BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Dla owocniaków nadszedł trudny okres. Wszystko zaczęło się od śmierci wiekowej szamanki Świergot i jej partnerki, zastępczyni Gruszki. Za nią pociągnęły się śmierci liderki, rozpacz i tęsknota, które pociągnęła za sobą najmłodszą medyczkę, by skończyć na wybuchu epidemii zielonego kaszlu. Zmarło wiele kotów, jeszcze więcej wciąż walczy z chorobą, a pora nagich drzew tylko potęguje kryzys. Jeden z patroli miał niesamowite szczęście – natrafił na grupę wędrownych uzdrowicieli. Natychmiast wyraziła ona chęć pomocy. Derwisz, Jaskier i Jeżogłówka zostali tymczasowo przyjęci w progi Owocowego Lasu. Zamieszkują Upadłą Gwiazdę i dzielą się z tubylcami ziołami, pomocą, jak i również ciekawą wiedzą.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Owocowym Lesie!
(dwa wolne miejsca!)

Znajdki w Klanie Wilka!
(brak wolnych miejsc!)

Zmiana pory roku już 7 grudnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

04 grudnia 2025

Od Korowej Łapy

— Pora, abyś zaczęła się uczyć trochę o technikach walki.
Tylko przez te słowa Kora stała teraz w okręgu, a przed nią była dużo młodsza kotka. Uważała, że to trochę niesprawiedliwe. Przecież była większa… Ale może wcale nie silniejsza. W sumie nigdy z nikim nie walczyła, nawet dla zabawy. Była grzeczna, ułożona, spokojna. A jednak nie tego od niej wymagał Klan Wilka, wymagał od niej, aby była silna! A to wcale nie opisywało kotki… Wiedziała, że da się wygrać nawet z jej siłą. Przecież Kamyczek też nie był super silny, a jednak teraz nosił imię wojownika! W takim razie ona też da radę. Tym bardziej, że były to tylko ćwiczenia i nic złego nie może się stać.
— Gotowe? — zapytał ktoś, kotka nawet nie wyłapała kto.
Obydwie kotki odkrzyknęły, że tak i się zaczęło. Kora obserwowała Cykoriową Łapę, aby wyłapać, kiedy będzie atakować. Uniknęła dwóch pierwszych ataków, ale nie mogła trwać tak wiecznie. Przygotowała się do ataku, jednak kotka czmychnęła i powaliła Korową Łapę na ziemię. Zaczęły się turlać, kopać i wreszcie odskoczyły od siebie. Szylkretka już ciężko dyszała, ale nie chciała się poddać. Nastroszyła się, znów chodząc po obrzeżach okręgu, obserwując przeciwniczkę. Nie zaatakowała pierwsza i to był jej błąd. Cykoria skoczyła, wywróciła kotkę, a potem młodsza wysunęła pazury. To była chwila, skok adrenaliny, instynkt, czysty przypadek. Pazury czekoladowej wylądowały na policzku Kory, poczuła pieczenie, a potem Dyniowa Skórka i Ognikowa Słota je rozdzieliły.
— Przepraszam… — szepnęła Cykoria.
Tylko że Korowa Łapa jeszcze nie zrozumiała, co się stało, wstała, otrzepując się… A potem poczuła krew spływającą z policzka. Rana była tak głęboka, że krwawiła. To był czysty wypadek…
— Chodźmy do medyka.
Szkyrletka nie pamiętała wiele, poszła za mentorką do nory medyków, a ci nałożyli coś, aby uśmierzyć ból. Pamiętała, że Jasrzębinowy Żar mruczała:
— To nic poważnego. Zaraz zniknie...
Pamiętała też, że Roztargniony Koperek dość cicho szepnął:
— Może nic poważnego, ale blizna będzie…
I wtedy nastroszyła się, jakby ktoś oblał ja zimną wodą. Zawalczyła z uczniem, młodszym uczniem, i przegrała! A do tego teraz miała na policzku ranę, z której sączyła się krew i która, jak to powiedział medyk, może zostać blizną! Miała mieć bliznę na policzku!
— Zostaniesz na noc — mruknął jeszcze liliowy kocur i odszedł.
Kotka skuliła się na posłaniu, które zostało jej przydzielone i mruknęła coś smętnie. Wiedziała, że to był tylko przypadek, nie złościła się nawet na Cykorię. Bardziej na samą siebie, że była taka… Nierozważna. Przecież była starsza, powinna wygrać! A teraz? Już na zawsze będzie miała ślad przegranej walki z kimś młodszym. A do tego, teraz pewnie żaden kocur nie będzie chciał na nią spojrzeć, bo jej policzek będzie zdobiła blizna. Teraz Kamyczek na pewno nie będzie chciał na nią spojrzeć… Nie w ten sam sposób, w jaki ona czasem spoglądała na niego. Czekoladowy nigdy nie pomyśli o tym, że szylkretka jest ładna, że chociaż trochę młodsza, może z nią wiązać przyszłość. Ani Kamyczek, ani żaden inni kocur już tak nigdy nie pomyśli…
[484 słowa + udział w pojedynkach uczniów]

[przyznano 10% + 5%]
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)