BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Do klanu szczęśliwie (chociaż zależy kogo się o to zapyta) powróciła zaginiona medyczka, Liściaste Futro. Niestety nawet jej obecność nie mogła powstrzymać ani katastrofy, jaką była szalejąca podczas Pory Nagich Liści epidemia zielonego kaszlu, ani utraty jednego z żyć przez Srokoszową Gwiazdę na zgromadzeniu. Aktualnie osłabieni klifiacy próbują podnieść się na łapy i zapomnieć o katastrofie.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Po długim oczekiwaniu nowym zastępcą Owocowego Lasu została ogłoszona Sówka. Niestety jest to jedyne pozytywne wydarzenie jakie spotkało społeczność w ostatnim czasie. Jakiś czas po mianowaniu zwiadowczyni stała się rzecz potworna! Cały Owocowy Las obudził się bez śladu głównej medyczki, jej ucznia oraz dwójki rodzeństwa kocura. Zdruzgotana Świergot zgodziła się przejąć rolę medyka, a wybrani stróże – Orzeszek i Puma – są zobowiązani do pomocy jej na tym stanowisku.
Daglezjowa Igła w razie spotkania uciekinkerów wydała rozkaz przegonienia ich z terytorium Owocowego Lasu. Nie wie jednak, że szamanka za jej plecami dyskretnie prosi zaufanych wojowników i zwiadowców, aby każdy ewentualny taki przypadek natychmiastowo zgłaszać do niej. Tylko do niej.
Obóz Owocniaków huczy natomiast od coraz bardziej wstrząsających teorii, co takiego mogło stać się z czwórką zaginionych kotów. Niektórzy już wróżą własnej społeczności upadek.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Burzy!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Owocowym Lesie!
(jedno wolne miejsce!)

Rozpoczęła się kolejna edycja Eventu NPC! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 3 listopada, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

24 stycznia 2018

Od Rdzawej Łapy

Nadal wpatrywała się w klapkę od drzwi, w których zniknął Albert.
Jej szylkretową sierść rozwiewał chłodny wiatr, wiejący od strony północy. Musiała sobie wszystko przetworzyć. On ją... odrzucił? W piękny i romantyczny, aczkolwiek bolesny sposób. Tak! Odrzucił ją! Prychnęła.
Nie była zła, zdenerwowana czy wściekła. Raczej rozczarowana. Bo mimo piękna, cudownej sierści i ślicznych oczu nie mogła znaleźć partnera. Nawet taki szczur jej nie chciał! Trzasnęła puszystym ogonem po bokach, łapiąc ciężko oddech i zeskakując z werandy. Szybko o nim nie zapomni.
Był dla niej wyjątkowy.
Brodziła wśród śnieżnego, roztapiającego się puchu, przeklinając w myślach za każdym razem, gdy wpadała w głębszą zaspę. Po pewnym czasie dogrzebała się do białego płotku, zwinnie na niego skacząc i balansując, utrzymując równowagę. Ostatni raz zwróciła swój niewielki łebek w kierunku miejsca zamieszkania sfinksa. Zmrużyła żółte ślepia i zmarszczyła nos, gdy z ciemnego nieba posypały się płatki śniegu. Musiała się śpieszyć.
— Też cię kocham, szczurku — mruknęła, wskakując w gęsty las.


_____________________________________________________________________________________


Weszła na terytoria Klanu Burzy podczas Szczytowania Słońca. Gdy przedzierała się przez gęstwiny Klanu Wilka, nikt jej nie zauważył oraz ominęła jeden z patroli, idących w stronę rzeki. Przypadła do ziemi, starając się oddychać miarowo i spokojnie. Nie chciałaby awantur.
Jednak jej mrzonki i życzenia szybko zderzyły się z brutalną rzeczywistością, gdy zauważyła, jak wśród wrzosów przedziera się Jałowcowy Krzew, Korowa Skóra oraz jakiś nieznany jej kot. Wstała, mrucząc coś niewyraźnie pod nosem. Jako gnuśna terminatorka często wykorzystywała szarawego kocura, a on jej ulegał. Uśmiechnęła się w duchu na wspomnienie tych utraconych księżycy.
Wojownicy zbliżali się szybko, aczkolwiek nie rozpoznali szylkretowej. Przynajmniej z takiej odległości. Pierwszy wystrzelił ten nieznany kocur, rozpędzając się i zbijając kocicę z łap. Przeturlali się aż tak, że zniknęli we wrzosach. Rdzawa prychnęła, kopiąc go tylnymi łapami.
— Co tutaj robisz, mysi bobku?! — wrzasnął potężnym basem kot, odskakując po kopniaku samotniczki.
Koteczce kręciło się w głowie, ale niemrawo wstała i napięła mięśnie. Cóż za rodzinne i miłe przywitanie! Jak dobrze jej wrócić do rodzimego Klanu Burzy. Syknęła.
— Uważaj do kogo mówisz, złamasie — wypaliła, pusząc sierść na klatce piersiowej — Obrażasz właśnie córkę twojego czcigodnego lidera, Lamparciej Gwiazdy.
Bursztynowe oczy wojownika błysnęły rozbawione, a na jego pysk wpełzł ohydny uśmieszek. Postawił uszy na sztorc, a jego sierść opadła.
— Jałowcowy Krzewie, Korowa Skóra! Spokojnie, to jakaś opętana samotniczka — krzyknął do swoich pobratymców węglowy kocur, nadal nie spuszczając wzroku z szylkretowej.
Rdzawa zmarszczyła brwi, a końcówka ogona jej zadrżała. Jak on śmie ją tak otwarcie obrażać?! Zjeżyła się, wstając i wyglądała, jakby była trzykrotnie większa. Naskoczyła na kocura, zwinnie łapiąc go za kark i wściekle szarpiąc. Dwa szamoczące się koty wyskoczyły z wysokich wrzosów, wprost pod łapy starszych wojowników. Węglowy, nieznany jej kocur leżał teraz pod nią, na plecach i ze szeroko rozwartymi ślepiami przełykał ślinę. Rdzawa dyszała, czując, jak z jej boku płynie cienka strużka krwi. Zadrapał ją, mała cholera!
— Rdzawa Łapo, puść Kaczeńcowego Pazura — rzucił niebieskooki kot, ze stoickim spokojem wpatrując się w rozsierdzoną koteczkę.
Szylkretowa odskoczyła od kocura, strzepując krew z wąsów i oblizując pysk. Jak gdyby nigdy nic, usiadła i zaczęła pielęgnować swoją krótką sierść. Była zirytowana faktem, jak ten młodziak ją potraktował. Dała mu nauczkę. Ha!
Korowa Skórka wpatrywała się w nią z podziwem dla jej zuchwałości i politowaniem. Dotknęła nosem polika partnera, siadając tuż obok niego.
Jałowcowy Krzew chrząknął.
— Co cię tu sprowadza, Rdzawa Łapo? Czyżbyś nie wyrzekła się Klanu Burzy dla bycie samotniczką? — w jego głosie słychać było nutkę ironii, którą zamaskował kamiennym wyrazem pyska.
Ta uwaga nieprzyjemnie ukuła ją w serce, więc szybko skończyła pielęgnację i zwróciła się ku byłemu mentorowi. Powieki miała półprzymknięte, pazury nadal wysunięte. Była gotowa do samoobrony.
— Wróciłam do mojego ojca i mojego rodzinnego Klanu Burzy — nacisnęła szczególnie na słowo "rodzinnego" — Dziękuje za ciepłe przywitanie.
Wojownik ściągnął brwi. Nie podobała mu się postawa koteczki, aczkolwiek nie okazywał tego otwarcie. Może nawet w specyficzny sposób ją lubił? Oczywiście, nie w takich sytuacjach. Kot zwany Kaczeńcowym Pazurem szeptał coś do drżącego ucha Korowej Skóry, ale ona zganiła go trzepnięciem ogona.
— Podjęłaś już decyzję? — rzucił poważnie szarak, odwracając się do niej tyłem i zarządzając powrót — Nie mnie oceniać, niech Lamparcia Gwiazda i Nocne Niebo zarządzą. Ja się nie wtrącam.
— Chwila, co? — doskoczyła do niego szylkretowa, zrównała z nim krok i zagrodziła mu drogę — Czemu Iskrzące Futerko nie jest już zastępczynią? Co się stało? Domagam się wyjaśnień!
Zbliżyła pysk do pyska wojownika, na którym widać było już początki nadszarpniętych nerwów. Nie okazywał tego otwarcie. Na szczęście.
— Iskrzące Futerko zmarła.
Kotce zawirowała w łbie. Czy koteczka, która była dla niej matką zmarła? I jej wtedy nie było? "Przeklinam się! Czemu odeszłam? Może chciała mnie wtedy zobaczyć?" Potknęła się o własne łapy.
— Dobrze się czujesz? — miauknęła brązowa wojowniczka, pomagając jej odzyskać równowagę.
— Nie — odpowiedziała zgodnie z prawdą.

Weszła do legowiska lidera.
Nikt go wcześniej nie powiadomił o powrocie córki. To miała być swego rodzaju niespodzianka. Siedział tyłem do wejścia, widziała jego potężną sylwetkę i czarne, zmierzwione futro.
Pamiętała jego zapach i strukturę sierści.
Pamiętała, jak jako kocię zanurzała się w jego gęstym futrze, spała w nim albo zachwycała się, jak miękkie ono jest. Kocur poczuł znajomy zapach wrzosu.
Odwrócił masywny łeb, a w jego lodowato-błękitnych ślepiach błysnął promyk szczęścia.
Pamiętała te oczy.
Pamiętała tę noc, gdy wpatrywał się z nią w gwiazdy.
One wtedy tak pięknie błyszczały.
Uśmiech wstąpił na pysk kocura, słyszała jego głuche kroki, gdy susami zbliżał się w jej stronę.
Pamiętała, że podziwiała jego długie łapy i długość skoku.
Pamiętała, jak tymi łapami obejmował ją podczas snu.
Lamparcia Gwiazda doskoczył do niej, wtulając się w nią. Kotka uczyniła dokładnie to samo, wdychając jego odurzający aromat. Zamknęła oczy. Jak mogła?
Zostawiła go, gdy jej potrzebował.
— Przepraszam, tatusiu... — powstrzymała łzy, jednak z głębi jej gardła wyrwał się skowyt niegodny nawet zwierzęcia.

<< Lamparcia Gwiazdo? >>

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz