BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Dla owocniaków nadszedł trudny okres. Wszystko zaczęło się od śmierci wiekowej szamanki Świergot i jej partnerki, zastępczyni Gruszki. Za nią pociągnęły się śmierci liderki, rozpacz i tęsknota, które pociągnęła za sobą najmłodszą medyczkę, by skończyć na wybuchu epidemii zielonego kaszlu. Zmarło wiele kotów, jeszcze więcej wciąż walczy z chorobą, a pora nagich drzew tylko potęguje kryzys. Jeden z patroli miał niesamowite szczęście – natrafił na grupę wędrownych uzdrowicieli. Natychmiast wyraziła ona chęć pomocy. Derwisz, Jaskier i Jeżogłówka zostali tymczasowo przyjęci w progi Owocowego Lasu. Zamieszkują Upadłą Gwiazdę i dzielą się z tubylcami ziołami, pomocą, jak i również ciekawą wiedzą.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Klanie Burzy!
(dwa wolne miejsca!)

Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Owocowym Lesie!
(dwa wolne miejsca!)

Zmiana pory roku już 7 grudnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

04 sierpnia 2020

Od Muchy CD. Ryjówki

— Notylek? Ale śmiesny! Skąd go mas? — Mucha zastrzygła uchem, przypatrując się zdobyczy przytaszczonej jej przez siostrę. 
Wciąż miała za złe Ryjówce, że ta ją obudziła, ale ciekawość zdecydowanie wzięła górę. Musiała się dowiedzieć wszystkiego o tym notylku! Stworzonko to było malutkie i swoją budową ani trochę nie przypominało zwierząt, które państwo starsze koty czasem przynosiły do rodzinnej nory, nazywając to jedzeniem. Następnie konsumowali to, tak jak kociaki żywiły się mlekiem, lecz na prośby, czy mogłaby spróbować, Mucha dostawała jedynie w pysk i słyszała, że jest jeszcze "za małym gówniarzem, żeby jeść zwierzynę". Pokręciła łebkiem i przysunęła się bliżej notylka. Miał niezwykle drobny tułów, śmieszne antenki oraz śliczne, barwne skrzydła, nieszczęśliwie zmiażdżone przez siostrę kotki. Mieniły się brązem, czerwienią i całą paletą barw ozdobnych pawich oczek.  
— Latal sobie, o tan, przed nolą. — Łapką wskazała wyjście z ich legowiska.
— Sam? Cy widziałaś ich więcej?! Było więcej takich notylków? — W oczach Muchy rozbłysły znajome iskierki ekscytacji i czystej ciekawości. 
— Ja widzialan tylko tego jednego
— Oh… ale może gdzieś indziej jest ich więcej! Chodź, posukajmy innych notylków, może występują w różnych rozmiarach i kolorach?! Chcę poznać je wsystkie! Może będą jakieś carne, jak ja, albo takie śmiesne łaciate jak ty!
Koteczka poderwała się z miejsca, energicznie uderzając ogonem o ziemię. Zmęczenie odeszło, teraz jedynym, czego pragnęła, było odnalezienie większej ilości notylków. Te maleńkie stworzonka okropnie jej zaimponowały, natychmiast zapragnęła zbadać je bliżej. Ryjówka chciała zaprotestować, ale siostra zwinnie zatkała jej pysk końcówką kity, uśmiechając się figlarnie. Kotka miała iść z nią i nawet nie było opcji, żeby odmówiła. 
— Idziemy razem i już. — Tupnęła łapką. Melodyjka często tak robiła, gdy zależało jej na podkreśleniu istotności swojej wypowiedzi.
— Nie rozkazuj mi. — Ryjówka, która zdołała już wyswobodzić swój pyszczek od czarnego ogona, nie pozostała siostrze dłużna, również podkreślając ton swoich słów za pomocą głuchego, zdecydowanego tąpnięcia o podłoże. 
Mucha burknęła z niezadowoleniem, uderzając kitą o pięty. Nie znosiła słów sprzeciwu. Skoro ona chciała iść z drugą kotką, tak musiało się stać niezależnie od woli drugiej jednostki.
— No dalej! Nie chcesz zobacyć więcej notylków? 
Na pyszczek Ryjówki na chwilę wtargnęło się widoczne wahanie. W końcu jednak przytaknęła ruchem głowy, chyba skuszona wizją przygody. Druga kotka uśmiechnęła  się zwycięsko, widząc, że osiągnęła swój cel. Notylki, uwaga, Mucha i Ryjówka nadchodzą! 
Koteczka, machając ochoczo ogonem, natychmiast pognała na zewnątrz, czując, że siostra depcze jej po piętach. Truchło nieszczęsnego robaczka pozostało na podłożu legowiska, zmasakrowane przez kocięce łapki i ząbki oraz pokryte pyłem.
Przez dłuższą chwilę kotka dała się sobie nacieszyć przyjemnym, delikatnym wiatrem przedzierającym się przez sierść. Słonko widniało wysoko na niebie, oświetlając całą okolicę. Oh, jak ona uwielbiała słonko! Było takie majestatyczne, wspaniałe i do tego tak tajemnicze… chciałaby dowiedzieć się o nim więcej, niż tylko to, że daje wszystkim swoje światło w dzień, a nocą oddaje swoje pole manewru księżycowi. Niestety, państwo starsze koty nie raczyły jej bogatymi opowieściami o świecie, więc praktycznie do wszystkiego musiała dochodzić sama. Tak samo jak teraz, w przypadku notylków.
— Hm, cyli on latał sobie gdzieś tutaj, niedaleko?
—  Nio tiak 
— To rozejrzyjmy się! Musi ich tutaj żyć więcej! 
Mucha zaczęła uważnie rozglądać się na boki, następnie przeszła kilka kroków w jedną stronę, w drugą. Obok niej przeleciała bzycząca pszczoła, lecz nigdzie nie było ani śladu poszukiwanych stworzonek. Zmarszczyła nosek z niezadowoleniem, jeszcze raz oglądając się wokół siebie. Oj nie, nie mogła poddać się tak szybko. Rozpoczęła uważne przeszukiwanie krzewów. Niestety, nie dało to żadnych efektów. Zdesperowana kotka posunęła się więc o krok dalej. Zaczęła się czołgać, obserwując każde źdźbło trawy i kwiatek, bez większego skutku.

<Ryjówko?>
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)