BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Straszliwy potwór, który terroryzował społeczność w końcu został pokonany. Owocniaki nareszcie mogą odetchnąć bez groźby w postaci szponów sępa nad swoimi głowami. Nie obeszło się jednak bez strat – oprócz wielu rannych, życie w walce z ptakiem stracili Maślak, Skałka, Listek oraz Ślimak. Od tamtej pory życie toczy się spokojnie, po malutku... No, prawie. Jednego z poranków wszystkich obudziła kłótnia Ambrowiec i Chrząszcza, kończąca się prośbą tej pierwszej w stronę liderki, by Sówka wygnała jej okropnego partnera. Stróżka nie spodziewała się jednak, że końcowo to ona stanie się wygnańcem. Zwyzywała przywódczynię i zabrała ze sobą trójkę swych bliskich, odchodząc w nieznane. Na szczęście luki szybko zapełniły się dzięki kociakom, które odnalazły dwa patrole – żłobek pęka w szwach ku uciesze królowej Kajzerki i lekkim zmartwieniu rządzących. Gęb bowiem przybywa, a zwierzyny ubywa...

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Znajdki w Klanie Nocy!
(brak wolnych miejsc!)

Znajdki w Klanie Wilka!
(brak wolnych miejsc!)

Zmiana pory roku już 24 sierpnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

06 listopada 2020

Od Szyszki CD. Nostalgii

 Mieszkańcy Owocowego Lasu z niepokojem oczekiwali powrotu patrolu, który miał sprawdzić dziwne dźwięki przy Ogrodzeniu. Lisiaki ukryły się na drzewach, w krzewach i za pniem jabłonki. Gdzie tylko mogli mieć dobry punkt obserwacyjni, ale pozostać niewidoczni. Ogon Szyszki poruszał się nerwowo. W przypadku nagłych nieproszonych i niebezpiecznych gości, mieli dwa wyjścia: walczyć o swój dom, albo skorzystać z szansy na ucieczkę. Rozejrzała się po leżących na ziemi jabłkach. A gdyby tak użyć ich jako amunicji..?
- Mamoo! 
Drgnęła na głosik, który rozległ się zaraz przy jej uchu. Należał do Daglezji. Koteczka wpatrywała się w karmicielkę wielkimi, ciekawskimi ślepkami. Szyszka schyliła pyszczek, żeby być na równi z pierworodną. 
- Tak, skarbie?
- Chcemy wyjść się pobawić. - miauknęła Daglezja. 
Dołączyły do siostry podniesione i pełne podekscytowania głosiki pozostałych kociaków. Bielik przebierała zniecierpliwiona łapkami po ziemi. Płomykówka i Głóg na chwilę zostawili swoje zabawki, natomiast Orzełek siedział zaniepokojony. Szyszka westchnęła cicho. Jej kociaki były już takie duże. Zaskakujące jak szybko ten czas minął. Zdawało się, jakby zaledwie wczoraj się urodziły. Pięć księżyców. A dla niej dalej byli niewinnymi, bezbronnymi maluszkami. 
- Jeszcze troszkę i wyjdziecie na zewnątrz. - miauknęła czarna kotka, starając się ukryć niepokój w swoich oczach i głosie. Kociaki nie były świadome zaistniałej, nieciekawej sytuacji. Szyszka otuliła Daglezję ogonem, przyciągając bliżej siebie w przytulasie. Nie pozwoli ich skrzywdzić. Nigdy. 
Teraz rozumiała miłość Muszelki do Błysk, Czermienia i Szkarłatu. Ona też mogłaby wybaczyć swoim pociechą wszystko. Cieszyła się, że wraz z Sokołem, dobrze je wychowali. 
- Wrócili! 
Zastrzygła uszami na głos swojego partnera. Zmrużyła oczy. Ciekawe, kto ośmielił się przekroczyć Ogrodzenie. Kilku lisiaków było znajdkami, lub szukali schronienia jak Leszcz. Może nie było powodów do obaw? 
Kociaki spragnione nowej wiedzy i wrażeń, wybiegły ze żłobka. Szyszka mruknęła pod nosem, żeby wracali i faktycznie to zrobiły, tylko, że bardziej bojąc się gości, niż własnej matki. Tylko Płomykówka zaciekawiona pozostała na zewnątrz, dlatego czarnulka musiała ją nosem pchnąć z powrotem do żłobka. Gdy upewniła się, że dzieci są w środku, mogła skupić się na przybyłych. Szyszka czekała już w wejściu. Ujrzawszy Iskrę, otworzyła szerzej ślipia. 
Iskra. Żyła. Przywódczyni pamiętała doskonale wojowniczkę. Radosną kulkę energii i ciekawości, która mogła nawet z lisem się zakolegować, uczennicę Sokoła i jak dowiedziała się od partnera, smakoszkę mysich móżdżków. Uśmiechnęła się radośnie. Kotka wyruszyła na wędrówkę wiele księżyców temu. Wreszcie wróciła do domu. 
- Witaj, Szyszko. 
Czarna kotka ze zdziwieniem dostrzegła, że Iskra nie tylko urosła, w końcu była w wieku siostry, ale również jej wygląd się znacznie zmienił. Czaszka, wzory pod oczami. W oczach kotki jeśli się przyjrzała, widziała jednak tą samą iskrę.
- Wróciłaś. Na stałe? I jak nas znalazłaś? - pytania prędko wypadły z jej pyszczka. Szyszka przystąpiła o kilka kroków do przodu. Zerknęła na towarzysza Iskry i jego napięte mięśnie, jakby był przygotowany na skok, ale powstrzymywała go obecność Iskry. To był jej partner? Kociak? 
- Kim jest twój towarzysz? - spytała uprzejmie. 
Może nie powinna zalewać czekoladowej lawiną pytań, jednakże wkroczyła na jej teren i Szyszka musiała się upewnić co do zamiarów, nawet jeśli lubiła siostrę Nostalgii. Czy kotka wiedziała o śmierci Muszelki? Na myśl o kotce zrobiło jej się smutno. Westchnęła cicho, zanim ostrożnie przytuliła Iskrę. 
- Naprawdę się cieszę z ponownego spotkania. 


<Iskro?> 

Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)