Łapy mu zadrżały, gdy stanął przed Jaskółką. Kocica doszła najwidoczniej do siebie. Nie miała oka, ale to nie sprawiło, że się podłamała. Uśmiechnęła się do nich życzliwie, oczekując wyjaśnień powodu, dla którego się tu znaleźli. Wiedział, że miał wsparcie Mrówki, ale i tak czuł się niczym kocię, które po raz kolejny staje przed liderem, błagając o nadanie imienia.
— J-ja... Chciałbym stanąć przed W-wszechmatką... — zaczął, jąkając się z nerwów. Spotkanie z boginią było w końcu czymś niegodnym kogoś takiego jak on. Jednak słyszał, że każdy mógł poddać się rytuałowi. — I przejść rytuał prawdziwego mienia. — Wbił wzrok w swoje łapy, przełykając ślinę.
Szamanka zamrugała zaskoczona, ale nie odmówiła mu. Ba! Ucieszyła się, że z własnej woli chciał wziąć w tym udział. Mimo tej wiedzy, nie pozwoliło mu to się rozluźnić. Denerwował się.
***
Oczywiście, że nie mogło być lekko. Przywykł do tego, że świat miał go za nic. Gdy mieli zacząć tą wielką chwilę, na którą czekał tak długo, ktoś zawołał Jaskółkę. Nie mógł poczekać, o nie. Chodziło o coś poważnego, co wymagało jej interwencji. Co się działo? Czyżby kogoś opętano i była potrzebna interwencja boskiego posłańca? Był... zły.
Zacisnął swój pysk i nie uniósł wzroku na złotą kocicę, która wyglądała na zdziwioną. A może to był znak od Wszechmatki, że nie był godzien imienia? Może ta uznała, że najlepiej będzie jeśli wezwie szamankę i pozostawi go bez odpowiedzi?
— Poczekajmy, na pewno zaraz wróci — starała się go pocieszyć przyjaciółka, ale on wiedział swoje.
Stracił swoją szansę. Nie będzie próbował po raz kolejny. Bliscy a nawet bogini go zawodzili.
— Chce zostać sam — odparł, po czym sztywnym krokiem odszedł, nie reagując na wołanie.
***
Mijały kolejne księżyce, a on stracił chęci na... wszystko. Nie pojmował już co działo się w Owocowym Lesie. Po prostu... miał wszystko gdzieś. Jedynie rozbudzał się, gdy w pobliżu zamajaczyło mu futro Miodunki, ale tak to zachowywał się biernie na otaczający go świat.
Mrówka starzała się coraz bardziej i niedługo zapewne opuści ten padół łez. Kotka wiele razy przychodziła do niego, próbując zachęcić go do spróbowania raz jeszcze swoich sił u Jaskółki, która sama nawet pofatygowała się do niego, ale nie... Uparł się. Nie chciał już imienia. To było bezsensowne kocięce marzenie. Był dorosły, powinien zapomnieć o tych snach i zrozumieć gdzie było jego miejsce.
— Jeżeli znów przyszłaś pytać czy przemyślałem tą sprawę, tak. Przemyślałem — zwrócił się do Mrówki, kiedy ujrzał pod nosem jej łapy. — Wszechmatka dała mi znak. Nie zasługuje na to imię i już mi nie zależy. Skoro bóstwa tak rzeczą, to kim jestem, aby się z nimi spierać?
<Mrówko?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz