Od Baśniowej Stokrotki

Baśniowa Stokrotka długo czekała, aż obóz Klanu Nocy całkowicie ucichnie. Gdy ostatnie szepty wśród legowisk uciekły w ciemność, a księżyc przesunął się wyżej między gałęziami sosen, kotka uniosła się powoli na łapach. Jej miękkie, długie futro zaszeleściło cicho, gdy wysuwała się z legowiska, starając się nie obudzić nikogo śpiącego obok. Wysunęła się przez wejście obozu. Paprocie przy ścieżce musnęły jej policzki, zostawiając wilgoć na futrze. Znała tę trasę na pamięć. Kiedyś chodziła nią codziennie jako uczennica, żeby samotnie połowić ryby. Teraz wracała tu nie z obowiązku, lecz z przyzwyczajenia. Po prostu lubiła to miejsce; przestrzeń, w której wreszcie mogła być sama. W lesie panowała lekka mgła, typowa dla wilgotnych nocy. Jej łapy zanurzały się w miękkim, zimnym mchu, a oddech unosił się w powietrzu kratką drobnych chmur. Stokrotka rzadko chodziła szybko. Zawsze stawiała kroki ostrożnie i uważnie, jakby każdy ruch miał jakieś znaczenie. Kotka w końcu dotarła do Zrujnowanego Mostu, gdzie szczeble już ledwo utrzymywały koty. Drewno tak kruche, że sam drozd byłby dla niego wyzwaniem do udźwignięcia. Kremowa przechyliła łeb i napięła mięśnie, odrywając się od ziemi, skoczyła na pierwszy szczebel. Wojowniczka pod łapami czuła niesmak wystających drzazg, ale musiała to znieść. Przełknęła ślinę i skoczyła na ostatni szczebel, będąc przy tym lisi sus od drugiego brzegu. Na krótką chwilę wbiła pazury w drewno, żeby to przestało się kiwać, po czym pręgowana skoczyła na ziemię. Czując mech pod łapami, Baśniowa Stokrotka rozprężyła się i podreptała na polanę przy Brzozowym Zagajniku. Polana przy Brzozowym Zagajniku była pusta. Mgła spływała po ziemi leniwymi pasami, jakby ktoś rozlał na niej mleko. Smukłe pnie brzóz wyglądały w półmroku jak jasne cienie, nierzeczywiste i kruche. Baśniowa Stokrotka przystanęła na granicy światła i cienia. Przez chwilę tylko stała, słuchając, jak noc układa się wokół niej na nowo. Zrobiła kilka kroków naprzód. Mech był tu chłodniejszy niż przy ścieżce, bardziej wilgotny. Pachniał jak stare liście, jak woda stojąca w zapomnianych dołkach, jak coś, co trwa długo po tym, gdy wszystko inne odchodzi. Kotka usiadła pod jedną z brzóz dokładnie tam, gdzie zawsze i owinęła ogon wokół łap. Jej oddech na moment stał się widoczny, potem znów rozpłynął się w powietrzu. Nie przyszła tu, żeby o czymś zdecydować. Przyszła, żeby nic nie musieć. Zamknęła oczy. Cisza była tak głęboka, że aż dźwięczna. Słyszała odległy szelest liści, krople wody spadające gdzieś z wysokości, cichy trzepot skrzydeł nocnego owada. Każdy z tych dźwięków był osobny, a jednak razem tworzyły coś, co przypominało oddech lasu. Stokrotka przechyliła lekko łeb i dotknęła nosa chłodnej kory. Drewno było szorstkie, pełne drobnych pęknięć, jak stare blizny. Lubiła to drzewo. Lubiła je za to, że nie obiecywało niczego poza tym, że nadal jutro będzie stało. Czasem to wystarczało. Przysiadła niżej, niemal kładąc się na mchu. Jej długa sierść powoli nasiąkała wilgocią, ale nie cofnęła się. Chłód przypominał jej, że nadal ma ciało, które czuje. Myśli płynęły powoli, leniwie, bez ostrego początku i końca. O świcie. O zapachach obozu. O śladach łap, które codziennie nakładały się na siebie, aż traciły kształt. O tym, jak niewiele rzeczy naprawdę zostaje. Czasem miała wrażenie, że całe jej życie jest właśnie takim śladem w mchu, wyraźnym tylko przez krótką chwilę, potem powoli rozmywanym przez deszcz, wiatr i cudze kroki. Uniósł się lekki podmuch wiatru. Liście brzóz zaszeleściły wyżej, a mgła na chwilę się poruszyła, jakby ktoś przeciągnął dłonią po ziemi. Stokrotka otworzyła oczy. Nad jej głową przesuwała się powoli jasna plama księżyca. Światło spłynęło po pniach, po mchu, po jej grzbiecie. Siedziała tak długo, aż chłód zaczął przenikać głębiej, pod skórę. Wtedy powoli podniosła się na łapy. Otrzepała sierść z kropli rosy. Spojrzała raz jeszcze na Brzozowy Zagajnik, jak na coś, co nie należy ani do niej, ani do nikogo. Potem odwróciła się i ruszyła w stronę ścieżki. Jej kroki były ciche. Mgła szybko zamknęła się za nią, jakby nigdy jej tu nie było.