BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

po wygranej bitwie z wrogą grupą włóczęgów, wszyscy wojownicy świętują. Klan Nocy zyskał nowy, atrakcyjny kawałek terenu, a także wziął na jeńców dwie kotki - Wężynę, która niedługo później urodziła piątkę kociąt, Zorzę, a także Świteziankową Łapę - domniemaną ofiarę samotników.
W czasie, gdy Wężyna i jej piątka szkrabów pustoszy żłobek, a Zorza czeka na swój wyrok uwięziona na jednej z małych wysepek, Spieniona Gwiazda zarządza rozpoczęcie eksplorowania nowo podbitych terenów, z zamiarem odkrycia ich wszystkich, nawet tych najgroźniejszych, tajemnic.

W Klanie Wilka

Klan Wilka przechodzi przez burzliwy okres. Po niespodziewanej śmierci Sosnowej Gwiazdy i Jadowitej Żmii, na przywódcę wybrany został Nikły Brzask, wyznaczony łapą samych przodków. Wprowadził zasadę na mocy której mistrzowie otrzymali zdanie w podejmowaniu ważnych klanowych decyzji, a także ukarał dwie kotki za przyniesienie wstydu na zgromadzeniu. Prędko okazało się, że wilczaki napotkał jeszcze jeden problem – w legowisku starszych wybuchła epidemia łzawego kaszlu, pociągająca do grobu wszystkich jego lokatorów oraz Zabielone Spojrzenie, wojowniczkę, która w ramach kary się nimi zajmowała. Nową kapłanką w kulcie po awansie Makowego Nowiu została Zalotna Krasopani, lecz to nie koniec zmian. Jeden z patrolów odnalazł zaginioną Głupią Łapę, niedoszłą ofiarę zmarłej liderki i Żmii, co jednak dla większości klanu pozostaje tajemnicą. Do czasu podjęcia ostatecznej decyzji uczennica przebywa w kolczastym krzewie, pilnowana przez ciernie i Sowi Zmierzch.

W Owocowym Lesie

Społecznością wstrząsnęła nagła i drastyczna śmierć Morelki. Jak donosi Figa – świadek wypadku, świeżo mianowanemu zwiadowcy odebrały życie ogromne, metalowe szczęki. W związku z tragedią Sówka zaleciła szczególną ostrożność na terenie całego klanu i zgłaszanie każdej ze śmiercionośnych szczęki do niej.
Niedługo później patrol składający się z Rokitnika, Skałki, Figi, Miodka oraz Wiciokrzewa natknął się na mrożący krew w żyłach widok. Ciało Kamyczka leżało tuż przy Drodze Grzmotu, jednak to głównie jego stan zwracał na siebie największą uwagę. Zmarły został pozbawiony oczu i przyozdobiony kwiatami – niczym dzieło najbardziej psychopatycznego mordercy. Na miejscu nie znaleziono śladów szarpaniny, dostrzeżono natomiast strużkę wymiocin spływającą po pysku kocura. Co jednak najbardziej przerażające – sprawca zdarzenia w drastyczny sposób upodobnił wygląd truchła do mrówki. Szok i niedowierzanie jedynie pogłębił fakt, że nieboszczyk pachniał… niedawno zmarłą Traszką. Sówka nakazała dokładne przeszukanie miejsca pochówku starszej, aby zbadać sprawę. Wprowadziła także nowe procedury bezpieczeństwa: od teraz wychodzenie poza obóz dozwolone jest tylko we dwoje, a w przypadku uczniów i ról niewalczących – we troje. Zalecana jest również wzmożona ostrożność przy terenach samotniczych. Zachowanie przywódczyni na pierwszy rzut oka nie uległo zmianie, jednak spostrzegawczy mogą zauważyć, że jej znany uśmiech zaczął ostatnio wyglądać bardzo niewyraźnie.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Miot samotników!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Klanie Burzy!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Klanie Klifu!
(dwa wolne miejsca!)

Zmiana pory roku już 3 sierpnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

09 września 2024

Od Księżyc CD. Promyczka

Stała w całkowitym bezruchu. Już kiedy Promyczek zaczął przykładać sobie długi patyk bliżej i bliżej pyszczka, intuicja podpowiadała jej, że to zły pomysł. Gałązka była sztywna, ostro zakończona, a z boków wychodziły jej ususzone listki w różnych kolorach. To właśnie je chciał bliżej obejrzeć braciszek. Nie miał zamiaru robić niczego niebezpiecznego, ale pech chciał, że jakaś paskudna, straszna siła popchnęła łapki, a patyk w mgnieniu oka wylądował, no właśnie, w oku kociaka. Jako świadek, Księżyc nie zarejestrowała, na samym początku, co się w ogóle wydarzyło. Wrzaski musiały już się zacząć, ale do uszu kotki dotarły i zostały zarejestrowane przez mózg, kilka uderzeń serca później, jak gdyby świat chciał przytłumić te okropne dźwięki. Szybko jednak doszła do wniosku, że wolała ich nie słyszeć. Płacz przeszył jej grzbiet dreszczem, który postawił futro wręcz pionowo do góry. Zaczęła się trząść. Kremowy za to, wciąż z gałęzią wbitą w oczodół, wierzgał dziko w całkowitej agonii. Nie chciała na to patrzeć. Nie chciała, ale jej oczy były otwarte tak szeroko, jak nigdy przedtem. Nawet nie mrugała; nie potrafiła oderwać wzroku. Podczas wcześniejszej opowieści Promyka cała reszta kociarni zdążyła wybrać się już do spania. Nie było jednak możliwym, aby krzyki i szlochy nie obudziły nie tylko czujnej matki, ale również i innych członków Klanu Klifu. Pierwsza przy srebrnym pojawiła się oczywiście roztrzęsiona Bożodrzewny Kaprys. Nie była w stanie pojąć jakim cudem, przez te kilka chwil, maluch zdążył zrobić sobie taką krzywdę. Kociarnia miała być miejscem całkowicie bezpiecznym. Pozbawionym krzywdy i bólu. A ona miała bronić swoich dzieci, opiekować się nimi i wybijać im z głowy głupie pomysły. Zawiodła.
Kolejne postacie pojawiały się cały czas. Było tłoczno. Coraz więcej kotów ustawiało się przy poturbowanym kocurku. W pewnym momencie nawet jakieś niezidentyfikowane ciemne łapy przewróciły ją. Była im wdzięczna, do kogokolwiek należały. Uderzenie pozwoliło wybudzić się z przerażającego transu. Wreszcie mogła przestać patrzeć na wykrzywiony z bólu pyszczek. Ciągle, mimo wszystko, słyszała dźwięk patyka przebijającego się przez tkanki.
Czuła jak wróbelek, którego zjadła wcześniej tamtego dnia, chce wylecieć jej z brzuszka. Szarpie się i szamota, próbując przecisnąć się przez przełyk; za wszelką cenę chciała go powstrzymać. Oczy zaszły łzawym zwierciadłem, a kolejne spazmy targały małym ciałem. Ostatecznie przegrała zmagania, a opierzona, jasnoróżowa papka wypełzła przez biały pysk. Nikt nawet nie zauważył. Nikt jej nie zauważał. Nie umiała pojąć, ile kotów stało teraz w żłobku. Rozpoznawała obie mamy, które uspokajały rozedrgane, jasne ciałko. Gdzieś mignął jej nakrapiany pyszczek Pani Medyczki; dzięki Gwiezdnym, że tutaj była! Babcia Wir również przybiegła, tak samo wielu innych, których znała głównie z widzenia lub krótkich odwiedzin.
Była całkowicie przebodźcowana. Wszystko migało jej przed oczami, szumiało w uszach, a zapach zwróconego ptaka mieszał się ze słodką, duszącą wonią krwi i żywicy. Oddychała szybko, płytko i bez ładu. Czuła się opuszczona. Nikt się nią nie przejmował.

"Jesteś straszna. Przejmujesz się sobą nawet w momencie, kiedy twój brat cierpi okropne katusze..."

Udało się wyłapać te słowa. Myśli powędrowały daleko w krainę niepewności. Nie wiedziała, co ma robić. Zdała sobie sprawę, że jeśli będą kogoś winić za wypadek Promyczka, będzie to ona. Zrobiła kilka kroków w tył, napotykając w końcu twardą ścianę. Zimny kamień przywrócił ją do prawdziwego, namacalnego świata. Usłyszała głos Zielonego Wzgórza. Złamany, przerażony i tak niecodzienny. Różnił się całkowicie od radosnego i donośnego tonu, który ukochała.
 — Zrób coś Czereśniowa Gałązko! Wyjmij to, mój synek nic nie widzi! — zawodziła prosto w pysk starszej, która, choć również widocznie przejęta, zachowała zimną krew.
— Nie dotykaj. Uszkodzisz oko jeszcze bardziej. — Odepchnęła ciemną łapę, która już sięgała w stronę wystającej gałęzi. Stanęła między dzieckiem a matką. — Potrzebujemy kogoś, kto pomoże nam przenieść Promyczka do naszego legowiska — szylkretka rozejrzała się. Zatrzymała wzrok na Jerzykowej Werwie i Bławatkowym Wschodzie. Skinęła, a dwójka kocurów podbiegła bez chwili zwłoki.
Delikatnie, z pomocą Bożodrzewnego Kaprysu, wzięli, teraz już niemal całkowicie wiotkie, ciałko na grzbiety. Zmęczony bólem i szarpaniną brat nie miał już siły na nic; czasami tylko wydał z siebie żałosny jęk. Spokojnym, miarowym krokiem wojownicy wynieśli go, zmierzając w stronę lecznicy. Widziała, jak znikają z jej pola widzenia, a wraz z nimi, zaczęło też ubywać gapiów. Jak szybko się pojawili, tak prędko rozeszli się z powrotem do swoich legowiska.

Księżyc zaczęła się gorączkowo rozglądać. Czuła się samotna. Nie mogła tego znieść. Była zmęczona psychicznie i fizycznie, a kolejne, okrutne myśli wciąż napływały i zapełniały jej malutką czaszkę. Szukała mamy, szukała Pełni i Zaćmienia. Wydawało jej się, jakby nie widziała, nie była przy nich od wielu księżyców. Zdziwił jej widok nocnej szaty, która siedziała zgarbiona w cieniu. Bardzo rzadko Zielone Wzgórze zostawała z nimi w pojedynkę. Na opuszkach jednej łapy umiała zliczyć takie sytuacje. Nie wyglądała najlepiej. Wypadek Promyczka był jak ostry patyk wbity prosto w serduszko. Wpatrzona w obóz, wyglądała jakichkolwiek znaków. Przy obu bokach siedzieli Pełnia i Zaćmienie. Też widzieli zmagania brata. Posępny nastrój był tak gęsty, że można go było ciąć pazurami. Zielone ślepia nie skrzyły się w ciemności jak zwykle; były matowe i nieobecne. Matka niemal się nie ruszała. Nawet koniuszek ogona, zwykle rozedrgany, leżał płasko między kawałkami mchu.
Wojowniczka została w końcu wyrwana z transu przez delikatny dotyk większej córki. Szylkretka musnęła ją łapką, kiedy kładła się przy jej udzie. Ten niewielki gest przypomniał jej, że przecież ma jeszcze pozostałe pociechy, które potrzebują opieki i wsparcia. Skoro ja tak to dotknęło, a jest wojowniczką, co musiało dziać się w niewinnych serduszkach malutkich istotek? Przysunęła białego do piersi, a Zaćmienie owinęła ogonem. Mimo wszystko uspokajała w ten sposób bardziej swoje nerwy niż ich.
Księżyc wciąż tkwiła w cieniu. Czuła się koszmarnie. Mieszanka winy, współczucia i obrzydzenia na samo wspomnienie. Nie miała siły wstać i położyć się przy mamie. Nogi miała niczym z futerka. Zazdrościła, że pozostała dwójka już spokojnie spała i że od początku była przy czarnym boku. Mieli prościej. Co pomyślałaby Zielone Wzgórze, jakby teraz poczuła, że najmłodsza wyłania się nie wiadomo skąd i wtula w jej brzuch? Byłaby zła? Musiałoby jej przecież przebiec przez myśl, że to wcześniejsze ukrywanie się jest spowodowane wyrzutami sumienia dotyczącymi urazu Promyczka. Podejrzewałaby ją, a potem porzuciła, wyrzuciła nie tylko z klanu, ale i ze swojego serca.
Wcisnęła pysk w łapy. Martwiła się o braciszka. Och... jakże ona się martwiła... Ściskało ją w piersi, a oddychanie przychodziło jej z dużym trudem. Chciałaby móc coś zrobić. Pomóc w jakiś sposób... Ulżyć... Nie miała jednak zielonego pojęcia jak miałaby tego dokonać. Była niepotrzebna, nie potrafiła się na nic przydać. Błądziła jak we mgle.
Nagle poczuła ciężar na uchu. Lekko przestraszona poruszyła nim, żeby strzepnąć owe coś. Delikatny podmuch skrzydełek posłał na jej policzek podmuch. Podniosła wzrok i zobaczyła puchata ćme.
Kochała ćmy...
Stworek miał śliczne jasne skrzydełka w ciemniejsze koła i prążki, a miękkie czułki powiewały na niewielkim wietrzyku. Owad przycupnął przed jej noskiem i patrzył jej prosto w ślepka. Nagle wzbił się w powietrze, a Księżyc skoczyła na równe łapki; zdziwiło ją, że tym razem udało jej się ustać. Podążała za nim, gdy ten skierował się przez opustoszały obóz prosto do legowiska medyczek. Jej uwaga była całkowicie skupiona na obserwowaniu ćmy, więc strach przed przyłapaniem był niemal nieistniejący. Wydawało jej się jakby, nowy przyjaciel specjalnie utrzymywał spokojne tempo, by miała szanse dotrzymać kroku. Zatrzymał się dopiero przed samą jamą. Panowały w niej prawdziwe ciemności. Dopiero po chwili udało się Księżyc wydobyć z mroku jasną postać Bożodrzewnego Kaprysu, leżącej z głową na legowisku, na którym spokojnie i miarowo oddychał Promyczek. Przerażona skierowała wzrok na mordkę brata. Ku jej zdziwieniu patyk został już usunięty, a pół głowy było ciasno owinięte liśćmi i pajęczynami. Spali głęboko.
Ćmi kompan nie wleciał dalej. Niebieska za to zrobiła pierwsze kilka kroków. Teraz już bała się nakrycia przez którąś ze starszych kotek. Jej małe kroki nie robiły jednak zbyt wiele hałasu. Udało się jej dostać do śpiącego pacjenta. Położyła się przy zwiniętych łapach mamy, tak żeby noskiem dotykać kremowego barku. Tyle mogła dla niego zrobić.

<Promyczku?>

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz