- Nie pomyliłeś mnie z kimś...?- zaczął niepewnie. Nie wiedział, jak ma się zachowywać w stosunku do obcego, a mama mówiła przecież, żeby być miłym i uważać na nieznajomych. Nie wiedział, do której z tych zasad miał się stosować w tym momencie. Może najwłaściwiej byłoby się wycofać?
Nowy kolega podszedł do niego jeszcze bliżej i pociągnął dwa razy noskiem, analizując zapach Żółwika.
- Nie, to na pewno ty!- szedł w zaparte. Niebieski kociak zastanowił się przez chwilę, ale nic mu nie światło. Zapach równie dobrze mógł poczuć wcześniej, bo mieszkało tu dużo kociaków, w tym on. To nic nie znaczyło.
- Wybacz, nie pamiętam...- Jakby zmieszany i skruszony samczyk zrobił krok w tył. Czuł, że zawodzi nowo poznanego kociaka swoją niepamięcią. Właściwie, czy oni się poznali?- Jak masz na imię?
- Szakłak- odpowiedział od razu ze złą minką. Pięknie, nowy znajomy a Żółwik już to skopał.
- Nie pamiętam...- przyznał, jednak kojarzył jedną plotkę, okrążającą żłobek, od kiedy pamiętał, związaną właśnie z tym imieniem. Mówiła o kocie, który jako maluszek uciekł od mamusi i przypałętał się do jakiejś innej, jednak nigdy go ona specjalnie nie interesowała. A już na pewno do głowy by mu nie przyszło, że to jego mamusię upatrzył sobie stojący przed nim młodziak. Żółwik może uśmiechnąłby się, ale nie czuł się zbyt miło, będąc zarzucanym oskarżeniami, o których nic nie wiedział. Szczególnie że Szakłak stał przed nim, delikatnie wyższy, z hardą miną.
- Pffft. Nie wymigasz się tak łatwo.- Kociak uniósł swój nosek do góry i zaserwował kolejną dawkę solidnego 'phi', ale zaraz zmrużył oczy i przyjrzał się rówieśnikowi ze stonowanym zaciekawieniem.- A ty jak się nazywasz?
- Żółwik, ale...- Maluch był lekko zdziwiony.- Myślałem, że mnie znasz.
- A skąd mam cię znać?- oburzył się Szakłak.- Przecież, kiedy cię ostatnio spotkałem, jeszcze nawet nic na oczy nie widziałem!
Żółwik miał ochotę skulić się od krzyku, ale gdy spostrzegł, że jego siostra przygląda mu się z uwagą, wyprostował się i zaczął wyobrażać sobie, jak już nie jeden raz, że jest nieustraszonym kocurem. Pomogło mu to trochę. Tok myślenia samczyka diametralnie się zmienił. Jakim prawem ten cały Szakłak podchodził do niego i robił mu wyrzuty o coś, czego Żółwik nawet nie pamiętał? Niebieski kotek zamrugał parę razy. Przypomniało mu się, jak mama kiedyś przyniosła mu i jego rodzeństwu szyszkę, tłumacząc, co to jest i do czego służy, a raczej skąd pochodzi, bo trudno, żeby szyszka do czegoś służyła.
- Czego ty ode mnie tak właściwie chcesz, Szyszko?
- Nie jestem żadną szyszką, ty Żółwiaku jeden! Chcę, żebyś mnie przeprosił- dodał już ciszej, jednak nadal podniesionym i złowrogim tonem. Zapewne dlatego, że z poprzednim krzykiem kilku dorosłych spojrzało w stronę maluchów, ale zaraz wróciło do swoich poprzednich zajęć.- za to, że mnie wtedy zacząłeś szturchać. Obudziło się całe twoje rodzeństwo i przez was obudziła się moja mama i zobaczyła, że mnie nie ma!
- Chwila... co?- W tym momencie cała sytuacja stała się jasna. To do jego i jego rodzinki podreptał ten kocurek z plotki! Żółwik w jednej chwili zapragnął odeprzeć wszystkie oskarżenia, a czuł się na siłach, ponieważ znał okoliczności zdarzenia.- To twoja wina, bo ty do mnie przyszedłeś! Nie zamierzam cię przepraszać.
- Trącasz wszystkich, którzy do ciebie przychodzą?- Sarkazm delikatnie zirytował Żółwika. Właściwie, skoro Szakłak tego chce, to dlaczego by nie zacząć?
- Najwyraźniej tak.
Pchnięty osłupiały kociak mógł przez chwilkę tylko patrzeć na uśmiechnięty pyszczek swojego oprawcy. Zaraz jednak oprzytomniał.
- Uważaj sobie!- krzyknął, przy czym odszturchnął go trochę mocniej.
- Sam uważaj!- Zawtórował mu.
- Nie, bo ty!
I tak rozpoczęła się szalona wojna na przepychanki, szturchanie i trącanie. Nie było widać końca, aż nagle Szakłak pchnął Żółwika na tyle mocno, że ten zachwiał się, ale ostatecznie utrzymał równowagę. Zastanowił się przez chwilę, czy aby on nie pchnął go wcześniej z taką siłą i postanowił kontynuować wojnę z mniejszym zaangażowaniem, żeby nie zrobić Szakłakowi krzywdy i nie zwrócić przy tym uwagi dorosłych po raz kolejny. Kociak wprawdzie nie lubił, gdy starsi wtrącali się we wszystko. Szakłak, kiedy tylko wyczuł przewagę, skoczył na niczego niespodziewającego się Żółwika, który zaraz leżał na ziemi z głośnym 'Ał!', którego nie dał rady powstrzymać. Liliowy kocurek zszedł z niego, a on momentalnie się podniósł. Siostra, siedząca w kącie spojrzała na niego niespokojnie, co dostrzegł kątem oka, ale braciszek uspokoił ją machnięciem ogona. To był ich umówiony sygnał. W prawo — pomóż; w lewo — panuję nad sytuacją. Komar też znał ten znak, ale nie używał go, gdyż najczęściej po prostu siedział spokojnie przy mamie lub gdzieś indziej i raczej nie pakował się w niepotrzebne kłopoty.
Szakłak wyglądał na zmartwionego tym, że przewrócił Żółwika, ale nie zdobył się na przeprosiny.
- Czujesz się pokonany?
Żółwik miał w sobie zbyt dużą dawkę dumy, żeby przyznać się, że tak. Zamiast tego odwrócił pyszczek w bok, uniósł główkę w górę i prychnął.
- Chyba ty!
- Tak? Spróbuj ze mną wygrać!
Maluch wolał się nie narażać na kolejne przewrócenie, zważając na to, że odczuwał jeszcze to poprzednie. Spróbował rozwiązać to w inny sposób.
- Strasznie kłótliwy jesteś.
- A ty bardzo nieuprzejmy- prychnął w odpowiedzi. I odwrócił od niego głowę.
Z powodu przegranej Żółwik czuł się trochę przygnębiony. Poza tym absolutnie nie chciał wyjść na nieuprzejmego. Zapragnął się jakoś wytłumaczyć, ale nic nie wpadało mu do głowy. Nic, z wyjątkiem jednego zdania, które również nie postawiłoby go w najlepszym świetle.
- Ale... To ty zacząłeś- odrzekł cicho, nie widząc już nadziei na nową przyjaźń. Najgorsze, co mógł zrobić, to wypomnieć liliowemu samczykowi, że to przecież on przypełznął kiedyś do jego mamy.
Szakłak spojrzał na niego z nową złością. Skulonemu Żółwikowi zdawał się jeszcze wyższy niż poprzednio. Liliowy nastroszył się i podniósł głos jeszcze bardziej.
- Wcale nie! To ty mnie pierwszy...- w tym momencie Żółwik zamknął oczy. Był gotowy na krzyk, bo wiedział, że to nie było najlepsze posunięcie.- Ej... nie smuć się.
Niebieska kuleczka nie była na to przygotowana. Nie wiedziała, jak ma na to zareagować. Nie patrząc na Szakłaka, Żółwik postanowił zrobić kolejny krok w tył. Czuł się zupełnie jak na wykładach mamusi. Nie wypadało sobie pójść, a odezwanie się też nie było najlepszym rozwiązaniem, więc po prostu stał w ciszy, wpatrzony w ziemię. Słyszał, że jego towarzysz coś do niego powiedział, jednak nie wiedział co. Zamyślony kociak zauważył tylko, że jego głos był spokojny, zupełnie inaczej niż wcześniej, kiedy się kłócili.
- Masz ładny głos- odparł kociak bez kontekstu, ze wzrokiem wciąż wbitym w ziemię.
- Hę?
W tym momencie Żółwik ogarnął, co powiedział. Spojrzał na niego, zdając się przestraszonym swoją głupotą.
- Nic!
Szakłak zmrużył oczy, wyraźnie nieprzekonany odpowiedzią.
- Aha... To... Co robimy?
Niebieski kocurek odwrócił głowę od tego liliowego, by spojrzeć w stronę mamy, która właśnie zajmowała się Pająkiem. Poszukał jeszcze wzrokiem Komara, który rozmawiał z jakimś kociakiem po prawej stronie od mamy. Nikt na niego nie patrzył, nikt go nie pilnował, a już bardziej przyjazny głos, przed chwilą jeszcze przeciwnika, sprawił, że kociak zyskał nową odwagę i zapragnął się pobawić. Może trochę dalej. Żółwik uśmiechnął się chytrze.
- Co powiesz na wyprawę?
<Szakłak?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz