Złe czasy tworzą dobre czasy, jak lubiła sobie powtarzać. Życie Szyszki obracało się obecnie jedynie wokół kociaków. Karmicielka większość czasu spędzała w żłobku, na pielęgnacji, usypianiu, karmieniu swoich dzieci. Zdarzało się jednak często, że maluchy wybiegały z kociarni, spragnione nowych przygód i większą część dnia spędzały na zewnątrz. Szyszka z dumą obserwowała jak rosną, zdrowe i zadowolone.
W Owocowym Lesie czas jednak nie przybrał tego rodzinnego, spokojnego rytmu. Najpierw Nornica, która odebrała życie Śliwce, a potem uciekła jak tchórz. Leszczyna bardzo przeżyła śmierć córki. Szyszka cały czas była przy niej, zapewniając przyjaciółce chociaż trochę wsparcia. Mogła się jedynie domyślić bólu jaki czuje. Stała się od tego momentu bardziej ostrożna w stosunku do pozostałych dzieci. Po Nornicy ślad zaginął. Z resztą nie mogli ruszyć jej tropem zbyt daleko. Szyszka wydała decyzję, że kocica zostaje wygnana i jej pojawienie się w Owocowym Lesie, skończy się na poważnych konsekwencjach. Oko za oko, ząb za ząb.
To jednak nie powstrzymało Klona, Gałęzi, Wicher, Cichej, Konopi i Madzi, przed wybraniem się poza Ogrodzeniem. Ich chęć posmakowania zakazanego skończyła się odebraniem życia dwójce z nich, przez lisy. Gałąź została ostatnią z rodziny Horyzonta. Bez rodzeństwa, które było dla niej wsparciem. Widziała ich śmierć. Dla Cichej skończyło się to stratą łapy. Było źle.
Nie spodziewała się pojawienia się Madzi, chociaż gdzieś z tyłu głowy chodziła jej myśl, że Klon i ona trzymali się wyjątkowo blisko. Znajdka, którą sprowadziła do klanu, odnalazła spokój u boku kocura, który obecnie polował z przodkami. Obserwowała z troską kotką, zmierzającą na jedno z mchowych posłań. Położyła się na nim, wsuwając nos najgłębiej jak mogła. Po chwili usłyszała cichy szloch.
Powoli podniosła się z miejsca, żeby nie przeszkodzić bawiącym się niedaleko swoim kociętom. Podeszła do Madzi, siadając obok niej cicho. Ogonem pogładziła jej kark, chcąc zapewnić o swojej obecności i chociaż trochę ją uspokoić. Znała ból straty, ten najgorszy i powodujący tęsknotę. Madzia płakała, a ona czuła się bezsilna.
- S-s-spodziewam się k-k-kociąt.. - szept kotki dotarł do niej z trudem. Spojrzała na nią ze współczuciem. Samotne rodzicielstwo w młodym wieku, strata partnera i przyjaciół.. będzie to dla Madzi trudny okres. Musiała odnaleźć w sobie siłę.
Położyła pyszczek na jej barku, pozwalając się kotce wypłakać. Kociaki Szyszki i Sokoła ruszyły bawić się na zewnątrz, zatem nie będą chociaż świadkami rozpaczy wojowniczki.
***
Dzieci bawiły się na zewnątrz. Czarnulka obserwowała uważnie ich zabawę na okolicznym pniu drzewa. Liczyła, że nie wejdą za wysoko, lecz niestety się pomyliła. Zanim zdążyła zareagować, Bielik niebezpiecznie się sunęła. Oczy Szyszki rozszerzyły się z przerażenia. W kilku susach znalazła się obok córki, w której ślepkach zagościły łzy, chociaż mała i tak zachowała spokój. Jej rodzeństwo z niepokojem wpatrywało się w siostrę. Łapka Bielik była dziwnie skręcona. Obstawiała najgorsze.
- Wracajcie do żłobka. - miauknęła stanowczo do swoich dzieci. Liczyła, że Sokół do nich zajrzy. W końcu obiecał ich dzisiaj odwiedzić i wręczyć nową zabawkę.
Szyszka ostrożnie i delikatnie chwyciła Bielik za luźną skórę na karku. Podniosła córeczkę, kierując się z nią niemal od razu do legowiska medyków. W duchu modliła się do Klanu Gwiazdy, żeby to nie było nic poważnego. Malutka została odłożona na mech, zaraz gdy tylko znalazły się w legowisku pachnącym ziołami. Intensywne wonie wyjątkowo nie przeszkadzały czarnulce.
- Wschód! - zawołała medyka.
Kocur wynurzył się ze schowka. Zerknął najpierw na karmicielkę-liderkę, potem na jej córkę, zanim podszedł do dwóch kotek.
- Co się stało?
- Spadła z jabłonki. Na szczęście z niskiej wysokości. - miauknęła czarna.
Czuła się okropnie z myślą, że nie upilnowała swojego potomstwa. Małe urwisy były wszędzie i nawet mimo czujnej obserwacji, to działo się za szybko. Medyk nie zadawał więcej pytań, lecz przystąpił do badania kociaka. W legowisku oprócz nich, znajdowała się jeszcze Tajfun z obandażowaną tylną łapką oraz leżący ze znudzeniem na posłaniu - Żuk.
- Skręciła przednią łapkę. - miauknął Wschód, znikając na chwilę, żeby pójść po potrzebne zioła. Opatrzył łapkę koteczki, wykonując przy tym specjalny bandaż. - Przez kilka dni musi odpoczywać i się nie ruszać, żeby jej nie uszkodzić.
- Dziękuję, Wschodzie.
Syn Pszczółki odpowiedział małym uśmiechem. Szyszka przysiadła przy Bielik, liżąc ją łagodnie po łebku. Córeczka zerknęła na nią. Zauważyła zaniepokojone spojrzenie karmicielki.
- Byłaś bardzo odważna, gdy Wschód cię badał. Teraz będziesz odpoczywać, aż łapka nie przestanie boleć. Przez jakiś czas musimy ograniczyć zabawy. - miauknęła Szyszka. - Nie strasz mnie tak więcej.
Bielik kiwnęła łebkiem. Szyszka pożegnała się szybko z medykiem, chwyciła koteczkę i obie wróciły do żłobka, gdzie czekała reszta kociaków, w towarzystwie swojego ojca.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz