BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

Jeszcze podczas szczególnie upalnej Pory Zielonych Liści, na patrol napada para lisów. Podczas zaciekłej walki ginie aż trójka wojowników - Skacząca Cyranka, która przez brak łapy nie była się w stanie samodzielnie się obronić, a także dwoje jej rodziców - Poranny Ferwor i Księżycowy Blask. Sytuacja ta jedynie przyspiesza budowę ziołowego "ogrodu", umiejscowionego na jednej z pobliskich wysp, którego budowę zarządziła sama księżniczka, Różana Woń. Klan Nocy szykuje się powoli do zemsty na krwiożerczych bestiach. Życie jednak nie stoi w miejscu - do klanu dołącza tajemnicza samotniczka, Zroszona Łapa, owiana mgłą niewiadomej, o której informacje są bardzo ograniczone. Niektórym jednak zdaje się być ona dziwnie znajoma, lecz na razie przymykają na to oko. Świat żywych opuszcza emerytka, Pszczela Duma. Miejsce jej jednak nie pozostaje długo puste, gdyż do obozu nocniaków trafiają dwie zguby - Czereśnia oraz Kuna. Obie wprowadzają się do żłobka, gdzie już wkrótce, za sprawą pęczniejącego brzucha księżniczki Mandarynkowe Pióro, może się zrobić bardzo tłoczno...

W Klanie Wilka

Kult Mrocznej Puszczy w końcu się odzywa. Po księżycach spędzonych w milczeniu i poczuciu porzucenia przez własną przywódczynię, decydują się wziąć sprawy we własne łapy. Ciężko jest zatrzymać zbieraną przez taki czas gorycz i stłumienie, przepełnione niezadowoleniem z decyzji władzy. Ich modły do przodków nie idą na marne, gdyż przemawia do nich sama dusza potępiona, kryjąca się w ciele zastępczyni, Wilczej Tajgi. Sosnowa Igła szybko zdradza swą tożsamość i przyrównuje swych wyznawców do stóp. Dochodzi do udanego zamachu na Wieczorną Gwiazdę. Winą obarczeni zostają żądni zemsty samotnicy, których grupki już od dawna były mordowane przez kultystów. Nowa liderka przyjmuje imię Sosnowa Gwiazda, a wraz z nią, w Klanie Wilka następują brutalne zmiany, o czym już wkrótce członkowie mogli przekonać się na własne oczy. Podczas zgromadzenia, wbrew rozkazowi liderki, Skarabeuszowa Łapa, uczennica medyczki, wyjawia sekret dotyczący śmierci Wieczornej Gwiazdy. W obozie spotyka ją kara, dużo gorsza niż ktokolwiek mógłby sądzić. Zostaje odebrana jej pozycja, możliwość wychodzenia z obozu, zostaje wykluczona z życia klanowego, a nawet traci swe imię, stając się Głupią Łapą, wychowanką Olszowej Kory. Warto także wspomnieć, że w szale gniewu przywódczyni bezpowrotnie okalecza ciało młodej kotki, odrywając jej ogon oraz pokrywając jej grzbiet głębokimi szramami.

W Owocowym Lesie

W Porze Zielonych Liści społeczność z bólem pożegnała Przebiśniega, który odszedł we śnie. Sytuacja nie wydawała się nadzwyczajna, dopóki rodzina zmarłego nie poszła go pochować. W trakcie kopania nagrobka zostali jednak odciągnięci hałasem z zewnątrz, a kiedy wrócili na miejsce… ciała ukochanego starszego już nie było! Po wszechobecnej panice i nieudanych poszukiwaniach kocura, Daglezjowa Igła zdecydowała się zabrać głos. Liderka ogłosiła, że wyznaczyła dwa patrole, jakie mają za zadanie odnaleźć siedlisko potwora, który dopuścił się kradzieży ciała nieboszczyka. Dowódcy patroli zostali odgórnie wyznaczeni, a reszta kotów zachęcana nagrodami do zgłoszenia się na ochotników członkostwa.
Aż po dzień dzisiejszy patrole poszukiwacze cały czas trwają, a ich uczestnicy znajdują coraz to dziwniejsze ślady na swoim terenie…
Po dłuższym czasie spokoju, społecznością wstrząsnęła wieść tajemniczego zaginięcia najstarszej wojowniczki Mleczyk. Zaledwie wschód słońca później, znaleziono brutalnie okaleczoną Kruchą, która w trybie pilnym otrzymała pomoc medyczną. Niestety, w skutek poważnego obrażenia starsza zmarła po kilku dniach. Coś jednak wydaje się być bardzo podejrzane w tej sprawie...

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Miot w Klanie Nocy!
(dwa wolne miejsca!)

Miot w Owocowym Lesie!
(dwa wolne miejsca!)

Zmiana pory roku już 16 lutego, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

08 sierpnia 2022

Od Nikogo

W końcu trening zaczął przynosić efekty. Jego łapy były silniejsze, a to wszystko dzięki wiszeniu na gałęzi, wspinaniu się na drzewa, przesuwaniu kamieni oraz bieganiu. Jego ciało powoli nabierało lepszych kształtów, dzięki mięśniom. Trudno było dopatrzeć się w nim tego wystraszonego, wychudzonego kociaka. Jednakże... wszystko mogło się zmienić. 
Nie miał już jedzenia, więc musiał posilać się tym co było na stosie. Przez Porę Nagich Drzew, było jednak ciężko coś znaleźć, więc powoli zapasy topniały. Do jego uszu docierały marudzenia na pogodę i słabą ilość zwierzyny. Niektórzy uważali, że to może być najcięższa pora, jaką dotychczas przeżyli. Nie brzmiało to zbyt entuzjastycznie. 
Uderzenie w pysk sprawiło, że ocknął się z myśli, upadając na śnieg. Mentor skoczył na niego, lecz szybko zrobił przewrót w bok, unikając jego ataku. Szlifowali walkę. Tym razem bez pazurów, bo trudno byłoby wyjaśnić krwawe ślady w lesie no i na ich futrze. Cieszył się z tego, bo nie miał ochoty orać mentora, tak jak ten się czasem o to dopominał. 
Nie był jednak nadal w stanie pokonać Krwawnika. Nieważne jak starał się go podejść, ten dostrzegał co zamierzał zrobić, kontratakując. Dzisiaj też go skopał, z czego nie był zadowolony. Liczył, że będzie silniejszy, ale to wciąż było to za mało. 
I tak do końca to wyglądało. Ich walka czasem przemieniała się w chaos. Próbował wszystkiego, by uśpić jego czujność. Za mało. Za słabo. Za wolno. 
Wszystko było źle.
Dysząc wrócili do obozu. Skierował kroki do legowiska uczniów, kładąc się na mech. Tu było cieplej niż na zewnątrz. Zmarzł nieco, jednak trening go rozgrzał. Spojrzał na Skorupka, który zapadł w zimowy sen. Schował się w muszli, zalepił otwór i skrył się pod jego posłaniem, by móc doczekać się cieplejszych dni. 
Na początku myślał, że nie żyje, że coś go zjadło, ale gdy przypatrywał się skorupie z uwagą dojrzał, że coś było nie tak. On tam się po prostu zabunkrował. Może to i lepiej? Jak miałby go karmić, gdy na zewnątrz nawet oni nie mieli co jeść? 
Zapomniał więc o Skorupku. Dał mu spokój i ciszę, by mógł w spokoju, gdy uzna za właściwe, wyłonić się na lepsze czasy. Mimo to i tak czuł smutek. Nie mógł już poobserwować go jak pełza, jak je... Chociaż ślimak go nie lubił i zawsze uciekał na jego widok, był czymś co pozwalało odwrócić jego uwagę.
Skrzywił się czując burczenie w brzuchu. Nie zamierzał jednak iść po jedzenie. Przegoniliby go. Był nikim, nie zasługiwał na wyżeranie piszczek bardziej potrzebującym. Dlatego też od dwóch dni, zapychał żołądek śniegiem. 
Widząc wchodzącego Wanilie, przełknął ślinę. Kocur skinął do niego niepewnie głową, kładąc się na swój mech. Nie poruszył się, nie przywitał. Zapach krwi... docierał do niego intensywnie. Lukrecja mu wlał? A może zranił się podczas treningu? Wbił zęby w mech, czując jak coś nieznanego każe mu działać. Nie mógł go zjeść. Myśl o mięsie sprawiła, że pociekła mu ślinka. Nie mógł... 
Ale chciał. 

[przyznano 5%] 

Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)