BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

Jeszcze podczas szczególnie upalnej Pory Zielonych Liści, na patrol napada para lisów. Podczas zaciekłej walki ginie aż trójka wojowników - Skacząca Cyranka, która przez brak łapy nie była się w stanie samodzielnie się obronić, a także dwoje jej rodziców - Poranny Ferwor i Księżycowy Blask. Sytuacja ta jedynie przyspiesza budowę ziołowego "ogrodu", umiejscowionego na jednej z pobliskich wysp, którego budowę zarządziła sama księżniczka, Różana Woń. Klan Nocy szykuje się powoli do zemsty na krwiożerczych bestiach. Życie jednak nie stoi w miejscu - do klanu dołącza tajemnicza samotniczka, Zroszona Łapa, owiana mgłą niewiadomej, o której informacje są bardzo ograniczone. Niektórym jednak zdaje się być ona dziwnie znajoma, lecz na razie przymykają na to oko. Świat żywych opuszcza emerytka, Pszczela Duma. Miejsce jej jednak nie pozostaje długo puste, gdyż do obozu nocniaków trafiają dwie zguby - Czereśnia oraz Kuna. Obie wprowadzają się do żłobka, gdzie już wkrótce, za sprawą pęczniejącego brzucha księżniczki Mandarynkowe Pióro, może się zrobić bardzo tłoczno...

W Klanie Wilka

Kult Mrocznej Puszczy w końcu się odzywa. Po księżycach spędzonych w milczeniu i poczuciu porzucenia przez własną przywódczynię, decydują się wziąć sprawy we własne łapy. Ciężko jest zatrzymać zbieraną przez taki czas gorycz i stłumienie, przepełnione niezadowoleniem z decyzji władzy. Ich modły do przodków nie idą na marne, gdyż przemawia do nich sama dusza potępiona, kryjąca się w ciele zastępczyni, Wilczej Tajgi. Sosnowa Igła szybko zdradza swą tożsamość i przyrównuje swych wyznawców do stóp. Dochodzi do udanego zamachu na Wieczorną Gwiazdę. Winą obarczeni zostają żądni zemsty samotnicy, których grupki już od dawna były mordowane przez kultystów. Nowa liderka przyjmuje imię Sosnowa Gwiazda, a wraz z nią, w Klanie Wilka następują brutalne zmiany, o czym już wkrótce członkowie mogli przekonać się na własne oczy. Podczas zgromadzenia, wbrew rozkazowi liderki, Skarabeuszowa Łapa, uczennica medyczki, wyjawia sekret dotyczący śmierci Wieczornej Gwiazdy. W obozie spotyka ją kara, dużo gorsza niż ktokolwiek mógłby sądzić. Zostaje odebrana jej pozycja, możliwość wychodzenia z obozu, zostaje wykluczona z życia klanowego, a nawet traci swe imię, stając się Głupią Łapą, wychowanką Olszowej Kory. Warto także wspomnieć, że w szale gniewu przywódczyni bezpowrotnie okalecza ciało młodej kotki, odrywając jej ogon oraz pokrywając jej grzbiet głębokimi szramami.

W Owocowym Lesie

W Porze Zielonych Liści społeczność z bólem pożegnała Przebiśniega, który odszedł we śnie. Sytuacja nie wydawała się nadzwyczajna, dopóki rodzina zmarłego nie poszła go pochować. W trakcie kopania nagrobka zostali jednak odciągnięci hałasem z zewnątrz, a kiedy wrócili na miejsce… ciała ukochanego starszego już nie było! Po wszechobecnej panice i nieudanych poszukiwaniach kocura, Daglezjowa Igła zdecydowała się zabrać głos. Liderka ogłosiła, że wyznaczyła dwa patrole, jakie mają za zadanie odnaleźć siedlisko potwora, który dopuścił się kradzieży ciała nieboszczyka. Dowódcy patroli zostali odgórnie wyznaczeni, a reszta kotów zachęcana nagrodami do zgłoszenia się na ochotników członkostwa.
Aż po dzień dzisiejszy patrole poszukiwacze cały czas trwają, a ich uczestnicy znajdują coraz to dziwniejsze ślady na swoim terenie…
Po dłuższym czasie spokoju, społecznością wstrząsnęła wieść tajemniczego zaginięcia najstarszej wojowniczki Mleczyk. Zaledwie wschód słońca później, znaleziono brutalnie okaleczoną Kruchą, która w trybie pilnym otrzymała pomoc medyczną. Niestety, w skutek poważnego obrażenia starsza zmarła po kilku dniach. Coś jednak wydaje się być bardzo podejrzane w tej sprawie...

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Miot w Klanie Nocy!
(dwa wolne miejsca!)

Miot w Owocowym Lesie!
(dwa wolne miejsca!)

Zmiana pory roku już 16 lutego, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

08 sierpnia 2022

Od Nikogo

*Pora Opadających Liści*

Upolował mysz. Pierwszy raz w życiu mu się to udało! Powinien być dumny, lecz gdy zaciskał na niej zęby, widział gardło swojej ofiary, słyszał jej krzyki... Morderca. Nie wypuścił jednak zdobyczy z pyska, odebrał życie, tak jak robił to każdy wojownik. By ktoś mógł najeść się tą odrobiną mięsa, aby żyć. 
Przerażało go to. 
Czemu nie mogli jeść roślin? Ten mord był przecież niepotrzebny! Gasił głód, ale można było zmienić dietę, nie odbierając zwierzętom szansy na założenie rodziny. Sama myśl, że ta mysz, którą niósł do obozu, miała kogoś, kto za nią będzie tęsknił, była okropna. Wcześniej tak o tym nie myślał, nie podchodził tak do tej sprawy. Jego zbrodniczy akt, którego się dopuścił, ukazał polowanie jako zwykłe barbarzyństwo. 
Rzucił zdobycz na stos, gdy tylko wrócili. Obserwował jak zaraz ktoś ją chwyta i zjada ze smakiem, pozostawiając gołe kości. Tak jak on to zrobił... z Księżycem. To niczym się nie różniło. Kot, wiewiórka, mysz... każdy wyglądał od wewnątrz tak samo. 
Każdy myślał, miał uczucia i każdy chciał dożyć do następnego dnia. 
Wszyscy tu obecni byli mordercami. 
WSZYSCY.
Czując jak zaczyna kropić, wrócił do legowiska uczniów, gdzie Skorupek przemierzał jego mech. Usiadł obok, obserwując jak chowa się do swojego domku, niepewnie wystawiając jeden ze swoich rogów. Nie zwracał na niego uwagi. Zasnął, czując jak żołądek ściska go boleśnie; nie było to jednak spowodowane głodem, dzisiaj kończył swojego wroga, więc był syty. To było przez tą myśl, zapach mięsa na stosie... 
Chciał... 
Myśli nie dokończył. 

***

Pora Nagich Drzew nadeszła. Biel na zewnątrz utwierdziła go w tym, że spadł właśnie śnieg. Powoli zbliżył się do zmrożonej ziemi, dotykając łapą tego fenomenu. Był zimny i mokry. Tak jak opisywała Jaskółka. Wojownicy na zewnątrz, przedzierali się przez niego, więc nie był wcale niebezpieczny. Nastąpił na niego, a ten zachrupał. Wstrzymał oddech, wbijając zdumiony wzrok w biel. Uniósł łapę, dostrzegając odcisk swojej łapy, który pozostawił. Znów nacisnął, a dźwięk się powtórzył. Widząc oczekujące spojrzenie mentora, który zatrzymał się, obserwując co on wyczynia, przełknął ślinę. Wszedł śnieg, przedzierając się w stronę czarno-białego, depcząc z trzaskiem kręgosłupy małych śnieżynek. 
Był mordercą. 
Nawet krzywdził samą ziemię swoimi krokami. 
Ale robił to co wszyscy. Nikt nie przejmował się tym odgłosem, jakby byli przyzwyczajeni. Z nieba spadało więcej śniegu, który niedługo skończy, jak ten pod ich łapami. Martwy. 
Wszyscy szerzyli śmierć. 
I było to coś normalnego. To dlaczego to ukrywali? Czemu płakali nad śmiercią kotów, skoro to powinno być dla nich coś oczywistego, zwykłego i naturalnego? 
- Nie guzdraj się - Krwawnik pogonił go, widząc jak się wlecze. 
Położył po sobie uszy, przyspieszając kroku. 
Czas było przywyknąć do takiej rzeczywistości. 

[przyznano 5%]
Posted by
.

1 komentarz:

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)