Niebieskawa kocica ponownie się zaśmiała, a dźwięk jej śmiechu rozniósł się po całym lesie. Point uśmiechnął się od ucha, do ucha i liznął ją przyjacielsko w bok. Milcząca Gwiazda zamilkła, rzucając mu pytające spojrzenie. Podobał jej się, to fakt. Był po pierwsze ładny, lecz to materialistyczne podejście, a najważniejszą cechą było jego serce. Zawsze się z nim dobrze bawiła, był dla niej ścianą i podporą, a ostatnio zauważyła, iż jest smutny. Chciałaby mu dać jakiś prezent, który ociepli jego wspaniałe serduszko...
- Pora wracać. - wstała, po czym otrzepała się z białego puchu. - Jeszcze się za nami stęsknią!
Borsuczy Goniec rzucił jej zbolałą minę, ale posłusznie wstał z ośnieżonej gleby. Ruszyli po swoje zdobycze, a reszta drogi upłynęła im w ciszy. Głównie przez to, iż mieli zatkane pyszczki, ale też dlatego, że byli mocno zmieszani. Kiedy byli obok siebie, ich serca szybciej biły, natomiast płuca pobierały zdecydowanie za dużą ilość powietrza. Nagie drzewa nie dawały żadnej osłony przez lecącymi z wyjątkowo czystego nieba płatkami śniegu. Więc niewielkie, różnorodne płatki spadały im na futro, które natychmiast stawało się wilgotne. Milczenie stawało się przytłaczające, ale na szczęście już wchodzili do tunelu z kolcolistu, więc futerko Milczącej Gwiazdy szybko się wygładziło. Następnie, gdy odłożyła żylastego królika i ptaka, wzięła sobie chudziutką myszkę i ominęła przyjaznego pointa, który chciał z nią podzielić języki. Zniknął zza bluszczami oplatającymi legowisko i zaczęła jeść łykowate ciałko. Nie było zbyt dobre, ale to monotonne zajęcie pozwalało jej zgromadzić myśli.
/-/
Od tamtej chwili minęło mnóstwo księżyców. Milcząca Gwiazda nadal utrzymywała dobry kontakt z Borsuczym Gońcą, widziała, jak odwiedza jej dzieci i traktuje je jak własne. Jednakże teraz ciągle gdzieś znikał, aż pewnego dnia postanowiła go uważnie śledzić. Szła za nim niczym niebieskawy cień, była cicha, niczym kot skradający się do ofiary. Przy okazji zauważyła, iż ciągle się oglądał, jakby bał się, żeby go nie przyłapano. Nie poszedł na polowanie, to było pewne.
Minęło kilkaset uderzeń serca od wyjścia z tunelu z kolcolistu, lecz Milcząca Gwiazda szła za nim dzielnie. Dzieliła ich odległość około jednego drzewa, oddychała najspokojniej i najciszej jak umiała, a gdyby jednak ją przyłapał, zawsze mogła powiedzieć, że poszła na polowanie. Wtedy poczuła czyiś zapach, zapach samotnika. Taki, jaki czuła zawsze przy Siedlisku Owiec. Zjeżyła natychmiast krótką sierść, gdy zobaczyła ładną kotkę wychodzącą z zarośli i miaucząc, mruczącą różne niezrozumiałe z tej odległości słowa. Przewróciła krystalicznie niebieskimi ślepiami, gdy usłyszała ''kochanie''. To pewnie znowu jakaś niezwykle atrakcyjna, młoda kotka, które chce się zabawić. Jednak najbardziej bolało ją to, iż ten point, którego zaczęła na prawdę... kochać, był rozluźniony. Rozmawiał z nią gładko, co uderzenie serca się zaśmiewali. Wtem zauważyła, że młoda kotka przysuwa się do kocura i po prostu jest z nim spleciona. Niebieskawej kotce zaschło nagle w gardle, a przed oczami pojawiły się mroczki. Przestała czuć łapy, całe ciało. To było najgorsze uczucie, jakie kiedykolwiek przeżyła. Zaczęła się cofać to tyłu, ciągle przewracając ślepiami. Poczuła jak drży, trzęsie się, a cały lód i chłód który posiadała, zaczyna się topić. Ostatnie rzeczy jakie pamięta, to obraz tulących się do siebie kotów i dziką ucieczkę przez jeżyny.
Następnie leżała skulona w swoim legowisku, gdzie było ciepło, przyjemnie. Mech był miękkie, można było się na nim wyłożyć, a dobrze chronione leże nie miało przeciągów. Gdyby nie wydarzenia, które przeżyła wcześniej, zapewne rozmyślałaby mrucząc. Lecz teraz, gdy ponownie poczuła ból straconej miłości, nie miała na nic ochoty. Zawiadomiła tylko Pustułkowego Dzioba o tym, żeby przyprowadził Borsuczego Gońcę, gdy ten przyjdzie do obozu. Nie miała na nic siły, więc tylko bezmyślnie gapiła się w ścianę. Wtedy poczuła znajomy zapach lasu i jagód, czyli przyszedł ten point. Natychmiast zjeżyła sierść na karku, gdy usłyszała jego ciepły głos.
- Witaj, Milcząca Gwiazdo! - zawołał, uśmiechając się promiennie - Cieszę się, że spędzimy trochę czasu razem.
- Nie po to Cię tutaj przysłałam. - syknęła w jego stronę, z radością patrząc, jak jego uśmiech blednie - Gdzie dzisiaj byłeś?
Borsuczy Goniec wyglądał na mocno zmieszanego zachowaniem liderki. Jednak widziała w jego pięknych oczach też pewną walkę wewnętrzną - prawda czy kłamstwo? Przecież mógł jej skłamać w żywe ślepia, następnie trochę z nią pogadać i ruszyć na kolejne spotkanie ze samotniczką. Zwiesił łeb, jednak szybko go podniósł i błysnął olśniewającym uśmiechem.
- Na polowaniu, oczywiście - widząc podejrzliwość w oczach niebieskawej kocicy, szybko dodał - upolowałem dwie myszy i sójkę, wyją...
Przywódczyni Klanu Wilka nawet nie dała mu dokończyć, tylko wściekle do niego doskoczyłam. W jej oczach jarzył się ogień piekielny, zmarszczyła nos i cała była zjeżona. Wyglądała niczym najgorszy demon z najgorszych demonów. Miała ochotę rzucić mu się do gardła, jednak zamiast tego z jej pyszczka wydobył się okropnie piskliwy głosik. Była słaba.
- Spotykasz się ze samotniczką! - rzuciła to na pierwszy ogień, a jej krystalicznie niebieskie ślepia zaszły łzami. Nie, nie nienawiści, bardziej smutku, goryczy i rozczarowania. - Nie toleruję czegoś takiego, rozumiesz?! Myślałam, że można na Tobie polegać! Nie wiesz, jak bardzo się zawiodłam, Ty... Ty...!
Wojownik patrzył na nią z przerażeniem. Nie drżał, ale widać to było po jego oczach, wyglądał jakby miał się zaraz rozpłakać. Jednak zamiast niego, łzy smutku polały się po polikach niebieskawej kotki. Zwiesiła smętnie łeb, a jej głos stał się słaby i kruchy.
- Nie wiesz, ile dla mnie znaczyłeś - starała się powstrzymać spazmatyczny szloch, który zbierał się jej gdzieś w gardle.
- Milcząca Gwiazdo, ja... - kocur próbował się tłumaczyć, czuła mieszaninę zdziwienia i strachu.
Podniosła na niego spojrzenie. Przywołała sobie obraz tej dwójki, nawet nie chciała wiedzieć co robili potem. To już trzeci kocur, który ją odrzucił. Wpierw był Pustułkowy Dziób, który przechadza się teraz z Kwiecistym Śpiewem, zapewne niedługo będą mieć kocięta. Nie życzy im źle, zaprzyjaźniła się już z tą pręgowaną kotką, ale często jej dogryza z powodu nieumiejętnej walki. Później był Płomienna Pręga, aktualny ojciec piątki kociąt i partner liderki Klanu Nocy, z którą zawarła sojusz. A teraz on..., gdyby chociaż pokochał jakąś kotkę z Klanu Wilka, ale czemuż samotniczka? Czemu młoda? Opadła na legowisko z mchu.
- Nawet nie wiesz, jak mnie zraniłeś. - wydusiła z siebie tylko te słowa.
<< Borsuczy Gońco? >>
BLOGOWE WIEŚCI
BLOGOWE WIEŚCI
W Klanie Burzy
Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkęW Klanie Klifu
Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?W Klanie Nocy
Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.
W Klanie Wilka
Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).
W Owocowym Lesie
Straszliwy potwór, który terroryzował społeczność w końcu został pokonany. Owocniaki nareszcie mogą odetchnąć bez groźby w postaci szponów sępa nad swoimi głowami. Nie obeszło się jednak bez strat – oprócz wielu rannych, życie w walce z ptakiem stracili Maślak, Skałka, Listek oraz Ślimak. Od tamtej pory życie toczy się spokojnie, po malutku... No, prawie. Jednego z poranków wszystkich obudziła kłótnia Ambrowiec i Chrząszcza, kończąca się prośbą tej pierwszej w stronę liderki, by Sówka wygnała jej okropnego partnera. Stróżka nie spodziewała się jednak, że końcowo to ona stanie się wygnańcem. Zwyzywała przywódczynię i zabrała ze sobą trójkę swych bliskich, odchodząc w nieznane. Na szczęście luki szybko zapełniły się dzięki kociakom, które odnalazły dwa patrole – żłobek pęka w szwach ku uciesze królowej Kajzerki i lekkim zmartwieniu rządzących. Gęb bowiem przybywa, a zwierzyny ubywa...W Betonowym Świecie
nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.MIOTY
Mioty
Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)
Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)
Miot w Klanie Burzy!
(Brak wolnych miejsc!)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz