— Betelgezo? — ledwo dosłyszała zdziwiony głos brata, który nieco pokracznie wspiął się na parapet. Nie wiedział jednak, że ona w tym czasie już dawno opracowywała plan, jak go doścignąć! Z dumą stwierdziła, że arlekin nie zauważył, jak zakrada się do firanki od drugiej strony, tak, by nie mógł jej zobaczyć. Jak mamusia! Lubiła tak znikać, to młoda szybko podłapała i zaczęła stosować te praktyki w zabawach, co często wychodziło jej co najmniej śmiesznie, ale dziecina niezbyt się tym przejmowała.
Wspięła się po firance, choć w przeciwieństwie do brata, zrobiła to dużo ostrożniej. Udało jej się nie rozerwać firanki jeszcze bardziej, chociaż zrobiła pazurkami kilka wyraźnych zadrapań. Postarała się wdrapywać tak cicho, jak tylko mogła, aż była dużo wyżej od brata. I wtem... Jakieś małe, czarno-białe cielsko zupełnie nieoczekiwanie rzuciło się z góry na siedzącego na parapecie brata. Wylądowała na jego grzbiecie i siła spadania o mały włos nie sprawiłaby, że potoczyliby się i spadli z parapetu, co się jednak nie stało.
— Ty głupku — zachichotała Betelgeza, patając brata po łebku. — Przez to coś się nie da przejść!
Wskazała na okno, a brat zdawał się jeszcze bardziej zaskoczony.
— Gdzie ty się wtedy podziałaś?! — spytał, a Geza wzruszyła ramionami.
— Wdrapałam się od drugiej strony, ale w przeciwieństwie do ciebie, ja to robię cicho i nie rozwalam wszystkiego wokół... No, prawie...
I mówiąc tu, spojrzała na parę małych dziur, które zrobiła w firance. No, ale kto by się tym przejmował? To problem Wyprostowanej!
— Ale...
Brat nie dokończył, bo mu przerwała:
— Nie gadaj tyle, tylko złaźmy stąd.
I zsunęła się z powrotem po firance, starając się zrobić to ostrożnie. Arlekin podążył tuż za nią i gdy ona kociaki były już na ziemi, nieoczekiwanie Betelgeza dotknęła brata w klatkę piersiową.
— Teraz ty mnie złap! Ha!
Zaczęła uciekać, śmiejąc się w niebogłosy. Mogłaby przyrzec, że rozrywka sprawiła, że nie czuła praktycznie zmęczenia, gdy Bluszcz gonił ją po całym pomieszczeniu.
* * *
Od tamtego sielankowego smaku dzieciństwa minęło wiele księżyców. Betelgeza nie skłamałaby, mówiąc, że za nim tęskniła. Być może nie miała tak barwnych kocięcych doświadczeń, jak większość i w głowie kotki od zawsze roiło się od męczących myśli, ale przynajmniej wówczas była niewinna i praktyczne nieświadoma zagrożeń z zewnątrz. Teraz wszystko się zmieniło.
Nawet jedzenie nie smakowało już tak samo, chociaż niektóra żywność, którą przynosili samotnicy była jakości równej jedzenia z rodzinnego domu. Ani trochę nie pomagał fakt, że nadeszła sroga Pora Nagich Drzew. Dawny dom zawsze był ciepły, niezależnie od pory, a w sytuacjach, gdy drżała z zimna, zawsze mogła wziąć gorącą kąpiel, którą niekiedy robiła im Wyprostowana. Teraz nie było nic.
W pokoju, w którym gnili było chorobliwie zimno. Betelgeza złapała się na tym, że zgrzytała zębami i znacznie się pociła ze względu na chłód, który przedostawał się do wnętrza przez wybite szyby okien. Gdy szalały śnieżyce, zdarzało się, że pojedyncze płatki śniegu wpadały do środka pomieszczenia, a to oznaczało, że roztapiały się i tworzyły warunki idealne do zagnieżdżania się pleśni czy do złapania jakiegoś przeziębienia. Nic z tego nie brzmiało miło.
Ani Klamerki, ani Izydy nie było w środku. Być może spędzali czas na dole, albo całkowicie wyszli z Kołowrotu - nie zdziwiłaby się z takiego obrotu spraw, bo sama nienawidziła siedzieć w tej norze. To jednak ostatnio się zmieniło, bo na dworze było tak zimno, że wolała się stąd nie wychylać.
Została więc tylko ona i Bluszcz. Siedzieli razem w chłodnym, ponurym pokoju, ale nie odezwali się dotąd do siebie ani słowem. Kotka postanowiła przerwać tą ciszę.
— Wolę tu sczeznąć niż ruszyć chociaż krok na zewnątrz — mruknęła. — Odmarzłyby mi kończyny zanim w ogóle zdążyłabym coś zrobić.
Rzucenie takiego tematu na początek wydało jej się najbardziej rozsądnym wyjściem. Nie chciała zaczynać narzekać na Białozora ani na obecną sytuację. To by nic nie zmieniło, a możliwie utrudniłoby jej zadanie. Wolała nie dzielić się swoimi przemyśleniami. Mimo całej sympatii, jaką miała do brata, nie ufała mu w kwestii zamykania pyska na kłódkę, gdy to potrzebne. Nie musiał wiedzieć, co naprawdę sądziła o niebieskim vanie, a sądziła o nim tak źle, że nie starczyłoby jej czasu na rzucenie w niego wszystkimi obelgami, na jakie zasługiwał.
<Braciszku?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz