- Postawa! - Warknęła groźnie, aksamitnie czarna wojowniczka. Było to chyba podstawowe słowo każdego mentora, kierowane w stronę ucznia.
Słodka Łapa już mniej więcej zdążyła oswoić się z nowym środowiskiem, w międzyczasie dochądząc do ładu ze Żmijowym Językiem. W jej malutkim móżdżku ani razu nie przemknęła myśl, iż początki będą łatwe. Ba, malutka obawiała się wręcz tego, że nie będzie potrafiła wykonać nawet prawidłowego zamachu łapą. Jednakże absurdem dla niej zostało to w jaki sposób Żmijka wyrażała się pod jej adresem. Zamiast drwić oraz powtarzać, jak to karłowata jest do niczego, mogłaby rzeczywiście lepiej spożytkować ten czas i skupić się bardziej na szkoleniu swej uczennicy.
- Musisz zawsze zwracać uwagę na to, czy idziesz pod wiatr. Podczas następnego kroku uginasz kończyny, pozostawiając cały ciężar za sobą. Staraj się go przenieść na tylne łapy. Nie zapominaj o głowie i ogonie, które mają przebiegać równo na linii z grzbietem, brzuch natomiast pozostaw blisko podłoża. - Dodała zielonooka. - Inaczej spłoszysz zwierzynę, a błędne ruchy ograniczą twoją sprawność i prędkość. - Syknęła.
O tak? - Zapytała pycia prezentując własną, chaotyczną choreografię.
Na pierwszy rzut oka, kotka z białym krawatem nie miała żadnych umiejętności łowieckich. I trudno było temu zaprzeczyć, Słodka dobrze zdawała sobie z tego sprawę. Zaledwie jeden księżyc temu poświęciła nawet cały dzień, aby się nad tym porządnie zastanowić. Zresztą i tak miała mały wybór; nikt inny się nią nie interesował, a przez ostatnie wydarzenia, potrzeba naboru na wojowników znacznie wzrosła. Musiała trenować, tak chciał los. Aczkolwiek poczyniła jednak jakieś postępy, niby małe, lecz liczą się chęci, nawet te negatywne..
- W ogóle mnie nie słuchasz mysi móżdzku! Gdzie głowa i ogon, co ci o tym mówiłam?! - Nauczycielka ponownie ją zganiła.
Zwierzątko niegdyś zwane Lukrecją, po prostu westchnęło. Nie będzie się do niczego zmuszać, przecież to nie jej wina, że jej ciało odmawia posłuszeństwa. W sumie jakby się zastanowić, wzrost mógł wpłynąć w jej póżniejszym, wojowniczym życiu zbyt niekorzystnie.
A-ale.. - Różnooka przerwała, kiedy poczuła na sobie wzrok groźnej mentorki. Przeszył ją dziwny dreszcz, nie chciała dyskutować.
- Dostaniesz ode mnie zadanie, jeśli naprawdę nie jesteś mysią strawą, to się wykaż. - Dziko pręgowana dalej ciągnęła swoją paplaninę. - Masz małą ilość czasu. Nakazuję Ci pobiegnąć od Obozu aż do końca Wodnych Głazów. Musisz wrócić tutaj prędzej, nim chmury zakryją kupę światła. Ale to nie wszystko.. Musisz upolować rybę! - Córka Spienionej Fali ze szczęśliwą arogancją wykrzyczała ostatnie słowa. Była widocznie zadowolona ze swojej pomysłowości. - To niedaleko, Lwie Serce tam Cię odnalazł. - Wskazała na wschód lasu.
Kruczoczarna z niepewnością, pomieszaną z niechęcią, ostatni raz popatrzyła na kocicę stojącą przed nią, po czym wybiegła z azylu. Przebiła się przez ciernie i już po krótkiej chwili ujrzała przed sobą, długo rozciągnięty las. Nagle wszystkie zapachy pomieszały się w jej nozdrzach. Zakłopotana, ostrożnie wyciągnęła lewą łapę, sprawdzając stan podłoża. Było suche i chłodne. Mogłoby się wydawać, że przecież pora nowych liści prowadzi za sobą upały, aczkolwiek blask słońca zasłaniały duże, iglaste drzewa. Słodka Łapa poczęła truchtać, zachęcając mózg do jak najlepszej współpracy. Próbowała odtworzyć drogę do swojego celu. Patrzyła uważnie na kształty drzew z cichą nadzieją, iż coś z nich odczyta. Czas się nie zatrzymywał, a kotka wciąż pozostawała w samym środku lasu. Zrezygnowana przycupnęła pod starą sosną, aby spokojnie odetchnąć i złapać powietrze do płuc.
- Wrócę już, to nie ma sensu. To nie dla mnie.. - Powtarzała z goryczą, w myślach.
Gdy już wstała i zaczęła wąchać, aby podążyć za swoim śladem do Obozu, o receptory słuchu, odbił się jej, znany chlupot. W uszach na nowo pulsowała jej krew, uszczęśliwiona pobiegła w tamtym kierunku. Chociaż słuch miała dobry..
Perska, nim sama zauważyła - wypadła z impetem na miekką, zieloną, puchatą ziemię. Ale owa całkiem blisko urywała się w jednym momencie, oddzielona od niebieskiej cieczy.
- To tutaj! I są te kamienie! - Miauknęła w pośpiechu, chociaż dobrze wiedziała, że nikt i tak nie usłyszy tych słów.
Ostrożnie wskoczyła na najbliższy głaz i czekała. Nie chciała spłoszyć zwierzyny, tak jak mówiła o tym Żmijowy Język. Było jej to pierwsze poważne polowanie w życiu, rzecz jasna odkąd dołączyła do klanu.
Czekała dłuższą chwilę, jak to zwykle miała szczęście. Po tym czasie chlupot znowu się pojawił i stopniowo nabierał na sile. Hodowlana nastroszyła sierść i przyjęła pozycję obronno-atakowo-coś. Przynajmniej, tak śmiesznie to wyglądało. Ale bywa..
Kiedy średniej wielkości rybka znalazła się centralnie obok niej, połowicznie białołapna kotka znacząco się speszyła. Liczyła na coś.. Troszeczkę innego.
- Aaah, i co ja mam teraz zrobić! - Powtórzyła to co przedtem.
Nie chciała wchodzić do wody, ale także zabijać tej rybki, ponieważ miała piękne, zielone oczy, które nowa członkini Klanu Nocy uwielbiała. Uważała, że w takich oczach można by doszukać się łąk i lasów, które oznaczają wolność. Od kolejnych przykrych rozmyśleń oderwał ją inny dźwięk. Dźwięk zagłuszający kołysanie się wody.
Różnooka dość nieszybko zerknęła w górę, jednak gdy to coś już ukazało się w jej ślepiach.. Wpadła w typowy dla siebie zachwyt, to była jej zła cecha charakteru!
- C-co to?! Żmijowy Język musi się o tym dowiedzieć! - Zachwycona nie zwracała uwagi na to co sądzi o swojej mentorce od siedmiu boleści, a może nawet ośmiu. Po prostu odczuwała nagłą potrzebe podzielenia się swoim niezwykłym przeżyciem z kimś z klanu.
Przez to, iż gapa pędem przeskakiwała kamienie nie zwracając uwagi na swoje bezpieczeństwo, poślizgnęła się i z impetem runęła wprost do rzeki.. O dziwo jednak, czyścioszka nie zdawała się tym przejmować. Zachowywała się jakby ta sytuacja nie miała miejsca, ale tylko dzięki temu, że była zaraz obok brzegu, inaczej oczywistym był fakt, iż uczennica by się utopiła..
***
Kiedy Słodka Łapa wparowała do miejsca treningów, dosyć niezgrabnie naskoczyła na swoją nauczycielkę.
- Żmijowy Języku, Żmijowy Języku! - Wołała, chociaż wojowniczka stała tuż przed nią, poirytowana myślą, jako że jej kula u nogi mogłaby pomyśleć, iż niedosłyszy.
- Widziałam ogromnego ptaka! Był cały puchaty i miał ogromne oczy! To na pewno jakiś znak! - Dopiero, gdy perska wypowiedziała te słowa, zdała sobie sprawę z tego, jak bardzo chaotyczne były jej czyny. Zrozumiała, że to co mówi jest bez sensu.
- Mysi bobek! Słońce zaszło, a ty masz czelność wracać do mnie z pustymi pazurami? Nie obchodzi mnie jakiś głupi piórkowiec, nadal nie nauczyłaś się polować, jesteś słabą uczennicą! A teraz już idź w głąb obozu na posiłek, zmarnowaliśmy dzisiejszy dzień.. Jutro będzie jeszcze ciężej! - Wysapała ze złością. Trudno było dziwić się jej oburzeniu, w końcu to Słodka nie słuchała jej poleceń przez rozkojarzenie.
Karłata poczuła nagły przepływ złości. Wiedziała, że sama spowodowała to wszystko, ale myśl o tym co powiedziała jej Żmijka, napawała kilkuksiężycową, odruchową złością. Stwierdziła, jako iż czarna mentorka ma najgorsze zielone oczy na świecie!
Kiedy już znalazła się w towarzystwie innych uczniów, zauważyła, że wszyscy skończyli swój posiłek i zapadli w ciekawą rozmowę.
Dama wykonała kilka susów, znajdując się dzięki nim przy stercie pożywienia. Wybrała sobie ziębe, a potem zaczęła ją spokojnie jeść, ale kątem ucha wciąż słyszała innych uczniów. Zresztą nikt nigdy nie zwracał uwagi na najmłodszą uczennicę oprócz Lewka, który często dzielił z nią obiad.
Jeden kot rzekł:
- Widzieliście Oszroniony Płatek? Od pewnego czasu chodzi z głową w chmurach.
Zaś drugi odpowiedział mu żartobliwie, ale zarazem dosyć kąśliwie:
- Oby tylko nie potknęła się o te swoje króciutkie łapy, jak tak wypatruje tych białych kształtów. Oboje młodych śmiało się przez kilka sekund, jednak za jakąś chwilę można było zobaczyć wchodzącą przez kolcolist, niewielką, szylkretową samicę. Wtem jeden uciszył drugiego. Słodka Łapa zaciekawiona całą sytuacją, spokojnie wstała i podreptała w jej kierunku. Wydawała się persce taka podobna do samej siebie. - Huuuh, przecież ona nie chodzi z głową w chmurach! - Oburzyła się, nie rozumiejąc formy tamtego żartu. Brązowooka zdziwiona oraz troszeczkę wystraszona popatrzyła na nią, po czym obejrzała się wokół siebie, jakby nie wiedząc, czy te słowa były skierowane do niej. Jednak czarnuszka odczuwając lekkie zażenowanie, spróbowała zneutralizować ciszę panującą między nimi. - Heej.. . Przepraszam, może Ty wytłumaczyłabyś mi jak nazywa się duży, puchaty ptak z ogromnymi oczami, którego dzisiaj zobaczyłam i pokazałabyś gdzie można go spotkać...? - Wypaplała w pośpiechu, zapominając, że rozmawia z osobą wyższej rangi i nie powinna zaczepiać jej od tak. może ma ważniejsze sprawy?
<Oszroniony Płatku?>
BLOGOWE WIEŚCI
BLOGOWE WIEŚCI
W Klanie Burzy
Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkęW Klanie Klifu
Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?W Klanie Nocy
Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.
W Klanie Wilka
Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).
W Owocowym Lesie
Dla owocniaków nadszedł trudny okres. Wszystko zaczęło się od śmierci wiekowej szamanki Świergot i jej partnerki, zastępczyni Gruszki. Za nią pociągnęły się śmierci liderki, rozpacz i tęsknota, które pociągnęła za sobą najmłodszą medyczkę, by skończyć na wybuchu epidemii zielonego kaszlu. Zmarło wiele kotów, jeszcze więcej wciąż walczy z chorobą, a pora nagich drzew tylko potęguje kryzys. Jeden z patroli miał niesamowite szczęście – natrafił na grupę wędrownych uzdrowicieli. Natychmiast wyraziła ona chęć pomocy. Derwisz, Jaskier i Jeżogłówka zostali tymczasowo przyjęci w progi Owocowego Lasu. Zamieszkują Upadłą Gwiazdę i dzielą się z tubylcami ziołami, pomocą, jak i również ciekawą wiedzą.W Betonowym Świecie
nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.MIOTY
Mioty
Miot u Samotników!
(brak wolnych miejsc!)
Miot w Klanie Burzy!
(dwa wolne miejsca!)
Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)
Miot w Owocowym Lesie!
(dwa wolne miejsca!)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz