Od Mglistego Cienia CD Gęsiej Łapy

Kolejny dzień zmarnowany na męczeniu się z tym mysim móżdżkiem... Już od samego faktu, że muszę przeżyć z nim jeszcze całe szkolenie napawało mnie odruchami wymiotnymi... Eh, Mglisty, musisz wziąć się w garść! Jeszcze zrobisz z tego kurwiszona kogoś i będziesz mógł się czuć dumny!
Te słowa w mojej głowie brzmiały zabawnie, wręcz żałośnie. Młody kociak nie miał żadnego szacunku do swojego mentora. Z takim okazem, nauka walki może się okazać naprawdę trudna.
Odetchnąłem spokojnie, chcąc nabrać jak najwięcej świeżego powietrza w płuca. Z dotlenionym mózgiem, będzie mi się o wiele lepiej pracowało.
Szarego kociaka zauważyłem od razu, gdy opuściłem legowisko wojowników. Stał zmarnowany przy wejściu do groty, w której spali inni uczniowie. Jego mina wyrażała wszystko: niezadowolenie, poirytowanie i ostrą biegunkę (którą na szczęście nie wyczułem nigdzie w otoczeniu). Dziarskim krokiem podszedłem do Gęsiej Łapy, który na mój widok westchnął teatralnie i fuknął piszczącym głosikiem:
- Nareszcie jesteś. Myślałem, że to zazwyczaj mentorzy oczekują swoich uczniów, a nie uczniowie swoich mentorów.
- Szczyl pysk - warknąłem, może nieco zbyt agresywnie. - Jeśli mam cię czegokolwiek nauczyć, wymagam od ciebie choćby minimalnego szacunku. W innym wypadku pogadamy inaczej, i dam sobie odciąć łapę, że nie będzie już tak przyjemnie.
Młodziak szykował się na odfuknięcie, lecz zagłuszyłem go szybkim poleceniem: "Idziemy", machnięciem ogona i energicznym wyjściu z obozu. Planowałem zabrać go nad Wężowe Skały, toteż przybrałem typ wędrówki jako bieg. Chciałem sprawdzić, czy Gęsia Łapa dotrzyma mi kroku. Ku mojemu zaskoczeniu, młody zręcznie, mimo swojego długiego futra, przemierzał krzaczory krok w krok za mną. Był z deka zmęczony, jego krótkie łapy robiły dwa razy więcej machów od moich, lecz starał się tego po sobie nie poznać. Trzymał wysoko głowę, a oczami pełnymi determinacji i wyższości wpatrywał się w ścieżkę przede mną. Ja nie byłem zmęczony. Miałem długie nogi, dzięki którym przemierzałem trasę o wiele szybciej.
Ścieżka wydeptana przez tysiące pokoleń przemierzających tę trasę wiele lat temu, rozwarła się na otwartą przestrzeń, na której znajdowały się Wężowe Skały. Miejsce to nie było dobrym pomysłem na podstawy walk, lecz ja chciałem go sprawdzić. Pod warstwą złośliwych uwag, egoizmu i plucia jadem na wszystkie strony, wyczuwałem w nim potencjał na zasłużonego wojownika. Trzeba go tylko popchnąć w dobrą stronę. Wiedziałem co się stanie, jeśli się go nie dopilnuje. Tu potrzebna jest odpowiedzialność, za swoje czyny. Wiedziałem, że takie koty jak on, mogą skończyć jak Kamienny Pazur. Wyniszczeni przez ambicje.
- Proszę proszę - fuknąłem, gdy parę sekund później, u wylotu ścieżki, pojawił się Gęsia Łapa. - W końcu jesteś.
Szary kot dyszał cicho, stojąc na szeroko rozwartych łapach i opuszczonych barkach. Zielone oczy z niechęcią utkwił w swoim mentorze. Uśmiechnąłem się złośliwie, widząc zmęczenie ucznia. Zastrzygłem uszami, po czym zaczęliśmy trening.
- Zaczniemy od skradania - powiedziałem. - Bezszelestnie skradanie jest podstawą do dobrego ataku.
Przywarłem do ziemi, aby pokazać Gęsiej Łapie prawidłowy sposób poruszania się. Opadłem nisko na barki, głowę również ułożyłem między trawami, uszy położyłem po sobie, aby nie wystawały z chaszczy, ogon upadły.
- Zależy do jakiej zwierzyny podchodzisz, inaczej się musisz ustawić - pouczałem. Zamknąłem na chwilę oczy, aby zaczerpnąć wiedzę ze wspomnień. Musiałem przypomnieć sobie wszystkie polowania z Wilczą Gwiazdą.
Młodziak słuchał jednym uchem, robiąc niezadowoloną minę z samego stania w tym miejscu, lecz dobrze wiedziałem, że łapy świerzbią go od braku ruchu. Pokazałem mu sposoby poruszania się nisko w trawach, oraz jak przenosić ciężar ciała na tylne łapy, przy podchodzeniu królika.
Przyglądałem się, jak Gęsia Łapa to wykonuje, starając się wyłapać nawet najmniejszy błąd, byleby o coś zahaczyć. Nie miałem na celu, aby kociak poczuł się zbyt pewnie.
Po jakimś czasie uczeń zaczął okazywać natrętną nudę z zajęć.
- Kiedy przejdziemy do ataku? - marudził Gęsia Łapa. - Nie mam ochoty dłużej czołgać się w tych szuwarach i robić z siebie idiotę.
- Dzisiaj pokażę ci podstawy - odparłem, starając się zachować spokój. - Jutro doszlifujemy atak i skradanie, następnie pozwolę ci samodzielnie zapolować. Przed nami długa droga. Musisz też umieć odróżniać zapach zwierzyny, tropić, i wykorzystywać ukształtowanie terenu do swoich korzyści.
- Ale ja już to wszystko umiem - marudził dalej.
- Zobaczymy - mruknąłem pod nosem.
<Gęś?>