Wcześnie rano w obozie rozbrzmiały imiona Trzcinowej Sadzawki, Kminkowej Łapy i Słonecznikowego Poranka. Przepiórcze Gniazdo przydzieliła im poranny patrol graniczny od strony obozów dwunożnych.
Mieli szczęście, bo przez noc padało i niedawno przestało; nie musieli więc patrolować w czasie ulewy, choć nie uchroniło to ich od zmoknięcia; ziemię zastąpiło błoto, z drzew wciąż spadały krople. Opadała mgła, wszystko było okropnie zimne. Najmłodsza co chwilę trzepała uchem, odczuwając na nim dyskomfort z wilgoci. Ale było przyjemnie, las iglasty po deszczu wydzielał przyjemny zapach i gdy tylko ich zespół zatrzymywał się po coś, przymykała oczy i się nim delektowała. Mogłaby teraz pospać…
Towarzystwo też mogłoby być przyjemne; Trzcinowa Sadzawka szedł przodem, nucąc coś pod nosem, a ona truchtała trzy kroki za nim, przy jego boku. Niewygodny był tylko kremowy kocur. Dla Kminkowej Łapy był obcy, nie był znajomym mentorem, z którym spędziła długie księżyce i którego lubiła na tyle, by mieć słaby punkt w postaci jego dzieci, miała wrażenie, że srebrny zaraz się na nich rzuci. Powoli szedł ich krokiem, nie odzywając się i nie odpowiadając na przyjazne zaczepki burego. Patrzył się wtedy na nich wrogo zmrużonymi oczami. W którym momencie odpowiedziała mu tym samym, zirytowana tym, jak traktował z góry jej mentora, który był tylko dla niego miły i wiele uderzeń serca mordowali się spojrzeniami.
Zbliżając się do granicy, zatrzymali się, bo sympatyczny kocur dostrzegł mysz i nie chciał przegapić okazji na jedzenie dla klanu. Znów skupiła się na powietrzu, otwierając pysk, teraz jednak dostrzegła nutkę dość świeżego smrodu, kierującego się w tą samą stronę co oni.
– Dwunożni. – szepnęła do mentora, w tym samym momencie, w którym skoczył. Przez to źle wylądował i piszczka uciekła. Mrugnęła do niego przepraszająco – Chyba się z nimi na razie minęliśmy, ale możemy ich spotkać idąc na granicę.
Kocur wstał z ziemi, otrzepując się z suchych igieł i powąchał otoczenie, po czym skinął głową w znaku, że kotka ma rację.
– Musimy być ostrożni.
Ruszyli do przodu, od czasu do czasu oglądając się na trzeciego towarzysza. Zapach dwunożnych nasilał się, aż w końcu usłyszeli głośne poruszanie się zza jednym z drzew. Kminkowa Łapa gwałtownie się zatrzymała, wyprostowana i czujna.
Dwóch dwunogów w neonowym futrze schylało się pod drzewami i jakimś ostrym, dużym pazurem ścinało grzyby.
– Przemknijmy obok nich cicho, wydają się zajęci.
Cicho przekradli się dalej, nawet Słonecznikowy Poranek przyspieszył, i odetchnęli z ulgą gdy zagrożenie zniknęło im z oczu.
– Załatwmy to szybko. – mruknął Trzcinowa Sadzawka.
Mieli szczęście, bo przez noc padało i niedawno przestało; nie musieli więc patrolować w czasie ulewy, choć nie uchroniło to ich od zmoknięcia; ziemię zastąpiło błoto, z drzew wciąż spadały krople. Opadała mgła, wszystko było okropnie zimne. Najmłodsza co chwilę trzepała uchem, odczuwając na nim dyskomfort z wilgoci. Ale było przyjemnie, las iglasty po deszczu wydzielał przyjemny zapach i gdy tylko ich zespół zatrzymywał się po coś, przymykała oczy i się nim delektowała. Mogłaby teraz pospać…
Towarzystwo też mogłoby być przyjemne; Trzcinowa Sadzawka szedł przodem, nucąc coś pod nosem, a ona truchtała trzy kroki za nim, przy jego boku. Niewygodny był tylko kremowy kocur. Dla Kminkowej Łapy był obcy, nie był znajomym mentorem, z którym spędziła długie księżyce i którego lubiła na tyle, by mieć słaby punkt w postaci jego dzieci, miała wrażenie, że srebrny zaraz się na nich rzuci. Powoli szedł ich krokiem, nie odzywając się i nie odpowiadając na przyjazne zaczepki burego. Patrzył się wtedy na nich wrogo zmrużonymi oczami. W którym momencie odpowiedziała mu tym samym, zirytowana tym, jak traktował z góry jej mentora, który był tylko dla niego miły i wiele uderzeń serca mordowali się spojrzeniami.
Zbliżając się do granicy, zatrzymali się, bo sympatyczny kocur dostrzegł mysz i nie chciał przegapić okazji na jedzenie dla klanu. Znów skupiła się na powietrzu, otwierając pysk, teraz jednak dostrzegła nutkę dość świeżego smrodu, kierującego się w tą samą stronę co oni.
– Dwunożni. – szepnęła do mentora, w tym samym momencie, w którym skoczył. Przez to źle wylądował i piszczka uciekła. Mrugnęła do niego przepraszająco – Chyba się z nimi na razie minęliśmy, ale możemy ich spotkać idąc na granicę.
Kocur wstał z ziemi, otrzepując się z suchych igieł i powąchał otoczenie, po czym skinął głową w znaku, że kotka ma rację.
– Musimy być ostrożni.
Ruszyli do przodu, od czasu do czasu oglądając się na trzeciego towarzysza. Zapach dwunożnych nasilał się, aż w końcu usłyszeli głośne poruszanie się zza jednym z drzew. Kminkowa Łapa gwałtownie się zatrzymała, wyprostowana i czujna.
Dwóch dwunogów w neonowym futrze schylało się pod drzewami i jakimś ostrym, dużym pazurem ścinało grzyby.
– Przemknijmy obok nich cicho, wydają się zajęci.
Cicho przekradli się dalej, nawet Słonecznikowy Poranek przyspieszył, i odetchnęli z ulgą gdy zagrożenie zniknęło im z oczu.
– Załatwmy to szybko. – mruknął Trzcinowa Sadzawka.
[przyznano 5%]
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz