Może Sztormowe Niebo uznał, że chce ją zatrzymać przy swoim boku na zawsze i na wieczność? Niestety, bury kocur nie był ani trochę w jej typie. Mógł sobie złapać taką, no pomyślmy, Migoczące Niebo albo Świetlisty Potok. Były o wiele starsze niż ona.
Słyszała niezadowolone pomruki ojca, który raz po raz podpytywał syna Nocnej Gwiazdy o jej postępy. Za każdym razem słyszał odpowiedź przeczącą.
Czarę przelało mianowanie dzieciarni Ciernistej Gwiazdy, które było od niej o dwa księżyce młodsze. Fiołas i Orli Trzepot skończyli szkolenie w wieku szesnastu księżyców, co niesamowicie ją denerwowało. Lubiła ich wszystkich. Chociaż z Księżycową Łapą rzadko jednak rozmawiała, uważała ją za dziwną. W sumie każdy członek ich rodzinki był na swój sposób pokręcony.
Wracając, była okropnie zazdrosna. Musiała siedzieć tutaj z tymi wszystkimi podrostkami, patrząc za wychodzącymi beztrosko z obozu wojownikami. Irytowała się w środeczku za każdym razem. Plusem było to, że Skowron też jeszcze nie skończyła szkolenia, więc trochę ją to podnosiło na duchu.
— A co to? — zapytała Pliszka, wskazując łapą jakieś listki.
— Trybula Pliszeczko — mruknęła Skowronkowa Łapa, układając kupkę jakichś listków.
Tylko Pliszkowa Łapa już na to nie patrzyła, rzucając wzrokiem na kolejne roślinki.
— A to? — zapytała ponownie rozentuzjazmowanym głosem, pokazując białe kwiatki.
— Rumianek — westchnęła uczennica medyka.
Bura kochała swoją nadpobudliwą siostrzyczkę, jednak Pliszka po dłuższej chwili stawała się strasznie irytująca. Zwłaszcza że rzadko słuchała, co się do niej mówi.
Głównie dlatego pointka jeszcze nie została wojowniczką. Po prostu za żadne skarby nie potrafiła się skupić na tym, co gada jej mentor. Bujała w chmurach z każdym większym kazaniem Sztormowego Nieba. Szybko traciła skupienie, jeśli chodziło o polowanie. Rozpraszało ją wszystko dookoła, od cichego szelestu, do wnerwionego oddechu czarnego wojownika. Co poradzi na to, że jest tak głośny, dobrze, że przynajmniej szybko się ogarnia.
Wychodziły jej przynajmniej treningi walki, jednak tylko ta część ze sparingiem. Gdyby po raz kolejny miała słuchać o tym, że łapę to trzeba unieść i uderzyć tak i tak, dostałaby kręćka. Zawsze grzecznie czekała aż skończy, udając, że w jakiś sposób słucha.
— A to to? — zapytała po raz kolejny, na co Skowronkowa Łapa musiała wziąć głęboki oddech.
— Pliszeczko, ale w sumie, po co ci znać tylko ich nazwy? — zapytała bura, zerkając na nią.
Pliszkowa Łapa spojrzała na siostrę zdziwiona, przekrzywiając głowę w niezrozumieniu. Po co jej ich nazwy? W sumie sama nie wiedziała. Gadała tylko po to, żeby nie było tu tak cicho.
Dodatkowo chciała jakoś rozruszać swoją siostrzyczkę, bo po śmierci ich matki, zrobiła się jeszcze cichsza niż zwykle.
Beczała przez dobre kilka wschodów słońca, zanim się uspokoiła. Pliszka w ogóle jej nie rozumiała. Uznała, że mama po prostu oszalała, rzucając się wtedy na tego całego psa sama, zamiast uciekać. Wszyscy gadali, że to dlatego, że oba jej wcześniejsze dzieciaki — a zarazem ich starsze rodzeństwo — też zmarło z powodu tej bestii. Chciała zabić tego stwora z powodu zemsty? Tfu, opuściła ich z powodu swoich własnych widzimisię, to było okropnie samolubne. Jak mogła myśleć tylko o sobie!
— A tak sobie — stwierdziła, wzruszając barkami — Ale dosyć, ja lezę do mojego Sztormika, papatki~! — miauknęła wesoło, wychodząc z lecznicy.
Nie dane jej było jednak z niej wyjść, bo wpadła na Burzowe Serce. Odbiła się od masywnego medyka, cofając o dwa kroki. Rany, co on ma, skałę zamiast ciała?
— Uh, ał — mruknęła Pliszka, spoglądając na kocura zdenerwowana — Mogłeś ostrzec Burzowe Serce!
<
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz