Od Rudzika C.D Srebrnego Deszczu

Rudzik spojrzał z zamyśleniem na starszego kocura. Nie wiedział, że on też miał niedługo stracić kogoś ważnego dla siebie. 
— T-to.. Musiało być c-ciężkie — wyjąkał Rudzik patrząc na swoje łapy. — N-nie tylko opiekowanie się nią, ale t-też jej... strata.. Ja.. u-um, myślę, że kotka, którą pochowałem t-też zmarła na coś podobnego... Naprawdę mi przykro..
— Oczywiście, że to było ciężkie.. ale najważniejsze jest to, że znaleziono lekarstwo i że nikt więcej już nie umrze na to paskudztwo.
— R-racja. Macie bardzo zdolnych m-medyków — wyjąkał Rudzik niepewnie, rysując pazurem po ziemi.
Wojownik pokiwał głową, wyraźnie pogrążony we wspomnieniach, i przez chwilę trwali w ciszy, kiedy uczniowi przypomniało się, że Bluszcz chciała sprawdzić jego znajomość ziół dzisiaj po porze górowania słońca, i że wyraźnie powiedziała mu, żeby się nie spóźnił, bo to ważne. Podskoczył jak oparzony, bo właśnie uświadomił sobie jak szybko będzie musiał biec, żeby zdążyć. 
— P-przepraszam, ale muszę już iść! — Niemal wykrzyczał w stronę zdziwionego Srebrnego Deszczu. — Możemy się spotkać o tej samej p-porze tutaj, ale dopiero za dwa wschody słońca, bo pewnie na tyle dostanę karę od Bluszczu — rzucił szybko, a jeszcze szybciej odbiegł, robiąc długie skoki, żeby znaleźć się już w stodole.
***
Dwa dni później Rudzik odnalazł martwą matkę u podnóża jednego z klifów. Była ona dla niego jednym z najważniejszych kotów, a jeszcze niedawno gdy był kociakiem, wręcz całym światem. Zawsze kojarzyła mu się z szczęśliwymi dniami dzieciństwa, a wszystkie wspomnienia z nią były ciepłe i otoczone miłością, którą darzyła swoje dzieci Jagódka. Jeszcze długo nie mógł przywołać na pysk uśmiechu, bo zaraz przypominał sobie zmasakrowane i zakrwawione ciało białej kotki, a także to, że nigdy należycie nie odwdzięczył jej się za wszystko, co dla niego zrobiła. Gdyby nie Bluszcz, Mały Synek i Wisienka zapewne trwałby w tym stanie jeszcze dłużej. Przez to wszystko, jak można się domyślić, zapomniał całkowicie o planowanym spotkaniu ze srebrnym wojownikiem Klanu Wilka. Przypomniał sobie o nim prawie księżyc później, kiedy jako tako otrząsnął się z żałoby i prawie wtedy dostał zawału. Chciał jak najszybciej iść i go przeprosić, ale oczywiście nie mógł zapuścić się na tereny Klanu Wilka. Ostatecznie postanowił pójść po prostu na miejsce spotkania i w pobliżu drzewa położyć upolowaną srokę, licząc, że jeśli Srebrny Deszcz przyjdzie później, to potraktuje to jako prezent na przeprosiny. 
***
Kiedy następny raz przyszedł pod stare drzewo, sroka zniknęła, jednak Rudzik nie miał pewności czy po prostu nie przywłaszczył jej sobie jakiś lis albo bezdomny pies. Tak czy inaczej, miejsce pochówku nieznajomej białej kotki zostało również symbolicznym grobem dla Jagódki, bo uczniowie nie byli w stanie przenieść jej ciała do obozu. Z czasem wizyty ucznia do samotnego drzewa stały się dla niego rutyną, co dwa albo trzy dni przychodził tam, żeby opowiedzieć mamie o swoich przygodach, albo wyjaśnić bezimiennej kotce do czego służy łopian. A Klan Lisa powoli rósł w siłę. Wisienka i Krogulec zostali już wojownikami, a zazdrosna Kora starała się jeszcze bardziej dorównać rodzeństwu i pracowała naprawdę ciężko. Rudzik również się nie obijał, poświęcając większość swojej uwagi na szlifowanie wiedzy, zarówno teoretycznej jak i praktycznej, oraz pomoc w trenowaniu Małego. Biedna Bluszcz starzała się coraz bardziej i trudniej przychodziły jej długie treningi walki czy polowania, więc całymi dniami leżała w legowisku medyka, przelewając w uczniów całą swoją wiedzę, której po tylu latach życia miała dosyć sporo. Do klanu dołączyła również trójka nowych przybyszów, jednak Rudzik nadal trochę się ich bał, i poza imionami, zbyt dużo o nich nie wiedział. 
Po powrocie z wyprawy, na którą udał się z Małym i która zakończyła się niepowodzeniem, zmyślił na poczekaniu wymówkę, więc nie dostał aż tak strasznej kary. Całe szczęście ich podróż nie odbiła się zbyt dużym echem, i wkrótce wszyscy zapomnieli o sprawie, tym bardziej że przyćmiła ją inna, dużo ważniejsza. Sarenka z paroma kotami postanowiła wybrać się na zgromadzenie klanów, żeby przekonać ich do podzielenia się terenami, jednak wróciła z niczym, przez co w ostatnim czasie w Klanie Lisa można było wyczuć swego rodzaju napięcie i złość. Poza Jemiołą, którą wyleczyli razem z Małym, nikt nie odniósł jednak poważnych ran, czego nie można jednak powiedzieć o przeciwnikach. Rudzik usłyszał od Wisienki, która zakradła się na polanę mimo zakazu, że na jednego z młodziaków spadła gałąź, niczego więcej jednak nie widziała, więc możliwe, że przeżył. Nawet jeśli, dało to klanowiczom pewnego rodzaju satysfakcję, że klanowe koty zaczną brać ich na poważnie i może wezmą to jako przedsmak groźby rzuconej przez przywódczynię. Tak więc gdy następnym razem szedł opowiedzieć mamie o swoich przygodach na terenach klanów jak i przemówieniu Sarenki, rozgadał się tak, że nawet nie zauważył, że się ściemniło, jak i to, że uważnie przyglądało mu się jedno, zielone oko. Kiedy wstał z zamiarem odejścia, usłyszał głos na który podskoczył z przerażenia.
<<Srebrny Deszcz?>>