Nie podobały mu się pomysły tej kotki. A zwłaszcza nazywanie go strachajłem! Przecież nie bał się niczego. Może kiedyś... Teraz cały czas wyglądał, jakby się bał, jakby był nieobecny. Nienawidził tego w sobie, nienawidził swojej zmiany. Jak ktoś się zmienia, to raczej na dobre, a nie takie coś.
- No chodź, razem pokonamy ten twój lęk i kto wie, może jutro zostaniesz wojownikiem! — machnęła radośnie swym puchatym ogonkiem Naparstnica. Kocur spojrzał na nią. Może miała rację. W końcu musiał zrobić coś z tym swoim lękiem. Pokiwał głową i spojrzał na kotkę, która już zaczęła wspinać się wyżej. Naiwna Łapa poszedł za nią, starając się skupić tylko na niej. Czekoladowa zgrabnie przeskakiwała z gałęzi na gałąź, po drodze zahaczając o pień drzewa. Kocurek starał się robić to samo, lecz mimo to, nic mu nie wychodziło. Za każdym razem boleśnie spadał na gałąź niżej, o mały włos nie rozbijając sobie przy tym głowy.
- Ale Naiwku, nie tak! Musisz to robić tak – powiedziała w pewnym momencie młodsza uczennica, pokazując mu dokładnie, jak powinno się skakać – Rozumiesz? – zapytała. Biały pokiwał głową i znowu naśladował koleżankę. Jak to oglądał, wyglądało na łatwiejsze. Nic się nie zmieniło, cały czas tylko spadał.
Minęło już trochę czasu od ich treningu. Naparstnicowa Łapa jednak się myliła, nie został wojownikiem. Cały czas był uczniem z tym beznadziejnym imieniem, cały czas jego zachowanie się nie zmieniło, czyli do tej pory nienawidził tego w sobie. Lęk towarzyszył mu bez przerwy, co bardzo utrudniało mu treningi ze wspinaczki.
- Naiwna Łapo! – usłyszał ostry głos jego mentora. Znowu o czymś zapomniał? Wstał i wyszedł z legowiska uczniów, przed którym stał Koszmarny Omen. Starszy kocur wyglądał na zdenerwowanego. Biały tylko przełknął ślinę, obawiając się jego kolejnych słów.
- Dziś nie ma treningu, muszę coś załatwić. – powiedział tylko wojownik i wrócił do swoich zajęć. Van uśmiechnął się szeroko, czego już dawno nie robił. Wreszcie! Dzień wolny od tego wszystkiego! Tak bardzo się cieszył, że chciał skakać z radości, krzyczeć i po prostu pobiec w las, by powiedzieć to każdemu stworzeniu. Jednak wiedział, że nie może. Zadowolony ruszył do stosu zwierzyny, ale po drodze zatrzymała go znajoma kotka.
- Witaj Naiwku! Jak twój lęk? – zapytała Naparstnicowa Łapa.
- Źle... Cały czas go mam. – odparł szczerze i ominął kotkę, by dojść do stosu zwierzyny. Ta jednak poszła za nim i ewidentnie chciała podzielić się z nim jej pomysłem.
- Wiesz, może spróbuj jeszcze raz!
- Nie mogę... Nie mam dziś treningu, a przy okazji jest bardzo zimno i dookoła jest śnieg! – oznajmił, rozglądając się dookoła. Od wczoraj śniegu bardzo przybyło, więc chciał jak najszybciej wrócić do legowiska, by nie zamarznąć na śmierć.
- No chyba, że pójdę sam... Ostatnio widziałem fajne drzewo.
Kocur spojrzał na nią. Może powinien pójść z nią? W końcu mógł się czegoś nauczyć i wreszcie zakończyć swój problem dotyczący lęku wysokości, bo ona to umiała. Zapytał się jej i po chwili namysłu zgodziła się i razem wyszli z obozu. Szli tylko chwilę, ponieważ drzewo było dosłownie obok. Było to dość niskie, jak na las, drzewo. Naiwna Łapa spojrzał na nie. Poczuł ogarniający go strach, lecz szybko się go pozbył. Musiał być silniejszy niż strach i może kolejnego dnia zostanie wojownikiem. Czekoladowa jeszcze raz pokazała mu, jak to się robi i w końcu skoczył na pień drzewa. Złapał się pazurami kory i powoli zaczął przemieszczać się na górę. Na pierwszą gałąź dostał się bez problemu, lecz nie można tego samego powiedzieć o drugiej. Gdy już miał się na nią dostać, łapa mu się podwinęła i spadł na dół. Widział tylko wirujące gałęzie i swoje łapy, tracące grunt. Po chwili poczuł ogarniający go ból. Uderzył twardo o ziemię, zamykając oczy. Wszystkie dźwięki mu się zlewały w jedno, całe ciało bardzo go bolało, a w nosie czuł tylko krew.
- Naiwku! – usłyszał w końcu głos Naparstnicy. Otworzył oczy. Żył. Lekko się podniósł i wtedy poczuł ten ból. Łapa strasznie go bolała i nie mógł na niej stanąć.
- No chodź, razem pokonamy ten twój lęk i kto wie, może jutro zostaniesz wojownikiem! — machnęła radośnie swym puchatym ogonkiem Naparstnica. Kocur spojrzał na nią. Może miała rację. W końcu musiał zrobić coś z tym swoim lękiem. Pokiwał głową i spojrzał na kotkę, która już zaczęła wspinać się wyżej. Naiwna Łapa poszedł za nią, starając się skupić tylko na niej. Czekoladowa zgrabnie przeskakiwała z gałęzi na gałąź, po drodze zahaczając o pień drzewa. Kocurek starał się robić to samo, lecz mimo to, nic mu nie wychodziło. Za każdym razem boleśnie spadał na gałąź niżej, o mały włos nie rozbijając sobie przy tym głowy.
- Ale Naiwku, nie tak! Musisz to robić tak – powiedziała w pewnym momencie młodsza uczennica, pokazując mu dokładnie, jak powinno się skakać – Rozumiesz? – zapytała. Biały pokiwał głową i znowu naśladował koleżankę. Jak to oglądał, wyglądało na łatwiejsze. Nic się nie zmieniło, cały czas tylko spadał.
***
Minęło już trochę czasu od ich treningu. Naparstnicowa Łapa jednak się myliła, nie został wojownikiem. Cały czas był uczniem z tym beznadziejnym imieniem, cały czas jego zachowanie się nie zmieniło, czyli do tej pory nienawidził tego w sobie. Lęk towarzyszył mu bez przerwy, co bardzo utrudniało mu treningi ze wspinaczki.
- Naiwna Łapo! – usłyszał ostry głos jego mentora. Znowu o czymś zapomniał? Wstał i wyszedł z legowiska uczniów, przed którym stał Koszmarny Omen. Starszy kocur wyglądał na zdenerwowanego. Biały tylko przełknął ślinę, obawiając się jego kolejnych słów.
- Dziś nie ma treningu, muszę coś załatwić. – powiedział tylko wojownik i wrócił do swoich zajęć. Van uśmiechnął się szeroko, czego już dawno nie robił. Wreszcie! Dzień wolny od tego wszystkiego! Tak bardzo się cieszył, że chciał skakać z radości, krzyczeć i po prostu pobiec w las, by powiedzieć to każdemu stworzeniu. Jednak wiedział, że nie może. Zadowolony ruszył do stosu zwierzyny, ale po drodze zatrzymała go znajoma kotka.
- Witaj Naiwku! Jak twój lęk? – zapytała Naparstnicowa Łapa.
- Źle... Cały czas go mam. – odparł szczerze i ominął kotkę, by dojść do stosu zwierzyny. Ta jednak poszła za nim i ewidentnie chciała podzielić się z nim jej pomysłem.
- Wiesz, może spróbuj jeszcze raz!
- Nie mogę... Nie mam dziś treningu, a przy okazji jest bardzo zimno i dookoła jest śnieg! – oznajmił, rozglądając się dookoła. Od wczoraj śniegu bardzo przybyło, więc chciał jak najszybciej wrócić do legowiska, by nie zamarznąć na śmierć.
- No chyba, że pójdę sam... Ostatnio widziałem fajne drzewo.
Kocur spojrzał na nią. Może powinien pójść z nią? W końcu mógł się czegoś nauczyć i wreszcie zakończyć swój problem dotyczący lęku wysokości, bo ona to umiała. Zapytał się jej i po chwili namysłu zgodziła się i razem wyszli z obozu. Szli tylko chwilę, ponieważ drzewo było dosłownie obok. Było to dość niskie, jak na las, drzewo. Naiwna Łapa spojrzał na nie. Poczuł ogarniający go strach, lecz szybko się go pozbył. Musiał być silniejszy niż strach i może kolejnego dnia zostanie wojownikiem. Czekoladowa jeszcze raz pokazała mu, jak to się robi i w końcu skoczył na pień drzewa. Złapał się pazurami kory i powoli zaczął przemieszczać się na górę. Na pierwszą gałąź dostał się bez problemu, lecz nie można tego samego powiedzieć o drugiej. Gdy już miał się na nią dostać, łapa mu się podwinęła i spadł na dół. Widział tylko wirujące gałęzie i swoje łapy, tracące grunt. Po chwili poczuł ogarniający go ból. Uderzył twardo o ziemię, zamykając oczy. Wszystkie dźwięki mu się zlewały w jedno, całe ciało bardzo go bolało, a w nosie czuł tylko krew.
- Naiwku! – usłyszał w końcu głos Naparstnicy. Otworzył oczy. Żył. Lekko się podniósł i wtedy poczuł ten ból. Łapa strasznie go bolała i nie mógł na niej stanąć.
<Naparstnicowa Łapo? Proszę pomóż mi>
[641 słów]
[Przyznano 13%]
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz