — zaczęła niepewnie. — To Zbożowa Łapa. Nie pamiętasz jej? Moja... eee...

<Zboże?>

1 komentarz:

  1. Szyszka: Wybaczcie miłe damy, ma się swoje lata i wkrótce własnej głowy zapomnę. Nie przeszkadzajcie sobie gołąbeczki *siedzi w krzakach z aparatem i lornetką*

    OdpowiedzUsuń