BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Dla owocniaków nadszedł trudny okres. Wszystko zaczęło się od śmierci wiekowej szamanki Świergot i jej partnerki, zastępczyni Gruszki. Za nią pociągnęły się śmierci liderki, rozpacz i tęsknota, które pociągnęła za sobą najmłodszą medyczkę, by skończyć na wybuchu epidemii zielonego kaszlu. Zmarło wiele kotów, jeszcze więcej wciąż walczy z chorobą, a pora nagich drzew tylko potęguje kryzys. Jeden z patroli miał niesamowite szczęście – natrafił na grupę wędrownych uzdrowicieli. Natychmiast wyraziła ona chęć pomocy. Derwisz, Jaskier i Jeżogłówka zostali tymczasowo przyjęci w progi Owocowego Lasu. Zamieszkują Upadłą Gwiazdę i dzielą się z tubylcami ziołami, pomocą, jak i również ciekawą wiedzą.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot u Samotników!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Klanie Burzy!
(dwa wolne miejsca!)

Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Owocowym Lesie!
(dwa wolne miejsca!)

Zmiana pory roku już 7 grudnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

03 grudnia 2018

Od Fiołkowej Łapy CD Burzowego Serca

Kotka uśmiechnęła się lekko, kiedy Ciernista Łodyga ją przytuliła, była taka zabiegana, przez swojego pożal się boże teścia, który jeszcze do tego miał czelność nazywać się liderem. Fiołek prychnęła w myślach na ten fakt. Dziękowała jednak, że jej rodzina jest przy niej mimo wszystko. Jednak jedno ją męczyło, mianowicie - oko. Tak bardzo chciała siebie zobaczyć, kto wie, może wyglądała czadowo?
- Czyyyyyyliiii... Mam tu zostać, tak? - spytała z lekkim wahaniem w głosie. Mimo iż wiedziała, że jej bura matka odpowie jak najbardziej "tak" to młoda terminatorka jednak stwierdziła, że spróbuje. Co z tego, że z marnym skutkiem?
- Tak, musisz odpoczywać. Bez żadnych numerów - zarządziła zastępczyni tonem nieznoszącym sprzeciwu. Calico przewróciła oczami, wzdychając ostentacyjnie, jednak nic nie powiedziałaś. Po prostu to zignorowała. Cierń i Brzoskwinia polizały ją po głowie, po czym wyszły z leża medyka, stwierdzając, że ich córka musi odpocząć.
~*~
Minęło kolejne kilka dni, a Fiołek nadal kisiła się niczym ogórek u Burzowego Serca. Owszem, lubiła swojego wujka, nawet bardzo. Tyle że... leżenie w jednym miejscu nie było dla niej! Miała ochotę zacząć trening z Czaplim Potokiem! Była taka podekscytowana faktem, jak będą wyglądać ich treningi. Tymczasem musiała zadowolić się tym, co miała pod łapą.
Stwierdziła więc, że trening nie może czekać.
- Fiołkowa Łapo, na litość Klanu Gwiazdy! Usiądź nareszcie! - wrzasnął Burza, kiedy to córka jego najbliższej przyjaciółki. Kremowa-niebieska kotka stwierdziła bowiem, że najlepszym zajęciem dla niej było zbieranie liści i rozsypywanie stosów zepsutych ziół, które nadawały się tylko i wyłącznie do wywalenia.
Córka przyszłej liderki klanu miała jednak to gdzieś, najzwyczajniej w świecie to olała. Czarę goryczy przelał jednak fakt, iż gdy przez brak oka źle wymierzyła odległość, przez co wyleciała wprost na zewnątrz, prosto pod łapy Ciernistej Łodygi.
- O-oh... Hej mamuś... - zaśmiała się cicho, podnosząc łeb z ziemi, wraz z kupką piasku na nosie. Szybko podniosła się, widząc srogą minę rodzicielki, a kiedy do ich uszu dobiegł krzyk burego medyka, czmychnęła czym prędzej schować się za zielonooką.
- Fiołku! - wrzasnął Burza, również wychodząc na zewnątrz. W futrze miał liście, natomiast wyraz jego pyska nie był zbytnio wesoły - Sądzę, że wasza córka jest już zdrowa - mruknął rozeźlonym głosem, na co Fiołek tylko drgnęła. Cierń i Brzoskwinia skinęły jedynie głowami i podziękowały za opiekę.
Szylkretka w tym samym czasie chciała skorzystać z okazji i wymknąć się do Księżycowej Łapy, która właśnie spokojnie jadła, jednak została zatrzymana przez czyjąś łapę, która doduszała jej ogon.
- Nawet o tym nie myśl młoda damo - rzuciła zastępczyni, wzdychając cicho. Jej mina wyrażała coś w stylu "Nie uważasz, że przesadzasz?". Kotka uśmiechnęła się nerwowo - Chciałaś przecież zobaczyć, jak wyglądasz. Chodźmy więc - dodała szybko, kierując się w stronę wyjścia z obozu. Była uczennica Żmijowej Łuski skinęła powoli głową, po czym ruszyła powoli za matką, trzymając dystans. Kto wie, czy czasem jej nie opieprzy po drodze?
Więc milczała. Obie kocice nie odzywały się do siebie, będąc pogrążone w myśleniu. Zaś kiedy dotarły, Cierniu usiadła przy strumieniu, po czym skinęła powoli głową w stronę córki.
Młoda uczennica przełknęła zaległą gulę w gardle, po czym powoli podeszła do wody, by się w niej przejrzeć.
- O rany... - wydukała z szeroko otwartym pyszczkiem, widząc swoje odbicie - WYGLĄDAM CZADOWO! SUPER! - wykrzyknęła rozanielona, wskakując do wody, tym samym rozbryzgując ją we wszystkie strony. Między innymi na swoją matkę - Będę mogła straszyć was w nocy! Czy to nie jest genialne?! - pytała z bezgranicznym entuzjazmem.

< Ciernista Łodygo? >

Posted by
.

1 komentarz:

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)