BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Społeczność z bólem pożegnała Przebiśniega, który odszedł we śnie. Sytuacja nie wydawała się nadzwyczajna, dopóki rodzina zmarłego nie poszła go pochować. W trakcie kopania nagrobka zostali jednak odciągnięci hałasem z zewnątrz, a kiedy wrócili na miejsce… ciała ukochanego starszego już nie było! Po wszechobecnej panice i nieudanych poszukiwaniach kocura, Daglezjowa Igła zdecydowała się zabrać głos. Liderka ogłosiła, że wyznaczyła dwa patrole, jakie mają za zadanie odnaleźć siedlisko potwora, który dopuścił się kradzieży ciała nieboszczyka. Dowódcy patroli zostali odgórnie wyznaczeni, a reszta kotów zachęcana nagrodami do zgłoszenia się na ochotników członkostwa.
Patrole poszukiwacze cały czas trwają, a ich uczestnicy znajdują coraz to dziwniejsze ślady na swoim terenie…

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Miot w Owocowym Lesie!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Klanie Nocy!
(brak wolnych miejsc!)

Rozpoczęła się kolejna edycja eventu Secret Santa! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 15 grudnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

11 czerwca 2019

Od Wilczej Łapy

*Druga bitwa*

A wojna nadeszła.
Akurat tego dnia Płomienisty Świt postanowił zabrać swojego ucznia poza obóz. Wyszli moment przed atakiem.
Gdy wrócili, było po wszystkim.
Mentor z daleka wyczuł, że coś jest nie tak. Spiął się, przygotowując na ewentualny atak. Czarny kocur instynktownie zrobił to samo. Sunęli w stronę obozu jak dwa cienie.
Ich oczom ukazał się straszny widok.
Wilki leżały, w większości nie mając siły, żeby stać. Nie było kota, który nie zostałby ranny, a wiele oddychała ciężko, walcząc o każdy oddech. Część tę walkę przegrała.
Nad nimi stał rudy kocur z pyskiem wykrzywionym szaleńczym uśmiechem.
- Ten lisi bobek to Lisia Gwiazda - szepnął do niego mentor, widząc, na kogo patrzy. - Imię bardzo do niego pasuje, nie znam kota, który miałby bardziej lisie serce niż on.
Uczeń podświadomie obnażył kły.
Widzieli, jak ostatkiem sił Płonący Grzbiet próbuje rzucić się na lidera i pada, zanim do niego dociera.
A oni stali i patrzyli, ukryci za krzakiem.
Przypomniał sobie ciepły uśmiech Borsuczej Gwiazdy. Skaczącą dookoła niego Pierzynkę. Radosne opowieści Wróblowego Śpiewu, jej miękkie futro.
Krew w nim zawrzała.
- Wilcza Łapo?
Nie słuchał. Szedł, ostrożnie stawiając kroki. Nisko przy ziemi. Niewidoczny.
Zabije go.
Był coraz bliżej.
Serce biło coraz mocniej, pompując gniew po całym jego ciele.
Lisia Gwiazda stał na wystającym z ziemi konarze. Niewiele myśląc, rozpędził się, wyłonił z krzaków i wskoczył na gałąź. Rzucił się do rudej szyi, chcąc zatopić w niej kły.
Impet sprawił, że obaj spadli.
Przeciwnik odskoczył od niego błyskawicznie. Nastroszył się, przyglądając mu się.
Nie dał mu dojść do słowa. Zaatakował ponownie, mierząc w szyję.
Był Buckiem. Był śmiercią.
- Wilcza Łapo!
Za pierwszym razem nie usłyszał.
- Wilcza Łapo!
Ktoś krzyknął, tym razem głośniej. Znał ten głos.
Odskoczył, unikając pazurów. Na jego umysł spływał absolutny spokój.
Już nie był szałem.
Dostrzegł, jak światło przenika między konarami, malując na grzbiecie Lisiej Gwiazdy cętki. Słyszał szemranie stojących za liderem kotów. Widział odblask furii w oczach przeciwnika.
- Wilcza Łapo!
Borsucza Gwiazda. Jego lider.
- Wilcza Łapo, przestań!
Ma przestać? Właśnie rzucił się na zwycięskiego kocura i tak po prostu ma przestać?
Zareagował o uderzenie serca za późno. Pazury rozorały jego ciało, tuż obok oka.
Nie mógł się wycofać. Wygra albo zginie.
- Nie bądź głupi - odezwał się inny głos. - Nawet jeśli go pokonasz - Unik. Kły mijają gardło o włos. - za nim stoją wojownicy czterech klanów. I ma dziewięć żyć. A ty?
Trafił. Jego kły zahaczyły o rudy kark. Smak krwi. Odkrył się. Ból. Czuł go, jak nie był jego.
Krew z rany zalewa oko, widzi tylko na jedno.
- Wilcza Łapo, wracaj!
Borsucza Gwiazda... Lider.
Zaraz będzie za późno, by się wycofać.
Zginie, broniąc Rodziny.
- Buck!
Jego alfa.
Odskoczył, wyprostował się.
Spojrzał wrogowi w oczy.
W brązowo-złotych ślepiach szalał lodowaty ogień.
Przez uderzenie serca patrzyli na siebie.
A później zniknął.
Zanim ktokolwiek zareagował, był już daleko.
Borsucza Gwiazda odetchnął z ulgą. W tym samym momencie, w krzakach dalej, Płomienisty Świt wziął głęboki wdech.
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)