BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Społeczność z bólem pożegnała Przebiśniega, który odszedł we śnie. Sytuacja nie wydawała się nadzwyczajna, dopóki rodzina zmarłego nie poszła go pochować. W trakcie kopania nagrobka zostali jednak odciągnięci hałasem z zewnątrz, a kiedy wrócili na miejsce… ciała ukochanego starszego już nie było! Po wszechobecnej panice i nieudanych poszukiwaniach kocura, Daglezjowa Igła zdecydowała się zabrać głos. Liderka ogłosiła, że wyznaczyła dwa patrole, jakie mają za zadanie odnaleźć siedlisko potwora, który dopuścił się kradzieży ciała nieboszczyka. Dowódcy patroli zostali odgórnie wyznaczeni, a reszta kotów zachęcana nagrodami do zgłoszenia się na ochotników członkostwa.
Patrole poszukiwacze cały czas trwają, a ich uczestnicy znajdują coraz to dziwniejsze ślady na swoim terenie…

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Miot u Samotników!
(brak wolnych miejsc!)

Znajdki w Klanie Nocy!
(brak wolnych miejsc!)

Rozpoczęła się kolejna edycja Eventu NPC! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 24 listopada, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

07 maja 2022

Od Agresta

Przeciskał się między zgromadzonymi kotami. Wszechobecny, metaliczny zapach krwi wywoływał w nim dreszcze. Ogon drgał na dźwięk każdego szeptu, unoszącego się wśród członków klanu. 
Co się stało? Czemu nikt nie chciał udzielić mu odpowiedzi? Dlaczego każdy posyłał mu pełne współczucia spojrzenia? Takie same, jak kiedyś rzucali Kuklikowi. Ale Agrest przecież nie stracił całej rodziny. 
Schylił się, by wyjść na sam początek tłumu. Nieomal udało mu się dostrzec, wokół czego inni się zebrali, kiedy czyjaś łapa zasłoniła mu cały widok. Najeżył się. Dlaczego nie… Przerwał swoje myśli, czując nagłe ciepło, wtulające się w jego bok. Obrócił się i niemalże sapnął z zaskoczenia. Gronostaj? Brat cicho łkał, kurczowo trzymając się jego futra. Co… 
Momentalnie skierował wzrok na kocura po swojej drugiej stronie. 
— O co chodzi? Co się stało?
— Drewno… nie żyje — wyszeptał Komar.
Co? 
Nie.
Z sykiem odepchnął niebieską łapę i ominął wojownika, zostawiając brata w tyle. Uwolniony spod kontroli, od razu pożałował swojej decyzji. Całe jego ciało znieruchomiało. 
Głowa. Głowa Drewna. Oderwana od reszty ciała. Szkarłatna ciecz sącząca się z jej szyi. Zielone ślepia patrzące wprost na niego. Niegdyś wiecznie owładnięte gniewem, teraz wypełnione czystym przerażeniem.
Cofnął się, jak gdyby został porażony. Nie. To nie mogło się wydarzyć. To nie było prawdziwe.
Odwrócił się, chcąc spojrzeć na Gronostaja. Brat zawsze przechwalający się swoimi osiągnięciami, teraz leżał skulony i ronił łzy we własne łapy. Nie. To nie był on. Po prostu nie mógł być. 
To wszystko… to tylko zły sen. Tak. Koszmar. Zwykły koszmar. W rzeczywistości nigdy nie miały miejsca takie sytuacje. Nie podczas jego życia. 
Skoro to sen, jedyne co musiał zrobić, to się obudzić. Zmarszczył brwi w skupieniu. 
Obudź się. Obudź się. Obudź się.
Nic się nie wydarzyło. Nadal tkwił w tym samym miejscu.  
Obudź się. Obudź się. Obudź się.
Wciąż bez zmian. Zacisnął zęby. Jeśli ten sposób nie zadziałał, wypróbuje inny. Może na początku powinien poszukać czegoś w stylu portalu? Przejścia pomiędzy światem realnym, a snów? Tak, to miało sens. Znajdzie je i wtedy wszystko się skończy. 
Przepychał się przez chmarę futer, nie dbając, czy przypadkiem kogoś nie potrąci. Serce łomotało mu w klatce piersiowej. Tak bardzo chciał stąd uciec. 
Przystanął na chwilę, gdy wydostał się z tłumu. Gdzie najlepiej powinien pójść? Legowisko uczniów wydawało się najrozsądniejszą opcją. To tam zasypiał, tam śnił i tam się budził. 
Wpadł do niego, dysząc, jakby właśnie obiegł cały las. Rozejrzał się w poszukiwaniu jakiegokolwiek elementu, niepasującego do rzeczywistości. Nic. Wszystko pozostawało na swoim miejscu. Zadrżał od wzrastającej w nim paniki. A co jeśli nie znajdzie wyjścia? Co, jeśli tak naprawdę nie ma stąd wyjścia? Utknie tutaj na zawsze. Już nigdy się nie obudzi. 
Potrząsnął głową. To dopiero pierwsze miejsce, do którego wszedł. Nawet jeżeli mu się nie uda, nie ma powodu do zmartwień. Musi tylko poczekać, aż ktoś lub coś ze świata realnego wyrwie go z tego koszmaru. Nie mógł przecież zasnąć na wieki. 
W następnej kolejności udał się do legowiska medyków. To tam znajdowały się wszelakie substancje na sen. 
W połowie drogi musiał się zatrzymać, by złapać oddech. Naraz poczuł się tak bardzo osłabiony. Miał wrażenie, że lekki podmuch wiatru zdołałby go przewrócić. Wszystko wokół zaczęło wirować. Czy to on się obracał, czy ziemia wokół niego? Zupełnie stracił kontrolę nad łapami. Osunął się na trawę, myśląc tylko o jednym.
Wydostać się. Musiał się stąd wydostać.

[5% przyznane]
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)