BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Społeczność z bólem pożegnała Przebiśniega, który odszedł we śnie. Sytuacja nie wydawała się nadzwyczajna, dopóki rodzina zmarłego nie poszła go pochować. W trakcie kopania nagrobka zostali jednak odciągnięci hałasem z zewnątrz, a kiedy wrócili na miejsce… ciała ukochanego starszego już nie było! Po wszechobecnej panice i nieudanych poszukiwaniach kocura, Daglezjowa Igła zdecydowała się zabrać głos. Liderka ogłosiła, że wyznaczyła dwa patrole, jakie mają za zadanie odnaleźć siedlisko potwora, który dopuścił się kradzieży ciała nieboszczyka. Dowódcy patroli zostali odgórnie wyznaczeni, a reszta kotów zachęcana nagrodami do zgłoszenia się na ochotników członkostwa.
Patrole poszukiwacze cały czas trwają, a ich uczestnicy znajdują coraz to dziwniejsze ślady na swoim terenie…

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Znajdki w Klanie Nocy!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Owocowym Lesie!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Nocy!
(jedno wolne miejsce!)

Rozpoczęła się kolejna edycja Eventu NPC! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 24 listopada, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

27 marca 2022

Od Rysiej Łapy (Rysiego Puchu)

 Kotka tylko spojrzała na tłum kotów, próbując wykrzesać w sobie odwagę. Uniosła łeb i usiadła pod wysoką skałą.

- Dzisiaj zebraliśmy się, by mianować tą oto tutaj uczennicę na wojownika. - Jaśmin spojrzało na nią. - Ja, Jaśminowa Gwiazda, wzywam moich walecznych przodków, by spojrzeli na tą uczennicę. Pracowała pilnie i ciężko przez wiele księżyców, by poznać zasady waszego szlachetnego kodeksu. Rysia Łapo, czy przysięgasz bronić Klanu Klifu nawet za cenę własnego życia?
W błękitnych oczach Ryś pojawił się błysk.
- Przysięgam. - miauknęła pewnie. Nie było rzeczy, której była bardziej pewna niż kwestia jej lojalności. Nie zdradziłaby Klanu nigdy. Nigdy przenigdy.
- W takim razie, na mocy Klanu Gwiazdy nadaję ci twoje wojownicze imię. Rysia Łapo, od teraz będziesz znana jako...
Wzięła głęboki oddech. Zbyt długo na to czekała. A teraz każda milisekunda trwała godzinę.
- ..Rysi Puch. Twój Klan ceni twoją siłę, lojalność i wytrwałość oraz wita cię jako nowego wojownika Klanu Klifu.
...co?
Cofnęła się przed skałą, gdy stykała się nosem z Jaśminem.
Rysi... Puch?
Nie mogła wydusić z siebie słowa.
Czy to imię było na serio? Czy to nie jest jakiś ponury żart?
- Rysi Puch! Rysi Puch! Rysi Puch! - skandował Klan, patrząc na nową wojowniczkę, której postura ucieszonej i dumnej chowała się pod cieniem oczu, zdradzających wszystkie jej emocje.
- Rysi Puch! - podbiegł do niej z tłumu Lamparci Ryk, liżąc ją po uchu. - Przepiękne imię! Nie wiedziałem, że kiedykolwiek się tego doczekam. W tym dobrym sensie.
Milczała na pochwały. Wciąż jej nowe imię dzwoniło jej w uszach jak wyrok.
Czy naprawdę jej zasługi miały zostać przypieczętowane Puchem? Imieniem jak dla kocięcia? Niczym dla kota strachliwego, słabego, który boi się wyjść z legowiska?
Podeszło do niej więcej kotów. Jedna część po prostu gratulowała nowej posady, jedni mieli przygotowane bardziej dosadne kwestie, natomiast głos jednego z podchodzących szczególnie wrył się jej w pamięć.
- Rysi Puch. Jesteś godna tego imienia. - zgryźliwy ton zlewał się z innymi głosami, nierozpoznawalny. - Gratulacje.
Wśród innych pochlebstw, które w innym przypadku sprawiłyby, że zmiękłaby do poziomu zgniłej gruszki, tego nie mogła zapomnieć. Po prostu nie.
Widziała, że Lamparci Ryk to zauważył. Jak mógłby nie zauważyć? Widział każdą zmianę nastroju, emocję. Niczym wróg, śledzący innego, by poznać każdą jego tajemnicę. Często czuła, że to było niepokojące. Fakt, że potrafił zrozumieć niemal każdy sygnał wysyłany przez jej ciało. To było okropne. Był niczym szpieg. A jednak nie robił nic sobie z informacji, które znajdował. Wręcz przeciwnie, nie dość, że zdradzał swoje spostrzeżenia na jej temat, to jeszcze na swój. Nie wiedziała, dlaczego czarny był tak skrajnie nieodpowiedzialny. Mogłaby to wykorzystać już wiele razy.
- Hm, rgmh. Możemy pogadać, Rysi Puchu?
Oczywiście. Pogadać. Kolejne słowa, że się o nią martwi. Że ma coraz to nowsze rany, a Klan Klifu z nikim nie stoczył walki. Bo je mniej niż zazwyczaj, bo się zmieniła, bo jest inna. Kolejna pogadanka jak z kociakiem, że coś jest nie tak i czy nie chce porozmawiać na ten temat. Za każdym razem mówiła twarde nie, ale on wracał. Za każdym pieprzonym razem.
Jednak czy mogła mu odmówić?
- Piękna z was para. - miauknął ktoś z tyłu, gdy szła obok Lamparta na pogadankę gdzieś, gdzie będzie ustronniej. Para. Czy ktokolwiek mógł pomyśleć, że ona.. I on.. Nie. Nie było takiej opcji. Zacisnęła zęby. Kocur nie był jej partnerem! Czy ktoś mógłby pomyśleć, że wybierze taką osobę?
Niepokój unosił się w powietrzu. Wydobywał się z niego smród zaniepokojenia. Nie miała na to ochoty. Nie na kolejne puszczanie słów na wiatr, że zrobi to, że zrobi tamto. Że dobrze, już tak nie będzie, że się postara. Znowu dać parszywą nadzieję temu kotu i patrzeć jak się po raz kolejny załamuje. Może Ryś wyglądała na apatyczną na emocje innych, ale w głębi duszy żałowała, gdy zrobiła komuś przykrość. Oczywiście gdy tą osobą był Lamparci Ryk, bo inaczej miała to gdzieś. 
- Nie cieszysz się z nowego imienia?
Odetchnęła głęboko.
- Czy ty byś skakał z radości, jakby to ciebie ktoś nazwał Lamparcim Puchem?
- Cóż. Nawet nie brzmi źle. - zaśmiał się na chwilę, po czym znowu spoważniał. - Twoje imię nie ma znaczenia. Wciąż jesteś tym samym kotem, nie ważne czy Puchem czy Pazurem.
- Ale ja to wiem. - mruknęła, machając ogonem. Nie była głupia. - O czym tak bardzo chcesz porozmawiać?
- Coś chyba jest nie tak. Tu chodzi o coś więcej niż imię. Jesteś jakaś taka.. inna.
Parsknęła.
- Nie powtarzaj się. Mówisz to cały czas.
Czarny westchnął, patrząc smutnymi oczami na przyjaciółkę.
- Bo cały czas taka jesteś. Kiedyś cię znałem lepiej. Gadaliśmy sporo. A teraz mało kiedy widzę cię w obozie. Zawsze gdzieś wychodzisz w pojedynkę. Coś się stało?
- Może. - miauknęła, po czym ugryzła się w język. - Nic się nie stało. Wydoroślałam. - polizała się po łapie czując napięcie w brzuchu i w głowie. Nie przepadała za takimi rozmówkami. 
- No nie wiem. Jakoś dziwnie się zachowujesz.
- Od kiedy?
- Od niedawna. Paru księżyców może.
Zamrugał kilka razy.
- Coś się stało? - wyczuła jego zmartwienie w głosie.
- Mówiłam. Stałam się po prostu dorosła. Nie jestem już burzliwą nastolatką. - wspinały się po jej grzbiecie wyrzuty sumienia, wzbudzając dreszcze. Lampart, nie ważne jak irytujący, robił wszystko dla jej dobra.
Na Klan Gwiazdy.
- Ale doceniam, że się o mnie zamartwiasz. - dodała nerwowo ruszając końcówką ogona. - To miłe. Ale serio nic mi nie jest. Nie musisz tego robić.
Uśmiechnęła się sztucznie.
- Chcesz może iść na patrol? - spytała. Ugh. Tak bardzo nie chciała z nim nigdzie wychodzić. Nie teraz.
Ale z tyłu głowy już miała przeczucie, że jak będzie sama dopadnie ją Kogut, a to wolała odwlekać jak najdalej od siebie.

***

Ten dzień nie był taki zły.
Lamparci Ryk był mniej irytujący niż zwykle.
Ziemia jakoś mniej grząska.
Słońce jakieś takie cieplejsze.
Ale w końcu nadeszła noc, otulając senne koty księżycową kołdrą, by zasnąć w spokoju. Ona nie mogła jednak zasnąć.
Legowisko wojowników było inne niż to uczniowskie. Po pierwsze, było tu o wiele więcej kotów, co sprawiało, że czuła się bezpieczniej. Lamparci Ryk zaproponował jej miejsce obok siebie, ale Rysi Puch wybrała to na końcu. Chciałaby usnąć i nie martwić się o własną skórę, ale szepty Koguciego Dzioba drapały ją po karku jak kara.

***

To miejsce było nawet jeszcze bardziej obślizgłe niż wcześniej.
- Kogo my tu mamy? - warknął z niskim chichotem kocur, którego nie chciała tu spotkać. - Naszego kochanego tchórza?
- Chcę cię najmocniej przeprosić. - szepnęła cicho, nieśmiało podchodząc w stronę czarnego, zniżając łeb. - Żałuję mojego zachowania bardziej niż myślisz.
- A ty myślisz, że tutaj przepraszam ma jakiekolwiek znaczenie. - łapa i pazury kota minęły ją zaledwie o długość wąsa. Zrobiła prędki unik, odskakując dalej. - W Mrocznej Puszczy przepraszam nie uratuje ci życia. - teraz to on skoczył i złapał kotkę w sidła, przyduszając do ziemi.
- Teraz możemy rozmawiać. Nie martw się, nie zamierzam ubić takiego szczura jak ty. - warknął, widząc przestraszony błysk w oku Rysiej. - Trudziłem się za długo, by dostać takie ścierwo, które kota z innego Klanu zabić nie potrafi. - syknął, wbijając kremową w twardą ziemię, tak że aż bolały ją kości.
Milczała. Po prostu nie wiedziała jak wyrazić własny żal. Parzyły ją wyrzuty sumienia. Nie potrafiła zrobić czegoś prostego jak połknięcie płotki.
- To moja wina. Pierdolona wina. - wyrwała się z uścisku, gdy się nie spodziewał. - Jestem tchórzem. - zacisnęła powieki. - Ale.. Ale zrobię wszystko, by ci to wynagrodzić. Każdą rzecz jaką tylko chcesz. Bez wyjątku.
Kocur uśmiechnął się. Widziała niepokojący błysk w jego oku.
Czuła, że pożałuje swojej przysięgi. 

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz