BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

po wygranej bitwie z wrogą grupą włóczęgów, wszyscy wojownicy świętują. Klan Nocy zyskał nowy, atrakcyjny kawałek terenu, a także wziął na jeńców dwie kotki - Wężynę, która niedługo później urodziła piątkę kociąt, Zorzę, a także Świteziankową Łapę - domniemaną ofiarę samotników.
W czasie, gdy Wężyna i jej piątka szkrabów pustoszy żłobek, a Zorza czeka na swój wyrok uwięziona na jednej z małych wysepek, Spieniona Gwiazda zarządza rozpoczęcie eksplorowania nowo podbitych terenów, z zamiarem odkrycia ich wszystkich, nawet tych najgroźniejszych, tajemnic.

W Klanie Wilka

Klan Wilka przechodzi przez burzliwy okres. Po niespodziewanej śmierci Sosnowej Gwiazdy i Jadowitej Żmii, na przywódcę wybrany został Nikły Brzask, wyznaczony łapą samych przodków. Wprowadził zasadę na mocy której mistrzowie otrzymali zdanie w podejmowaniu ważnych klanowych decyzji, a także ukarał dwie kotki za przyniesienie wstydu na zgromadzeniu. Prędko okazało się, że wilczaki napotkał jeszcze jeden problem – w legowisku starszych wybuchła epidemia łzawego kaszlu, pociągająca do grobu wszystkich jego lokatorów oraz Zabielone Spojrzenie, wojowniczkę, która w ramach kary się nimi zajmowała. Nową kapłanką w kulcie po awansie Makowego Nowiu została Zalotna Krasopani, lecz to nie koniec zmian. Jeden z patrolów odnalazł zaginioną Głupią Łapę, niedoszłą ofiarę zmarłej liderki i Żmii, co jednak dla większości klanu pozostaje tajemnicą. Do czasu podjęcia ostatecznej decyzji uczennica przebywa w kolczastym krzewie, pilnowana przez ciernie i Sowi Zmierzch.

W Owocowym Lesie

Społecznością wstrząsnęła nagła i drastyczna śmierć Morelki. Jak donosi Figa – świadek wypadku, świeżo mianowanemu zwiadowcy odebrały życie ogromne, metalowe szczęki. W związku z tragedią Sówka zaleciła szczególną ostrożność na terenie całego klanu i zgłaszanie każdej ze śmiercionośnych szczęki do niej.
Niedługo później patrol składający się z Rokitnika, Skałki, Figi, Miodka oraz Wiciokrzewa natknął się na mrożący krew w żyłach widok. Ciało Kamyczka leżało tuż przy Drodze Grzmotu, jednak to głównie jego stan zwracał na siebie największą uwagę. Zmarły został pozbawiony oczu i przyozdobiony kwiatami – niczym dzieło najbardziej psychopatycznego mordercy. Na miejscu nie znaleziono śladów szarpaniny, dostrzeżono natomiast strużkę wymiocin spływającą po pysku kocura. Co jednak najbardziej przerażające – sprawca zdarzenia w drastyczny sposób upodobnił wygląd truchła do mrówki. Szok i niedowierzanie jedynie pogłębił fakt, że nieboszczyk pachniał… niedawno zmarłą Traszką. Sówka nakazała dokładne przeszukanie miejsca pochówku starszej, aby zbadać sprawę. Wprowadziła także nowe procedury bezpieczeństwa: od teraz wychodzenie poza obóz dozwolone jest tylko we dwoje, a w przypadku uczniów i ról niewalczących – we troje. Zalecana jest również wzmożona ostrożność przy terenach samotniczych. Zachowanie przywódczyni na pierwszy rzut oka nie uległo zmianie, jednak spostrzegawczy mogą zauważyć, że jej znany uśmiech zaczął ostatnio wyglądać bardzo niewyraźnie.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Miot samotników!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Burzy!
(brak wolnych miejsc!)

Zmiana pory roku już 3 sierpnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

01 września 2024

Od Kazarkowej Śpiewki

końcówką pory opadających liści
Nie samymi rybami kotek żyje – prawda? Nieraz trzeba było wybrać się na patrol łowiecki, który nie obejmował łowienia w rzece czy jeziorze. Kazarka nie narzekała, choć to smak ryb i innych wodnych stworzeń był dla niej najwspanialszy. Ona nie gardziła żadnym jedzeniem. Motywowało ją, że gdy wróci do obozu, będzie mogła się delektować upolowaną zwierzyną. Och, już jej burczało w brzuchu...
— Trzeba się dobrze zaopatrzyć, zanim przyjdzie pora nagich drzew — wymamrotał Kolcolistne Kwiecie. — Powinniśmy wykorzystać ostatnie ciepłe promyki słońca, zanim to przestanie już grzać na dobre.
— Czekajcie... Czuję coś! — miauknęła czekoladowa, węsząc w powietrzu. Do jej nosa dotarł zapach zwierzyny, i to całkiem smacznej. — Idźcie dalej, ja zaraz do was dojdę — dodała i zniknęła w zaroślach, na co reszta patrolu jedynie wzruszyła ramionami.

Przecież coś tu było! — przysięgała w myślach Kazarkowa Śpiewka, przemierzając las. Nie była wprawdzie pewna, za czym dokładnie goniła, lecz wyczuty przez nią zapach mięsa był przedtem bardzo wyraźny. Czyżby zawodziły ją już zmysły? Czyżby to była starość..? A, nie, to tylko wiatr, który w tej chwili akurat zmienił tor, nanosząc do jej nozdrzy na powrót tę pyszną woń. Uśmiechnęła się do siebie, myśląc o tym, jakim była mysim móżdżkiem. Podchodząc bliżej, w końcu zdała sobie sprawę, że zwierzyna musiała siedzieć blisko brzegu rzeki. Kotka zniżyła się i zaczęła skradać, tak cicho, jak tylko umiała.
Wiedziała, że coś było nie tak z tym zapachem od początku... Rozglądała się bacznie, siedząc w bezpiecznym krzewie. Nie widziała tutaj swojej zdobyczy, lecz za to rozwieszoną przy drzewie, napiętą na czymś niewidocznym skórę. Miała nietypowe, jaskrawe elementy, których w życiu nie widziała na żadnym zwierzęciu. A dodatkowo śmierdziały. Kotka potrzebowała chwili, by to zrozumieć, ale w końcu zdała sobie sprawę... Na ich terenach osiedlili się dwunodzy!
Zamrugała, chowając się głębiej w krzak, gdy zauważała wyłaniającą się dwunożną. Kazarka od dawna nie widziała tych kreatur i nie chciała za bardzo wyjść im na spotkanie. Słyszała o nich ostatnio od wilczaków – przecież to oni zmusili ich do ucieczki z terenów. Ponoć byli bezduszni, krwiożerczy i do tego mordowali koty przy użyciu długich, czarnych kijów, które z hukiem pozbawiały życia... choć ona żadnego takiego przyrządu tutaj nie widziała. Przyglądała się jednak przezornie samicy odzianej w dziwne futro, która podeszła do trawiastego brzegu, siadając tyłem do wojowniczki. Po chwili to samo zrobił samiec, dołączając do dwunożnej. Kazarka wywnioskowała, że byli partnerami i wydawało jej się, że jej nie zauważali. Jej uwagę po chwili przykuło coś innego – okrągły, srebrny kamień z wydrążonym środkiem. To właśnie z jego środka unosiła się ta apetyczna woń! Upewniając się, że dwunodzy są bardziej pochłonięci sobą niż nią, kotka po cichu wyszła ze swojej kryjówki, by podejść do naczynia.
W środku były resztki jakichś brązowych granulek i mazi. Zawsze jej opowiadano, że karma jest obrzydliwa, ale czy gdyby miała być ohydna, czy pachniałaby tak wspaniale? Nie wydawało jej się! A akurat złapał ją głód... Natychmiast przysiadła, by wylizać miskę do czysta ze smakiem. Nawet się nie zastanawiała, skąd ta się tu wzięła, ale odpowiedzi nawet nie musiała długo szukać.
— Cześć? — rozległ się zdziwiony, obcy głos. Kazarkowa Śpiewka aż odskoczyła od jedzenia, bojąc się, że przemówili do niej dwunożni z pretensjami o kradzież obiadu. Przed nią stał jednak nie za duży, kremowy kocur. Natychmiast spostrzegła jego dziwaczne odzienie – był owinięty dwoma zielonymi linkami, które wychodziły z szerszego paska na grzbiecie.
— Och, na Klan Gwiazdy, już się przestraszyłam! — miauknęła z ulgą wojowniczka. Podeszła do kocura bliżej, dokładnie go obwąchując, choć zdawało się, że nie czuł się z tym do końca komfortowo. Pachniał dwunogami. — Ty jesteś ich pieszczoszkiem? — zapytała, wskazując puchatą końcówką ogona na tulącą się parkę.
— Pieszczoszkiem? Eee... To moi właściciele, to na pewno — odparł nieco zmieszany. — A ty? Skąd tu jesteś? I... dlaczego wyjadasz mi karmę?
— Oj, soreczki. Byłam trochę głodna — miauknęła szylkretka. — Jestem Kazarkowa Śpiewka, wojowniczka Klanu Nocy — dodała po chwili.
Kocur spojrzał na nią tak, jakby wyrosła jej druga głowa.
— Nie za bardzo wiem, o czym mówisz... I masz trochę dziwne imię.
— Ta? A jakie niby ty masz? — odfuknęła, nieco oburzona.
— Oj przepraszam! — poprawił się natychmiast pieszczoch. — Nie chciałem cię urazić. Ja się z takimi imionami nigdy nie spotkałem, ale jest naprawdę ładne — zapewnił, wywołując u kotki lekki uśmiech. — Jestem Bajgiel.
— Bajgiel? — zadrżały Kazarce z rozbawienia wąsy. — Śmieszne. Twoi dwunodzy ci takie dali?
— Tja — odpowiedział, owijając wokół łap swój długi ogon. Nie wyglądał na równie rozbawionego. — Chwila, czy jesteś jednym z tych... dzikich kotów? — zapytał zaintrygowany, jakby właśnie zdał sobie z czegoś sprawę.
— No... chyba. Żyję tu z moim klanem, tam — znów wskazała ogonem kierunek — jest nasze obozowisko. Jest takich więcej w okolicy, ale, wiadomo, mój jest najlepszy — miauknęła radośnie.
— Czasem słychać o takich jak wy legendy... — zaczął mówić, co zaintrygowało Kazarkę. Pieszczochy opowiadały o nich bajki? To urocze! — O przerażających bandach dzikich kotów, które toczą ze sobą krwawe wojny, pazury ostrzą na króliczych kościach, a obce kocięta zjadają na posiłek... Znałem nawet paru, którzy, ponoć, zetknęli się z wami oko w oko, i nie wyszli z tego najlepiej — opowiadał z lekkim strachem. — Od zawsze przestrzegali mnie przed dzikusami z tych klanów, takich jak ty. Ale... nie wyglądasz groźnie.
— Nigdy bym nie zjadła kociaka! Nie wyglądają apetycznie — zaprzeczyła gorliwie. — To jakieś bzdury! Nie jesteśmy jakimiś szaleńcami, przynajmniej nie ja i moi współklanowcy! Jakbyś się tylko przeszedł do Klanu Nocy, to zobaczyłbyś, jacy jesteśmy super. Właśnie byłam z nimi na polowaniu... Ups! — Nagle przypomniała sobie o patrolu, który zostawiła „na moment". — Chyba powinnam wracać do moich towarzyszy! Jeszcze się będą o mnie martwić.
— Są gdzieś w pobliżu? — zapytał Bajgiel, odchylając do tyłu uszy. Nie wyglądał na najbardziej przekonanego jej historią.
— Gdzieś tak, ale gdzie to nie wiem. Spoko, nie zrobią ci krzywdy. Jak już to mi, że z tobą gadam, zamiast pracować — zaśmiała się, a coraz pewniejsze i głośniejsze odgłosy ich rozmowy w końcu przykuły uwagę siedzących dwunogów, którzy odwrócili swoje łby w jej stronę i utkwili na niej wzrok. Och! Naprawdę powinna wracać!
— Serwus, Bajgiel! — rzuciła jeszcze do kocura, uciekając. — Mam nadzieję, że jeszcze się zobaczymy! — miauknęła głośno, znikając pośród krzewów i liściastych drzew. Uff, o mały włos! — pomyślała.

Dziwnie czuła się wracając do patrolu z niczym. Wymyślała już sobie w głowie historyjkę o tym, jak goniła za wiewiórką pół terenów, aż ta zniknęła wśród drzew... Nie, zbyt banalne. Aż tej nie porwał sokół... O tak! Jak bajerować, to kreatywnie!
W końcu odnalazła swoich współklanowców. Każdy z nich trzymał w pyszczku zwierzynę, od małych myszy po tłustą kokoszkę, którą z dumą nosiła Kruczy Szpon. Kiedy tylko kocica ją zauważyła, jej uszy położyły się po sobie, a ona sama odstawiła na chwilę swoją zdobycz na ziemię.
— No, no, no! Kogo my tu mamy? — mruknęła z widoczną niechęcią do przybyłej.
— Mnie. Hejka! — odpowiedziała Kazarkowa Śpiewka, nie zauważając w jej głosie sarkazmu. — Nie uwierzycie, co się stało... — chciała opowiedzieć swoją niesamowitą historyjkę, ale przerwała jej czarna z warkotem:
— Czyli jak zwykle. Może byś się przydała na coś Klanowi Nocy, zamiast ganiać bez sensu po lesie. Już się zastanawialiśmy, czy cię coś nie zjadło po drodze — mówiła do czekoladowej, wymachując ogonem. — I do tego jeszcze śmierdzisz... I to jakimś pieszczochem. A fe!
Kazarka speszyła się. Uh oh! Zapomniała zamaskować swojego zapachu!
— Pieszczochem? No co ty — mruczała, udając rozbawienie. — Gdzie ja bym tu pieszczocha znalazła! Ja tylko za rudą wiewiórką goniłam i...
— Dobra, dobra. Chodź, a nie gadaj — mruknęła w jej stronę szorstko, zabierając zdobycz. Eh! Znowu byli dla niej niemili. Chociaż Kazarkowa Śpiewka nic jej nie odpowiedziała, można było zauważyć, że poczuła się zraniona jej komentarzami.
— Nie martw się, każdemu się zdarza — podeszła do niej Karasiowa Ławica, by ją pocieszyć. — Ona tak zawsze, nie przejmuj się — zapewniła ją, przez co poczuła się nieco pewniej.
— Dziękuję — miauknęła ciepło. — Ale fajny karczownik! Wygląda przepysznie! — zmieniła natychmiast temat, zapominając o uprzednich zmartwieniach.

2 komentarze:

  1. Bajgiel zostanie Wypiekowym Pazurem czy może Kazarkowa Śpiewka zostanie Pączusiem? tego dowiemy się niedługo

    OdpowiedzUsuń