Po prostu został źle wychowany i się uparł na ten bezsensowny podział.
- Mogę odejść - odparła po chwili, obserwując go uważnie kątem oka. Na pysk wkradł mu się wyraz ulgi, ale wciąż pozostawał mocno zasłonięty przez obojętność, co zbijało kocię z tropu. Był zagadkowy, to pewne. - Jednak uczciwie byłoby, gdybyś i ty zdradził mi swe imię - dodała, spoglądając na niego znudzonym wzrokiem.
Wydawał jej się interesujący, kiedy tak tkwił zamknięty we własnym świecie, z niezbyt sensowną opinią na temat sytuacji w klanie. Gdyby Tygrysek potrafiła tylko czuć więcej, z pewnością byłaby ciekawska jego życia.
- Jak będzie potrzeba, byś się dowiedziała, to się dowiesz - odpowiedział natychmiastowo, kolejny raz obejmując wzrokiem obozowisko i krzywiąc się na widok każdego, kto nie miał w sierści rudej barwy.
- Teraz jest potrzeba - uparła się. - Ja chcę wiedzieć.
- Nie jest to żaden przekonujący mnie powód. Zmykaj - orzekł, gapiąc się z niedowierzaniem na jej beztroską postawę. Mała, rudawa kulka, stała przed nim. Nie wyglądała na zaciekłą i waleczną. Po prostu gapiła się.
- I tak ktoś inny może mi powiedzieć, po co ty się tak upierasz? - spytała, mrużąc oczy.
- Bo nie mam ochoty rozmawiać z tobą ani chwili dłużej - syknął, brzmiąc na z lekka zirytowanego.
Westchnęła, a jej wibrysy drgnęły. Uchyliła pysk, gotowa drążyć temat, lecz kocur o pomarańczowych ślepiach po prostu wstał i odszedł. Z natury Tygrys była uparta, ale nie chciało jej się biegać za kimkolwiek. Po prostu obiecała sobie, że jeszcze go dorwie i nie wymiga się od żadnego z jej pytań.
***
Bycie uczniem miało swoje plusy.
Przede wszystkim inne koty chętniej z nią rozmawiały, a co za tym idzie - zdobyła informację o imieniu pewnego wojownika, który nie chciał jej się przedstawić. Nie wiedziała, czy to, co czuła aktualnie w środku to była duma, ale w jakiś sposób podobało jej się to.
Trochę czekała, nim nadszedł w dzień, w którym w wolnym czasie udało jej się wypatrzeć rudzielca w obozie. Beztrosko zajadał się tłustym królikiem. Ruszyła pewnym siebie krokiem w jego stronę. Gdyby potrafiła się uśmiechać, szczerzyłaby się teraz jak głupia.
- Witaj, Rozżarzony Płomieniu - mruknęła swobodnie, siadając nieopodal i patrząc na malujące się na mordce kocura zdziwienie. - Widzisz, mogłeś już wtedy odpowiedzieć, prędzej czy później i tak bym odkryła, jak się nazywasz - oznajmiła.
Zmrużył oczy.
- Brawo - rzucił od niechcenia i olał ją, wgryzając się ponownie w swój posiłek.
Tygrysia Łapa westchnęła, wiedząc, że wciąż to skomplikowany osobnik, z którym rozmowy nie są niczym łatwym.
- A zmądrzałeś już? - spytała. - Zmieniłeś nastawienie do kotów o nierudej sierści?
<Żar?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz