*Przed tragedią patrolu, gdzie zginęli Bławatek, Iskra, Łuska, Brzoskwinia i Śliwka*
— Lepiej niż wcześniej — odpowiedział na tyle głośno, by go usłyszał. W istocie po przypomnieniu sobie tego czuł po prostu pustkę i przykrość. To miało miejsce dawno. Było to czymś, co pojawiło się nagle, niespodziewanie. Gdy był kociakiem liczącym sobie mniej niż cztery księżyce, nie mógł wpaść na to, że taka afera będzie miała miejsce. Nie mógł! Pomimo że czuł smutek, było lepiej niż po tamtym zdarzeniu. Uśmiechnął się lekko.
— Może jest coś, co poprawiłoby ci humor? — zapytał, po chwili z delikatnym uśmiechem czarno-biały.
Czekoladowy zastanowił się na chwilę. Wycieczka do takiego miejsca, jak Upadła Gwiazda, czy Owocowy Lasek? Raczej nie miał na to ochoty…
— Co powiesz na tkanie gniazd? — podniósł głowę, którą opuścił przy myśleniu, co mogą zrobić wspólnie. Czekał na odpowiedzieć, nieświadomie przesuwając białe kończynami po szklistej ziemi.
— Gniazda? — zmarszczył nos, nie kryjąc zdziwienia. W końcu pokiwał głową. — Jeśli to cię uszczęśliwi… Niech będzie!
Nastawił uszu z wdzięcznością, patrząc brązowymi ślepiami w niebieskie oczy.
— Potem możemy zrobić coś, na co ty masz chęci! — dodał, spoglądając na zwierzynę obok. — Ale może lepiej najpierw zjedzmy! Jeśli już przyniosłeś to dla nas, to nie powinniśmy tego zmarnować. Potem ci wszystko powiem o robieniu gniazdek!
Czernidłak skinął głową. Po posileniu się gryzoniami dźwignęli się na łapy. Puma zaczął wyliczać potrzebne materiały: roślinki i gałązki. Tylko był mały problem. Podłoże było śliskie, bo padał śnieg z deszczem i tworzyły się owe ślizgawki. W takim razie rośliny też były zamarznięte. ,,Gniazda będą…sztywne? Może za to będą bardziej…trwalsze?’’ – pomyślał, zastanawiając się nad tym tematem. Po zebraniu kilku patyczków i zieleni, przeszli do robienia szkieletów małych budowli.
— Chyba będzie problem ze zrobieniem dwóch oddzielnych. Niektóre nie chcą się zginać — powiedział do niego młodszy.
— To może zamiast dwóch zróbmy jeden, wspólny? W końcu współpraca przynosi korzyści… — dziko pręgowany spojrzał na niego, czekając na jego reakcję.
— To nie jest taki głupi pomysł — wzruszył ramionami, przesuwając bliżej to, co udało mu się zrobić.
W taki sposób razem stworzyli coś z kilkunastu gałązek i roślinek. Może nie było to równe, ponieważ nie wszystkie patyki chciały się idealnie zgiąć. Jednak to się nie liczyło. Liczyło się tylko to, że zrobili to razem! To było ich dzieło!
***
*Następny dzień*
Obudził się, rozchylając ślepia. Uniósł głowę i ziewnął długo. Po chwili jego spojrzenie padło na ślimaka, który prawdopodobnie spał w gniazdku. Przybliżył do muszelki swój nos i dotknął ją lekko. Wczorajszego dnia zbudował gniazdo razem z Czernidłakiem. Nie chciał, by to się zmarnowało, więc zamienił dzieło Padliny na ich. Zresztą i tak budowla jego mentora była stara… A to, co stworzył razem z przyjacielem, mogło się jej przysłużyć.
— Obiecuję, że jeśli będzie możliwość, przyniosę ci coś świeżego. Będzie ci milej i wygodniej — powiedział w jej stronę, zerkając na nieświeży mech pod jej domem. Nie dostał odpowiedzi, ale coś mu mówiło, że Śnieżka będzie wdzięczna. W końcu, kto by nie chciał położyć się na ciepłym meszku?
***
*Ta Pora Nowych Liści, w której Puma został mianowany. Już po mianowaniu*
Został pełnoprawnym stróżem kilka dni temu! Cieszył się, ale oznaczało to więcej obowiązków. Zajmowanie się żłobkiem, niesienie pomocy innym. Jeśli uda mu się wszystko zorganizować, to zostanie mu czas dla siebie! Będzie mógł odpocząć, porozmawiać z kimś, leżeć obok Śnieżki pod koniec dnia… Bez obaw, że ktoś do niego podejdzie i zacznie zarzucać mu zaniedbywanie obowiązków. Niespodziewanie przypomniał sobie, że miał pokazać skorupiaka jednemu kotu. Od razu dźwignął się na łapy i popędził w stronę legowiska, w którym sypiał od ceremonii. Wszedł do środka i podszedł do swojego posłania. Zerknął w dół na gniazdko, w którym chował się ślimak w swoim domku.
— Śnieżko — szepnął w jej stronę. — Pokaże ci kogoś — podniósł ją delikatnie, przytulając do piersi, by nikt jej nie zauważył. Zrobił to ostrożnie, nie chcąc, by coś się jej stało. Nie wybaczyłby sobie, gdyby przytrafiłoby się jej coś w jego obecności.
Wymaszerował z azylu i zaczął rozglądać się w poszukiwaniu swojego przyjaciela. ,,Tu jest!” – pomyślał w duchu, podchodząc do czarno-białego.
— Pstt! Czernidłaku! — zwrócił się w jego stronę, siadając obok. Wbił w niego wzrok, próbując nie okazywać wielkiego entuzjazmu. Jednak był tym wszystkim tak bardzo zachwycony! Ciekawiła go reakcja kocurka na jego przyjaciółkę.
— Cześć! — niebieskooki wbił w niego swoje tęczówki, po chwili zmarszczył brwi. Przekrzywił głowę w bok, patrząc na jego kończynę wtuloną w pierś. — Coś ci się stało w łapę?
— Nieee — odmruknął, kręcąc przecząco głową. Odczuł speszenie, gdy pomyślał, że jego przyjaciel się zmartwił. Wyglądało to trochę, jakby wbił sobie cierń w łapę albo źle stąpnął i przez to nie chciał bardziej podrażnić łapki. To mogło się przecież wydarzyć! — Chciałem ci coś…znaczy kogoś pokazać. Tylko chodźmy trochę dalej, by nikt nas nie zobaczył.
— No dobrze, Pumo… — wstał zaskoczony, jednak było widać, że się zaciekawił. Jego ogon drgnął, a głowa delikatnie wskazała kierunek, w którym nie było nikogo. Tam mogli cieszyć się prywatnością przy rozmowie.
Przeszli się na obrzeża obozu i wtedy czekoladowy, pokazał muszelkę młodszemu. Podniósł ją na wysokość jego głowy, a sam spojrzał na nią z błyskiem w oku. Śluzak po chwili wyszedł ze skorupki, patrząc swoimi czułkami na zdumionego kocura.
— To…ślimak — odparł cicho, obserwując to stworzonko. Przyglądał się jej z zaciekawieniem, patrząc, jak kręci się po poduszce dziko pręgowanego.
— To jest Śnieżka! Znalazłem ją, kiedy byłem małym szkrabem — wytłumaczył mu bicolor, patrząc z czułością na skorupiaka, który kręcił się po jego łapie. Nie przeszkadzało mu to. Śluz, który po sobie pozostawiała, nie wywoływał u niego żadnego obrzydzenia. To było dla niego miłe uczucie. Dotknął ją nosem, na co ona cofnęła swoje antenki. — Podaj łapę — szepnął, spoglądając na niego. Zwiadowca po chwili podniósł łapkę, a stróż przybliżył swoją. Ich futra się zmieszały, na co poczuł delikatne mrowienie. Wkrótce ślimaczek niezbyt pewien wślizgnął się na łapę czarno-białego. Starszy pomachał ogonem zadowolony, że się nie wystraszyła i znów nie schowała w swojej muszli. — Więc…co o niej myślisz? — zapytał go z lekkim uśmiechem.
<Co o niej sądzisz, Czernidłaku?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz