* przed złymi wydarzeniami w kk ale po śmierci Wróbla *
Szum drzew, spokojny plus wody i śpiew sów ukrytych pośród nocy. Co jakiś czas jej futro unosiło się samoistnie, gdy uszy wyłapywały jakiś trzask. Szybko jednak uspokajała się, gdy widziała, że to nie jest nic groźnego. Raz była to mysz, innym razem jeż, który buszował w poszyciu.
Szeroki uśmiech zdobił pyszczek kotki, głównie przez to, co postanowiła, jednakże również przez radość z faktu, iż za moment zobaczy kota, do którego rwało się jej serce. Przyjemne ciepło zalewało ją od wąsów aż po koniuszek ogona.
Nareszcie zdecydowała, że wszystko mu powie. Ile dla niej znaczy, jak ważnym kotem jest w jej życiu. Jak bardzo uwielbia spędzać z nim czas i... i jak bardzo go kocha.
Krok za krokiem zbliżała się do ich miejsca spotkań.
Przysiadła na kamyku, owijając ogon dookoła swoich łap.
"Wiesz Wróbelku... jestem naprawdę cudownym i czułym kocurem.. Ja... Z-znaczy t-ty... Znaczysz b-bardzo wiele dla mnie. W-wiem, że nie powinniśmy, że oboje możemy mieć problemy a-ale... chciałabym spróbować. K-kocham cię Wróbelku"
Złote ślepia utkwiła w leśnej gęstwinie charakterystycznej dla terytorium klanu wilka. Milczała, nie mogąc się doczekać ponownego spotkania, nie chciała też, by ktoś ją czasem usłyszał. Jeszcze przyjdzie jakiś nieproszony gość.
Księżyc górował na niebie, oświetlając całą łąkę. Raz po raz słyszała kumkanie żaby, innym razem świetliki. Co jakiś czas wiatr zawiał mocniej, mierzwiąc jej futerko.
Czekała.
Czekała.
Czekała.
I czekała.
Słońce powoli wznosiło się na niebie.
Nie przyszedł.
Może zapomniał? Iskrzący Krok położyła po sobie uszy, czując jak ogarnia ją okropny smutek i... rozczarowanie? Chyba tak mogła to nazwać.
Otarła łzy, które powoli zbierały się w jej oczach. Pomachała głową, odganiając nieprzyjemne myśli. Przecież Wróbelek był liderem, nie mógł od tak wyjść sobie kiedy tylko chciał. Przecież już raz się zdarzyło, że nie przyszedł. Mimo tej świadomości, było jej przykro. Ostatni raz popatrzyła na granicę z klanem wilka, wracając do obozu.
Przez resztę dnia siedziała smętnie w swoim legowisku.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz