BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Dla owocniaków nadszedł trudny okres. Wszystko zaczęło się od śmierci wiekowej szamanki Świergot i jej partnerki, zastępczyni Gruszki. Za nią pociągnęły się śmierci liderki, rozpacz i tęsknota, które pociągnęła za sobą najmłodszą medyczkę, by skończyć na wybuchu epidemii zielonego kaszlu. Zmarło wiele kotów, jeszcze więcej wciąż walczy z chorobą, a pora nagich drzew tylko potęguje kryzys. Jeden z patroli miał niesamowite szczęście – natrafił na grupę wędrownych uzdrowicieli. Natychmiast wyraziła ona chęć pomocy. Derwisz, Jaskier i Jeżogłówka zostali tymczasowo przyjęci w progi Owocowego Lasu. Zamieszkują Upadłą Gwiazdę i dzielą się z tubylcami ziołami, pomocą, jak i również ciekawą wiedzą.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot u Samotników!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Klanie Burzy!
(dwa wolne miejsca!)

Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Owocowym Lesie!
(dwa wolne miejsca!)

Zmiana pory roku już 7 grudnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

03 września 2024

Od Cisowego Tchnienia

Nie lubił jej. Naprawdę jej nie lubił. Nadal był zły. Czy powinna próbować dalej? Może… Kogo ona oszukiwała? Nienawidził jej. I nie mogła tego zmienić. Była bezsilna. Ale życie musiało iść dalej. Musiała pogodzić się z tym, że nie będą partnerami. Prawdopodobnie nigdy się to nie stanie, ale przynajmniej przestanie próbować.
***
Coraz bardziej godziła się z tym, że Topielec pewnie już sobie kogoś znalazł. Nie wyglądało na to, lecz postanowiła sobie to wmawiać, by szybciej przestać o nim myśleć. Za to zauważyła, że ostatnio ona sama coraz częściej zagląda do tymczasowego żłobka, patrzy na rodziców z kociakami i myśli o małych członkach klanu. „Czy to już czas na potomstwo?” Pytała się samej siebie „Może dobrym pomysłem byłoby powiększyć klan i kult?”.
***
Nie wiedziała skąd ten impuls, jednak wreszcie zdecydowała się na własne dzieci. Długo to zajęło, lecz skoro jej kochanek i tak miał ją w poważaniu, a więcej kociaków oznaczało tylko silniejszy klan, uznała, że to dobra decyzja. Był ranek. Koty wychodziły na łowy, uczniowie marudzili, że jest wcześnie, a kociaki jeszcze pochrapywały. Stała przed wejściem do legowiska przywódcy.
-Wieczorna Gwiazdo, mogę wejść? - zapytała, mając nadzieję, że kocica nie śpi.
- Proszę
Młodsza wilczaczka powoli, cicho jak cień weszła do środka. Przywódczyni siedziała na swoim posłaniu z mchu wbijając w nią swoje lodowato błękitne spojrzenie. Niebieska usiadła naprzeciwko, prostując się i owijając swój puchaty ogon ciasno wokół łap.
- O co chodzi, Cisowe Tchnienie?
- Chciałabym powiększyć klan - odpowiedziała, specjalnie nie mówiąc nic o kulcie, na wypadek, gdyby ktoś podsłuchał ich rozmowę. Zawsze lepiej być czujnym.
- Dobrze, na obrzeżach betonowego świata jest dużo samotnych kocurów. Powinnaś poszukać tam.
- Wrócę wkrótce. Gdyby ktokolwiek potrzebował pomocy medyka niech zgłosi się do Zarannej Zjawy, ma podstawowe wyszkolenie medyczne
- Dobrze, możesz już iść
Skinęła głową, wstała i wyszła. Przed podróżą poszła jeszcze do swojego legowiska po trochę ziół podróżnych. Kiedy je zjadła - wyruszyła w drogę.
***
Kiedy dotarła na miejsce był już wieczór. Zapach spalin gryzł ją w nos. Było też trochę zimno. W końcu była Pora Nagich Drzew. Musiała znaleźć schronienie i trochę się zregenerować, zanim poszuka kandydata na ojca jej kociaków. Wszędzie śmierdziało potworami i dwunożnymi. Nie sądziła, żeby gdziekolwiek tutaj było bezpiecznie. Nagle w śniegu zobaczyła srebrnego, liliowego kocura. Niby wyglądał jak wszystkie inne koty. Miał pręgi, trochę bieli na brzuchu i piękne, ciepłe, żółte oczy. Ale była jedna rzecz która odstawała od normy…ogon kocura był zakręcony! Końcówka jego ogona prawie dotykała mu do grzbietu. Podeszła do niego.
-Dzień dobry…wiesz może gdzie da się znaleźć jakieś ciepłe schronienie?
***
Samotnik zaprowadził ją do jakiegoś opuszczonego budynku dwunożnych. Było tam dużo drewnianych siedzisk oraz podwyższenie. Było też tam dużo kolorowych okien z wizerunkami dwunożnych. Co prawda w niektórych miejscach kościółek był dziurawy, ale nie było tu śniegu i był na tyle nie-zepsuty, żeby móc stanowić dobrą ochronę przed zimnem. Dopiero kiedy ogrzała się w środku, zobaczyła, że pod długim futrem towarzyszącego jej kocura znajdują się duże i silne mięśnie. Miał idealne cechy, które mógłby przekazać potomstwu. Chyba przez przypadek szukając schronienia wpadła na tego kogo szukała. A może to była interwencja Mrocznej Puszczy, chcącej mieć więcej dobrych wyznawców? Nie wiedziała. Tak czy siak - jeżeli chciała by był on ojcem jej kociaków, musiała zacząć działać.
- Dziękuję ci za schronienie…jak się nazywasz?
- Horus - przedstawił się samotnik. No nietypowe to imię, ale pewnie wśród miejskich samotników to normalne. - A ty, piękna, jak masz na imię? - wow, szybko poszło. Teraz tylko wymyślić miejskie imię…
-Kocimiętka
***
Długo gadali. On jej opowiadał o jego dawnej grupie, o bogach, w których wierzyli i o kraju, w którym żyli jego przodkowie, a gdy ona miała opowiadać coś o sobie mówiła, że to „nic ciekawego” i że „to tylko zwykłe życie pieszczocha”. Była już noc. Cis powoli zaczynała zastanawiać się jak wcisnąć mu kocimiętkę, której kilka listków zabrała na wypadek, gdyby kandydat na ojca nie rwał się do odpowiedzialności gdy ten powiedział:
- Wiem, że znamy się niedługo, ale zupełnie zagubiłem się w Twoich oczach…
Reszta wydarzeń tej nocy jest do przewidzenia.
***
Rano wstała by wracać do obozu. Chciała wyjść jak cień lecz najwyraźniej srebrny miał płytszy sen niż myślała.
-Gdzie idziesz?
- Do dwunożnych…spotkamy się jutro tutaj?
- Dobrze… - odpowiedział bicolor po czym znowu zasnął. Uf, o mały włos!
***
Minęło kilka dni odkąd wróciła do Klanu Wilka. Na początku wszystko było tak jak zwykle, więc myślała, że będzie musiała powtórzyć wizytę u samotnika. Tylko jak, skoro nie wiedziała jak dojść do tamtego kościółka? Na szczęście w końcu zaczęła czuć się niezbyt dobrze rano i mieć większy apetyt, więc z ulgą mogła u siebie zdiagnozować ciążę. Teraz tylko czekać na te małe kulki i ich przyjście na świat.
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)