Zamruczała cicho, gdy ciepły język matki przesunął się po czubku jej głowy. Prószący w obozie śnieg i przeraźliwe zimno nie było jej straszne, kiedy miała przy sobie miękkie futro rodzicielki, do którego w każdej chwili mogła się przytulić. Płowa przynosiła jej ukojenie i samą swoją obecnością uświadamiała ją, że pomimo zdradzieckiej krwi jej ojca, wciąż z jednej strony należała do linii rodu prawdziwych wojowników.
— Udało mi się namówić waszego... wujka — zawahała się, nim to słowo w ogóle wyszło z jej pyska — do spotkania. Ciocię poznaliście ostatnio, więc uznałam, że warto wam jeszcze go przedstawić — dodała.
Zajączek pokiwała głową, uśmiechając się niewinnie na wspomnienia szylkretki, z którą widzieli się zaledwie parę wschodów słońca wcześniej. Z początku czarnawa calico nie zaimponowała jej, nanosząc do ich przytulnego legowiska chmarę śniegu.
Dopiero po kilku wymienionych zdaniach doszła do wniosku, że starsza może być warta jej uwagi. Pełna gracji, poruszająca się tak, jakby nieustannie stąpała po lodzie. Czar prysł, gdyż jej za wysokie ego znużyło zbyt szybko vankę, to też poczęła wzdychać ze zmęczenia, gdy ta w swych wypowiedziach nadużywała opisów swojej niesamowitości.
— Oby miał więcej ciekawego do powiedzenia niż tamta wariatka — rzucił cicho Jesionek.
I choć Zając zgadzała się z jego słowami, tak nie mogła tego przyznać wprost. Zamiast tego nastroszyła futro i spojrzała karcąco na czekoladowego. Wypadałoby mu pokazać, gdzie jego miejsce.
— To członek naszej rodziny! Jak ty się o nim wyrażasz? — prychnęła zbulwersowana.
— Tak samo jak ty o tacie, kiedy mama nie słucha — odparł głośno, co nieszczęśliwie zwróciło uwagę płowej.
Biaława koteczka skrzywiła się, wstrzymując warkot w swoim gardle. Parszywiec jeden, próbował ją wkopać przed Bławatek, wyciągając na wierzch parę brudów.
Co poradzić na to, że nie cierpiała Zdradzieckiej Rybki? Samo imię wiele wyjaśniło. Wręcz wprost mówiło, że to typ spod ciemnej gwiazdy i nie zasługuje na jej szacunek. A i tak starała się ostatnio zgrywać przy nim grzeczną, więc skąd Jesionek mógł tak wiele wiedzieć?
— Co masz na myśli, słońce? — zamruczała karmicielka, spoglądając na swojego jedynego syna.
— Zając mówiła ostatnio o publicz...
— A jaki jest wujek, taki jak ciocia? — przerwała głośno vanka, zastanawiając się, w jaki sposób ukatrupić własnego brata. Nie wiedział, że powinien zamknąć pysk?
— Nie miałam z nim nigdy najlepszych relacji. Bywał opryskliwy, ale dawno z nim nie rozmawiałam, więc może się zmienił — podsunęła, wzruszając ramionami. — Wszystkiego się wkrótce dowiemy.
Lilowa pokiwała głową ze zrozumieniem, podchodząc do wyjścia z kociarni. Wychyliła główkę na zewnątrz, wzdrygając się, gdy płatek śniegu zmroził jej nosek.
Moment później skrzywiła się, widząc swojego ojca. Rozmawiał z jakimś niebieskim kocurem. Wyglądali na spokojnych, ale Zając po cichu liczyła, że Rybka jest doszczętnie niszczony psychicznie. Na jego miejscu wstyd byłoby jej z kimkolwiek gadać.
Jakie to więc ogromne nastało w niej zdziwienie, gdy nieznajomy zaczął kierować ku niej swe kroki. Stanęła jak wryta, rozglądając się po bokach w szoku. Po co on tu lazł?
— Mamo, jakiś pan tu idzie! — wymamrotała zestresowana, przylegając do płowych łap.
Kotka podniosła wzrok na przybysza i uśmiechnęła się lekko.
— O wilku mowa — wyszeptała córce do ucha. — To twój wujek, Szafirowy Blask.
Vanka na nowo skamieniała. Czemu ktoś, kto rzekomo należał do jej rodziny, rozmawiał z tamtym zdrajcą?
Największy absurd, jaki mógł ją tego dnia spotkać. Czyżby zjawił się przed nią kolejny powód do wstydu?
— Dzień dobry! — miauknęła głośno, widząc pobłysk niebieskich ślepi. — Oh, więc jesteśmy rodziną? Ale super! Mama mówiła, że bywasz niemiły! Ale nie martw się wujku, ja wyciągnę z ciebie całego dobro! — obiecała.
— Udało mi się namówić waszego... wujka — zawahała się, nim to słowo w ogóle wyszło z jej pyska — do spotkania. Ciocię poznaliście ostatnio, więc uznałam, że warto wam jeszcze go przedstawić — dodała.
Zajączek pokiwała głową, uśmiechając się niewinnie na wspomnienia szylkretki, z którą widzieli się zaledwie parę wschodów słońca wcześniej. Z początku czarnawa calico nie zaimponowała jej, nanosząc do ich przytulnego legowiska chmarę śniegu.
Dopiero po kilku wymienionych zdaniach doszła do wniosku, że starsza może być warta jej uwagi. Pełna gracji, poruszająca się tak, jakby nieustannie stąpała po lodzie. Czar prysł, gdyż jej za wysokie ego znużyło zbyt szybko vankę, to też poczęła wzdychać ze zmęczenia, gdy ta w swych wypowiedziach nadużywała opisów swojej niesamowitości.
— Oby miał więcej ciekawego do powiedzenia niż tamta wariatka — rzucił cicho Jesionek.
I choć Zając zgadzała się z jego słowami, tak nie mogła tego przyznać wprost. Zamiast tego nastroszyła futro i spojrzała karcąco na czekoladowego. Wypadałoby mu pokazać, gdzie jego miejsce.
— To członek naszej rodziny! Jak ty się o nim wyrażasz? — prychnęła zbulwersowana.
— Tak samo jak ty o tacie, kiedy mama nie słucha — odparł głośno, co nieszczęśliwie zwróciło uwagę płowej.
Biaława koteczka skrzywiła się, wstrzymując warkot w swoim gardle. Parszywiec jeden, próbował ją wkopać przed Bławatek, wyciągając na wierzch parę brudów.
Co poradzić na to, że nie cierpiała Zdradzieckiej Rybki? Samo imię wiele wyjaśniło. Wręcz wprost mówiło, że to typ spod ciemnej gwiazdy i nie zasługuje na jej szacunek. A i tak starała się ostatnio zgrywać przy nim grzeczną, więc skąd Jesionek mógł tak wiele wiedzieć?
— Co masz na myśli, słońce? — zamruczała karmicielka, spoglądając na swojego jedynego syna.
— Zając mówiła ostatnio o publicz...
— A jaki jest wujek, taki jak ciocia? — przerwała głośno vanka, zastanawiając się, w jaki sposób ukatrupić własnego brata. Nie wiedział, że powinien zamknąć pysk?
— Nie miałam z nim nigdy najlepszych relacji. Bywał opryskliwy, ale dawno z nim nie rozmawiałam, więc może się zmienił — podsunęła, wzruszając ramionami. — Wszystkiego się wkrótce dowiemy.
Lilowa pokiwała głową ze zrozumieniem, podchodząc do wyjścia z kociarni. Wychyliła główkę na zewnątrz, wzdrygając się, gdy płatek śniegu zmroził jej nosek.
Moment później skrzywiła się, widząc swojego ojca. Rozmawiał z jakimś niebieskim kocurem. Wyglądali na spokojnych, ale Zając po cichu liczyła, że Rybka jest doszczętnie niszczony psychicznie. Na jego miejscu wstyd byłoby jej z kimkolwiek gadać.
Jakie to więc ogromne nastało w niej zdziwienie, gdy nieznajomy zaczął kierować ku niej swe kroki. Stanęła jak wryta, rozglądając się po bokach w szoku. Po co on tu lazł?
— Mamo, jakiś pan tu idzie! — wymamrotała zestresowana, przylegając do płowych łap.
Kotka podniosła wzrok na przybysza i uśmiechnęła się lekko.
— O wilku mowa — wyszeptała córce do ucha. — To twój wujek, Szafirowy Blask.
Vanka na nowo skamieniała. Czemu ktoś, kto rzekomo należał do jej rodziny, rozmawiał z tamtym zdrajcą?
Największy absurd, jaki mógł ją tego dnia spotkać. Czyżby zjawił się przed nią kolejny powód do wstydu?
— Dzień dobry! — miauknęła głośno, widząc pobłysk niebieskich ślepi. — Oh, więc jesteśmy rodziną? Ale super! Mama mówiła, że bywasz niemiły! Ale nie martw się wujku, ja wyciągnę z ciebie całego dobro! — obiecała.
<Szafir?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz