BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Po długim oczekiwaniu nowym zastępcą Owocowego Lasu została ogłoszona Sówka. Niestety jest to jedyne pozytywne wydarzenie jakie spotkało społeczność w ostatnim czasie. Jakiś czas po mianowaniu zwiadowczyni stała się rzecz potworna! Cały Owocowy Las obudził się bez śladu głównej medyczki, jej ucznia oraz dwójki rodzeństwa kocura. Zdruzgotana Świergot zgodziła się przejąć rolę medyka, a wybrani stróże – Orzeszek i Puma – są zobowiązani do pomocy jej na tym stanowisku.
Daglezjowa Igła w razie spotkania uciekinkerów wydała rozkaz przegonienia ich z terytorium Owocowego Lasu. Nie wie jednak, że szamanka za jej plecami dyskretnie prosi zaufanych wojowników i zwiadowców, aby każdy ewentualny taki przypadek natychmiastowo zgłaszać do niej. Tylko do niej.
Obóz Owocniaków huczy natomiast od coraz bardziej wstrząsających teorii, co takiego mogło stać się z czwórką zaginionych kotów. Niektórzy już wróżą własnej społeczności upadek.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Miot w Owocowym Lesie!
(jedno wolne miejsce!)

Miot u Samotników!
(brak wolnych miejsc!)

Rozpoczęła się kolejna edycja Eventu NPC! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 24 listopada, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

06 listopada 2020

Od Szyszki CD. Nostalgii

 Mieszkańcy Owocowego Lasu z niepokojem oczekiwali powrotu patrolu, który miał sprawdzić dziwne dźwięki przy Ogrodzeniu. Lisiaki ukryły się na drzewach, w krzewach i za pniem jabłonki. Gdzie tylko mogli mieć dobry punkt obserwacyjni, ale pozostać niewidoczni. Ogon Szyszki poruszał się nerwowo. W przypadku nagłych nieproszonych i niebezpiecznych gości, mieli dwa wyjścia: walczyć o swój dom, albo skorzystać z szansy na ucieczkę. Rozejrzała się po leżących na ziemi jabłkach. A gdyby tak użyć ich jako amunicji..?
- Mamoo! 
Drgnęła na głosik, który rozległ się zaraz przy jej uchu. Należał do Daglezji. Koteczka wpatrywała się w karmicielkę wielkimi, ciekawskimi ślepkami. Szyszka schyliła pyszczek, żeby być na równi z pierworodną. 
- Tak, skarbie?
- Chcemy wyjść się pobawić. - miauknęła Daglezja. 
Dołączyły do siostry podniesione i pełne podekscytowania głosiki pozostałych kociaków. Bielik przebierała zniecierpliwiona łapkami po ziemi. Płomykówka i Głóg na chwilę zostawili swoje zabawki, natomiast Orzełek siedział zaniepokojony. Szyszka westchnęła cicho. Jej kociaki były już takie duże. Zaskakujące jak szybko ten czas minął. Zdawało się, jakby zaledwie wczoraj się urodziły. Pięć księżyców. A dla niej dalej byli niewinnymi, bezbronnymi maluszkami. 
- Jeszcze troszkę i wyjdziecie na zewnątrz. - miauknęła czarna kotka, starając się ukryć niepokój w swoich oczach i głosie. Kociaki nie były świadome zaistniałej, nieciekawej sytuacji. Szyszka otuliła Daglezję ogonem, przyciągając bliżej siebie w przytulasie. Nie pozwoli ich skrzywdzić. Nigdy. 
Teraz rozumiała miłość Muszelki do Błysk, Czermienia i Szkarłatu. Ona też mogłaby wybaczyć swoim pociechą wszystko. Cieszyła się, że wraz z Sokołem, dobrze je wychowali. 
- Wrócili! 
Zastrzygła uszami na głos swojego partnera. Zmrużyła oczy. Ciekawe, kto ośmielił się przekroczyć Ogrodzenie. Kilku lisiaków było znajdkami, lub szukali schronienia jak Leszcz. Może nie było powodów do obaw? 
Kociaki spragnione nowej wiedzy i wrażeń, wybiegły ze żłobka. Szyszka mruknęła pod nosem, żeby wracali i faktycznie to zrobiły, tylko, że bardziej bojąc się gości, niż własnej matki. Tylko Płomykówka zaciekawiona pozostała na zewnątrz, dlatego czarnulka musiała ją nosem pchnąć z powrotem do żłobka. Gdy upewniła się, że dzieci są w środku, mogła skupić się na przybyłych. Szyszka czekała już w wejściu. Ujrzawszy Iskrę, otworzyła szerzej ślipia. 
Iskra. Żyła. Przywódczyni pamiętała doskonale wojowniczkę. Radosną kulkę energii i ciekawości, która mogła nawet z lisem się zakolegować, uczennicę Sokoła i jak dowiedziała się od partnera, smakoszkę mysich móżdżków. Uśmiechnęła się radośnie. Kotka wyruszyła na wędrówkę wiele księżyców temu. Wreszcie wróciła do domu. 
- Witaj, Szyszko. 
Czarna kotka ze zdziwieniem dostrzegła, że Iskra nie tylko urosła, w końcu była w wieku siostry, ale również jej wygląd się znacznie zmienił. Czaszka, wzory pod oczami. W oczach kotki jeśli się przyjrzała, widziała jednak tą samą iskrę.
- Wróciłaś. Na stałe? I jak nas znalazłaś? - pytania prędko wypadły z jej pyszczka. Szyszka przystąpiła o kilka kroków do przodu. Zerknęła na towarzysza Iskry i jego napięte mięśnie, jakby był przygotowany na skok, ale powstrzymywała go obecność Iskry. To był jej partner? Kociak? 
- Kim jest twój towarzysz? - spytała uprzejmie. 
Może nie powinna zalewać czekoladowej lawiną pytań, jednakże wkroczyła na jej teren i Szyszka musiała się upewnić co do zamiarów, nawet jeśli lubiła siostrę Nostalgii. Czy kotka wiedziała o śmierci Muszelki? Na myśl o kotce zrobiło jej się smutno. Westchnęła cicho, zanim ostrożnie przytuliła Iskrę. 
- Naprawdę się cieszę z ponownego spotkania. 


<Iskro?> 

Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)