Od Klekoczącej Łapy CD. Mandarynkowej Gwiazdy

Zauważył to po powrocie z porannego treningu. Dzisiaj wspinali się na drzewa. Algowa Struga zapewniła go, że nikt nie jest w tym dobry od samego początku, ale ciężko było Klekotkowi ukryć swoje poddenerwowanie, kiedy po raz kolejny zsunął się w dół pnia, uderzając kuperkiem o zielone kępki trawy. Tak strasznie chciał zobaczyć, jak wygląda świat z najwyższych, najbardziej oblanych promieniami słońca gałęzi drzew. Miał wrażenie, że otoczony liśćmi, ucałowany ciepłem, byłby najszczęśliwszy na świecie. Mimo że opowiedział o swoim marzeniu dość pośpiesznie mentorce, tak nie udało mu się go tym razem spełnić. Naburmuszony, ale i jednocześnie bardzo nieustępliwy, kocurek próbował po raz kolejny i kolejny, aż w końcu dawna zastępczyni sama zeskoczyła z jednej z niższych gałęzi i powiedziała, że to już koniec na ten dzień i jedynie postarają się coś złapać w drodze do obozu. Wtedy jeszcze Klekocząca Łapa nie odczuwał zbyt mocno kłucia w okolicach pazurka. Powoli radził sobie coraz lepiej z samym tropieniem i rozpoznawaniem zapachów, chociaż nie mógł czasami przypomnieć sobie nazwy zwierzęcia, o którym myśli. Myliły mu się myszy i nornice, sikorki i wróble, wrony i kawki... Miał wrażenie, że zawsze ostatecznie wybierał to nieprawdziwe. Alga kręciła wtedy głową, uśmiechając się delikatnie, mówiąc, że ma się nie przejmować i troszkę bardziej skupić. Próbował...

Tym razem złapał małą myszkę, która zraniła się w łapkę, przez co nie udało jej się czmychnąć wystarczająco prędko. Klekocząca Łapa nie był zadowolony z takiej ofiary... 
— Każdy by ją złapał... — mruknął, łapiąc ją za zdeformowaną nóżkę i podnosząc przed pysk. 
— Ale ty byłeś pierwszy, jako pierwszy wykorzystałeś sytuację, to również się ceni. — Kocica próbowała go pocieszyć. 
— Miała pecha.

— A ty szczęście.

Po tych słowach upuścił ją i złapał w drobny pyszczek. Ruszył znów w kierunku obozu, jeden raz robiąc mały przystanek, kiedy to księżniczka wskoczyła w krzaki, aby złapać jakiegoś drobnego nieszczęśnika. Wróciła z tłustym ptakiem, którego nazwy nie znał. Machnęła ogonem i wspólnie, w ciszy dotarli w końcu do wejścia. 

* * *

Wpatrywał się w niewielki kolec, który ugrzązł mu między skórką a samym pazurem. Próba wyciągnięcia go okazała się całkiem bolesna, a mimo to próbował kilka razy. Z każdym kolejnym krzywił się bardziej, a w końcu dostrzegł szkarłatną strużkę, płynąca po paluszku. Ktoś spojrzał mu nagle przez bark. 
— Ojć! Chyba powinieneś iść do Pani Różanej Woni. Słyszałam, że jeśli poczekasz, to może ci ulecieć cała łapka — powiedziała Słodka Łapa, która dłuższą chwilę wpatrywała się w rankę. 
— Nie sądzę. — Skrzywił się nieco, ale musiał przyznać rację starszej; powinien coś z tym zrobić. Nie będzie mógł wdrapywać się na wysokie drzewa z takim wadliwym pazurem. 
— Mmm... Może masz rację, może ja mam... Nie wiem, ale na pewno nie możesz tego tak zostawić. Co jak ci coś wyrośnie z palca? Strasznie ciężko będzie się tak pływać... — Wyglądała na rzeczywiście zmartwioną. 
— Pójde... — Wstał powoli, uważając, żeby nie zrobić sobie większej krzywdy. Szylkretka skoczyła na równe łapki. 
— Mogę z tobą? — zapytała z roziskrzonymi oczkami. 
— N-nie? — Zmieszał się mocno i podniósł jedno uszko. Nie rozumiał, co miałoby byc takiego fajnego we wspólnym wyjściu do lecznicy... 

"Dzieci Borówkowej Słodyczy są takie dziwne..." — pomyślał, kiedy zaczął kierować się w stronę legowiska Róży i Gąbki. "Ale Słodka Łapa może mieć racje... Co jakbym miał wyrastające z łapki pnącze? Czy byłyby z tego jakieś korzyści, a może same minusy i żyłoby mi się jeszcze trudniej..? Może lepiej nie kusić losu... Mama nie ma roślinki w palcu, więc ja też nie chce."

Kątem oka dojrzał rozmawiające starsze kotki. Nie chciał się wtrącać, ale... Czy mógł iść sam do lecznicy? Pani Algowa Struga powinna przecież wiedzieć o wszystkim, co robi. Zastąpiła mu Kotewkę, a Kotewka zawsze musiała być we wszystkim obecna... Odbił więc w ich stronę. 

Nie słuchał ich rozmowy, nie interesowała go. Zdziwił się jednak, kiedy wspólnie umilkły wręcz momentalnie, kiedy go dojrzały. Położył po sobie uszy. Poczuł się niezręcznie. 
— Em... Prze-przepraszam? — wydukał niepewnie, a na widok babki, patrzącej na niego z góry, lekko się przestraszył. Zdecydowanie milsza wydawała mu się jego Alga. 
— Czy coś się stało, Klekocząca Łapo? — zapytała właśnie ona, przenosząc całą uwagę z siostry, na swojego terminatora. 
— Muszę iść do medyka — powiedział prędko, próbując nie tracić kontaktu wzrokowego i nie musieć łapać go z drugą kocicą. 
— Czy Algowa Struga jest ci w tym potrzebna? — zapytała niestety.
— Ni-nie wiem..? — Uciekł wzrokiem w drugą stronę. — Mam kolec w pazurze... — dodał, kiedy cisza zaczęła trwać zbyt długo. Wysunął trzęsącą się łapkę do przodu. Dymna pochyliła się nad nią delikatnie, srebrna nie drgnęła. 
— Nie wygląda poważnie, ale dobrze, że zdecydowałeś się pójść. Różana Woń na pewno ci pomoże. Boisz się iść sam? — zapytała, ignorując obecność siostry. 

— Klekocząca Łapa nie jest kociakiem. Nie jesteś jego opiekunką czy piastunką, która towarzyszy nieporadnemu kocięciu — skomentowała przywódczyni. Chciała zapewne dodać coś jeszcze, ale biały ją ubiegł.
— Nie powiedziałem, że się boję — powiedział twardo. Nie rozumiał tego wszystkiego. Co miał mówić Algowej Strudze, a co nie? Z Kotewką było łatwo... teraz jest trudno i zawile. Cy miał się jakoś wytłumaczyć? Zrobił coś złego? — J-ja... Ja nie wiem, co mam mówić mentorowi, a co nie...

<Mandaryna?>

[831 słów + wspinaczka na drzewa]

[przyznano 17% + 5%]