BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Po długim oczekiwaniu nowym zastępcą Owocowego Lasu została ogłoszona Sówka. Niestety jest to jedyne pozytywne wydarzenie jakie spotkało społeczność w ostatnim czasie. Jakiś czas po mianowaniu zwiadowczyni stała się rzecz potworna! Cały Owocowy Las obudził się bez śladu głównej medyczki, jej ucznia oraz dwójki rodzeństwa kocura. Zdruzgotana Świergot zgodziła się przejąć rolę medyka, a wybrani stróże – Orzeszek i Puma – są zobowiązani do pomocy jej na tym stanowisku.
Daglezjowa Igła w razie spotkania uciekinkerów wydała rozkaz przegonienia ich z terytorium Owocowego Lasu. Nie wie jednak, że szamanka za jej plecami dyskretnie prosi zaufanych wojowników i zwiadowców, aby każdy ewentualny taki przypadek natychmiastowo zgłaszać do niej. Tylko do niej.
Obóz Owocniaków huczy natomiast od coraz bardziej wstrząsających teorii, co takiego mogło stać się z czwórką zaginionych kotów. Niektórzy już wróżą własnej społeczności upadek.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Miot w Owocowym Lesie!
(jedno wolne miejsce!)

Miot u Samotników!
(brak wolnych miejsc!)

Rozpoczęła się kolejna edycja Eventu NPC! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 24 listopada, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

17 grudnia 2018

Od Pszczelej Łapy CD Lśniącej Łapy

Pszczela Łapa wtuliła głowę w pierś liliowego, wciąż pociągając nosem. Niby spodziewała się takiej odpowiedzi, jednak to nie znaczy, że przygotowała się na jej przyjęcie. A może owszem, przygotowała się, tylko zrobiła to źle, dlatego nie mogła opanować emocji? Czy to ważne? Chciała krzyczeć; chciała wybiec daleko przed siebie i się nie zatrzymywać. Ale coś ją tu trzymało i nie miała pojęcia co to takiego. Wśród tych rzeczy był na pewno Lśniąca Łapa, który objął ją ogonem.
Co ona narobiła? Nie powiedziałaby o swoich problemach nawet Lilii, a wygadała się Lśniącemu — synowi jej nieszczęśliwej i nieodwzajemnionej miłości Poplamionego Piórka. Co jej odbija? Przynajmniej jej myśli właśnie zakończyły wojnę — "daj sobie spokój, bo i tak ci się nie uda" biło na głowę "może jest jeszcze nadzieja?". To już koniec... Na pewno.
I jeszcze był Lśniący. Jedyną dobrą rzeczą w tej sytuacji to właśnie to, że dał się jej wypłakać we własne futro. Nie krzyczał, ani nie uciekł. Nie zwyzywał jej, ani nie odrzucił. Po prostu przytulił i zrozumiał. Grunt, że nadal mogła go uważać za swego przyjaciela.
Ale... Kiedy uczeń Różanego Kwiatu wspomniał o tym, że może jednak znajdzie kogoś z innego klanu, nie wiedzieć czemu pomyślała o dymnej kotce, którą uratowała całkiem niedawno. Cholera jasna, nie teraz...
— Kogoś innego... — wyszlochała. — Czy ja wiem? Nie chcę skończyć jako królowa. Nie pasuję tam i mam wrażenie, że powinnam być kocurem. Ale kto by chciał takiego odmieńca? Która kotka?
Pszczela Łapa pokręciła głową.
— Zresztą, nieważne. — Wyrwała się z uścisku przyjaciela, po czym skierowała się w stronę legowiska Potokowej Gwiazdy. Jeszcze nie wiedziała, jak się wytłumaczy ojcu, ale... musiała spróbować.

***

— Tato? Jesteś zajęty?
Potokowa Gwiazda właśnie rozmawiał z Omszoną Skórą. Kij wie, o czym. Nie obchodziło ją to. Zastępcy lidera nie powinno tu być.
— Pszczela Łapo? — Czarny kocur brzmiał nieco pogardliwie, jednak jednocześnie nieco zmartwił się o córkę.
— Mam pytanie, ale... nie chcę rozmawiać przy Omszonej Skórze. Wybacz, wujku. To nic osobistego.
Niebieski kocur skinął głową i odszedł, zostawiając ojca i córkę samych.
— O co chodzi, Pszczela Łapo?
— No bo... — Szylkretka zamarła. Dlaczego to musi być takie trudne? — Czy uczniowi można przydzielić innego mentora w trakcie treningu?
— Coś nie tak z Poplamionym Piórkiem? — Lider spojrzał na uczennicę z góry.
— Tak! Znaczy nie. Znaczy...
— Pszczółko... — Potokowa Gwiazda rozluźnił się, a na jego pyszczku pojawił się cień uśmiechu. — Nie znajdzie się dla ciebie lepsza mentorka jak Poplamione Piórko. Nie obchodzi mnie, co się między wami dzieje, ale zobaczysz, że lada moment wszystko będzie dobrze. Nie zmienię swojego zdania, że Poplamione Piórko powinna być twoją nauczycielką. Może mam z nią pogadać?
— Nie! — Tak się przeraziła, że o mało nie podskoczyła.
— Dobrze? — Przywódca Klanu Klifu uniósł wąsy do góry, zaskoczony reakcją starszej z córek.
— To, ja już pójdę...

***

Uniki. Wcale nie wychodziły jej tak źle. Natomiast w sparingach to Poplamione Piórko dostawała po głowie, a nie ona, jak za pierwszych treningów. Może mentorka specjalnie dawała jej wygrać? A może Pszczółka zaczęła kierować się nienawiścią do niej za to, że nie ma u niej szans. Chwała Lśniącej Łapie, że uwolnił ją od tego szajsu! Właśnie bez najmniejszego trudu powaliła syjamkę na ziemię i położyła łapki na jej gardle.
— Bardzo dobrze, Pszczela Łapo — mruknęła kotka. — Możesz ze mnie zejść.
Szylkretka posłuchała mentorki. Natychmiast wbiła wzrok w ziemię, byleby na nią nie patrzeć.
— Robisz postępy. Nie jesteś już tą samą kotką, co na początku.
— Kocurem — poprawiła ją prędko Pszczela Łapa.
— Kocu... nieważne. Zaraz! O co chodzi, młoda?
— Aaa, nieważne.
— No dobrze — westchnęła Poplamione Piórko i kończyła. — Na czym stanęłam? Nie jesteś tym samym kocurem, co na początku. Szybko nauczył...eś... Na Klan Gwiazdy, to brzmi tak głupio! No dobrze, szybko nauczyłeś się, jak być zwinnym. Wyćwiczyłeś nie lada krzepę i zostałeś dobrym tropicielem. Tylko ten cholerny skok. Resztę dzisiejszego treningu skupimy na nim, dobrze?
Pszczółka kiwnęła —  może raczej kiwnął, bo czas najwyższy przerzucić się na inną narrację — i udał się wraz z mentorką w głąb lasu, gdzie resztę dnia spędzili na polowaniu i skoku.
Może da radę wytrzymać do mianowania?
Może...
Jak tylko jego serce uspokoi ktoś inny. Będzie szukać odpowiedniej kotki.

<Lśniący?>

Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)