Kminek znów nie mogła spać, więc była doskonale świadoma momentu, w którym jej mentor wstał i wyszedł z ich tymczasowego legowiska. Sama nie mogła znieść już tego bezruchu, więc cicho podniosła się i podążyła za nim. Nie nawiązali żadnej interakcji i kocur nie dawał znaków, że wie, że za nim idzie. To było akceptowalne. Skoro oddalali się razem, gdyby ktoś ich dostrzegł, uznałby, że idą na trening. Bury może był w swoim świecie i dlatego nie reagował. Kierował się w stronę wyspy, na której byli uwięzieni. Szła za nim, aż była pewna, że nikt z klanu nie zobaczy jej samej i stanęła. Rozejrzała się po iglastych drzewach. Była jeszcze chwila przed wstaniem słońca, lecz niektóre ptaki zaczynały już ćwierkać. Może zapolować, przynieść coś dla klanu, na ewentualne pytania powiedzieć, że Trzcinowa Sadzawka poszedł szukać siostry…
Wzdrygnęła się na myśl o śmierci, która była tak blisko niej. Tak kusząca i odpychająca jednocześnie… kilka długości dalej i to mogła być ona. Wolna od wszystkich tych stresów. Przerażenia życiem w społeczności i krzywymi spojrzeniami.
Pstrąg nie dopadł Fiołka, to wiedziała, bo słowo o jego zakładzie z Tulipanowym Płatkiem rozeszło się ku niezadowoleniu kotki, jednak co z resztą rodzeństwa. Może też powinna ich szukać tak jak jej mentor. Znaleźć, chociaż ich ciała, odnaleźć Bylicę, powiadomić ją, odejść, bo zawiodła ich wszystkich. Co by jej powiedziała? Gdzie by odeszła? Klany wciąż ją przerażały i pracowała naprawdę ciężko, by te koty ją zaakceptowały na tyle, by zapewnić opiekę medyczną i zmniejszyć opcję zabicia we śnie. Nie znała się na tyle na ziołach, by przeżyć samodzielnie. Zostanie z karmicielką nie wchodziło w grę, szczególnie jeśli rodzeństwo jakimś cudem przeżyło. Wtedy na pewno wiedziała o tym, co się stało. A pewnie nikt nie zorientował się, dlaczego tak się stało. Bo byli zbyt krótkowzroczni.
Mruknęła coś do siebie i zastrzygła uszami, chcąc znaleźć najbliższą rzecz do odwrócenia jej uwagi; bo na razie bezczynnie stała wśród szarości poranka. W ściółce coś buszowało. Obróciła się i zaczęła skradać w odpowiednią stronę. Oto on. Bury, niewielki ptaszek. Słodko nieświadomy zagrożenia. Grzebiący w leżących igłach.
Jednak nie była jedyną polującą na niego. Długi gronostaj, o czekoladowym ubarwieniu. Przed nią. Dostrzegła go głównie przez białą przerwę między brązem ciała a czarną końcówką ogona. Zafiksowana zastanawiała się, na co lepiej zapolować. Potencjalne ugryzienie przez łasicę nie wydawało się zbyt przyjemnym doświadczeniem, jednak mięso to mięso, wszystko się przyda. Wprawdzie sama nic nie tknie, mimo protestującego brzucha; ale spokojnie sobie to odeśpi i będzie w porządku. Nie miała nawet pierwszeństwa jako uczeń, więc pewnie nic się dla niej nie ostanie. Żeby tamci mogli bronić swoich bliskich, musieli mieć siłę; ona nikogo już nie miała. Doświadczenia w walce też nie posiadała na satysfakcjonującym ją poziomie.
Mrugnęła, by nie trzepać głową, w ramach obudzenia się i zganiła w myślach za rozkojarzanie. W międzyczasie jej problem rozwiązał się sam, bo oto ssak trzymał drozda w zębach. Uznała, że przeciąga swoje szczęście wystarczająco długo i wykorzystała zajętego drapieżnika, by podbiec i chwycić go za tył szyi. Szybkie ugryzienie i gardłowy pisk dalej, zwierz nawet nie zdążył wypuścić pierzastego z pyska. Zamiast tego ten utknął w jego zaciśniętej pośmiertnie paszczy. Dwa w jednym. Lepiej dla niej, bo zmarnowała już wszystkie swoje siły. Czuła się zmęczona, chociaż nie wyczerpała fizycznych możliwości. Będzie mogła wygodnie wszystko przenieść. Będzie dobrze.
Gdzieś dalej usłyszała kroki i błyskawicznie, na tyle ile mogła, wciąż z ofiarą w pysku, wdrapała się na drzewo. Ta umiejętność nie była często spotykana — zorientowała się w klanie — więc ktokolwiek szedł, raczej nie spojrzy w górę. Przylgnęła do konaru, bo gałęzie były cienkie i jedynie nieco podpierały jej ciężar. Jeśli wszystko dobrze pójdzie, obcy zniknie, nim straciły siły.
Wzdrygnęła się na myśl o śmierci, która była tak blisko niej. Tak kusząca i odpychająca jednocześnie… kilka długości dalej i to mogła być ona. Wolna od wszystkich tych stresów. Przerażenia życiem w społeczności i krzywymi spojrzeniami.
Pstrąg nie dopadł Fiołka, to wiedziała, bo słowo o jego zakładzie z Tulipanowym Płatkiem rozeszło się ku niezadowoleniu kotki, jednak co z resztą rodzeństwa. Może też powinna ich szukać tak jak jej mentor. Znaleźć, chociaż ich ciała, odnaleźć Bylicę, powiadomić ją, odejść, bo zawiodła ich wszystkich. Co by jej powiedziała? Gdzie by odeszła? Klany wciąż ją przerażały i pracowała naprawdę ciężko, by te koty ją zaakceptowały na tyle, by zapewnić opiekę medyczną i zmniejszyć opcję zabicia we śnie. Nie znała się na tyle na ziołach, by przeżyć samodzielnie. Zostanie z karmicielką nie wchodziło w grę, szczególnie jeśli rodzeństwo jakimś cudem przeżyło. Wtedy na pewno wiedziała o tym, co się stało. A pewnie nikt nie zorientował się, dlaczego tak się stało. Bo byli zbyt krótkowzroczni.
Mruknęła coś do siebie i zastrzygła uszami, chcąc znaleźć najbliższą rzecz do odwrócenia jej uwagi; bo na razie bezczynnie stała wśród szarości poranka. W ściółce coś buszowało. Obróciła się i zaczęła skradać w odpowiednią stronę. Oto on. Bury, niewielki ptaszek. Słodko nieświadomy zagrożenia. Grzebiący w leżących igłach.
Jednak nie była jedyną polującą na niego. Długi gronostaj, o czekoladowym ubarwieniu. Przed nią. Dostrzegła go głównie przez białą przerwę między brązem ciała a czarną końcówką ogona. Zafiksowana zastanawiała się, na co lepiej zapolować. Potencjalne ugryzienie przez łasicę nie wydawało się zbyt przyjemnym doświadczeniem, jednak mięso to mięso, wszystko się przyda. Wprawdzie sama nic nie tknie, mimo protestującego brzucha; ale spokojnie sobie to odeśpi i będzie w porządku. Nie miała nawet pierwszeństwa jako uczeń, więc pewnie nic się dla niej nie ostanie. Żeby tamci mogli bronić swoich bliskich, musieli mieć siłę; ona nikogo już nie miała. Doświadczenia w walce też nie posiadała na satysfakcjonującym ją poziomie.
Mrugnęła, by nie trzepać głową, w ramach obudzenia się i zganiła w myślach za rozkojarzanie. W międzyczasie jej problem rozwiązał się sam, bo oto ssak trzymał drozda w zębach. Uznała, że przeciąga swoje szczęście wystarczająco długo i wykorzystała zajętego drapieżnika, by podbiec i chwycić go za tył szyi. Szybkie ugryzienie i gardłowy pisk dalej, zwierz nawet nie zdążył wypuścić pierzastego z pyska. Zamiast tego ten utknął w jego zaciśniętej pośmiertnie paszczy. Dwa w jednym. Lepiej dla niej, bo zmarnowała już wszystkie swoje siły. Czuła się zmęczona, chociaż nie wyczerpała fizycznych możliwości. Będzie mogła wygodnie wszystko przenieść. Będzie dobrze.
Gdzieś dalej usłyszała kroki i błyskawicznie, na tyle ile mogła, wciąż z ofiarą w pysku, wdrapała się na drzewo. Ta umiejętność nie była często spotykana — zorientowała się w klanie — więc ktokolwiek szedł, raczej nie spojrzy w górę. Przylgnęła do konaru, bo gałęzie były cienkie i jedynie nieco podpierały jej ciężar. Jeśli wszystko dobrze pójdzie, obcy zniknie, nim straciły siły.
<Rosa?>
[przyznano 5%]
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz