Nienawiść do Owocowego Lasu tliła się w nim przez ostatnie księżyce jakie spędził na wygnaniu. Musiał zacząć żyć jak samotnik, ktoś kim bezgranicznie pogardzał. Niestety... priorytety mu się zmieniły, bowiem to właśnie dwójka szaleńców uratowała mu życie. Nie żeby było mu źle. Owies jak i Wrzos byli dość cudaczni, ale zdobyli w jakiś sposób jego sympatię. Chociaż uzdrowiciel bywał nadopiekuńczy i przynosił do ich schronienia potrzebujących pomocy samotników, co go obrzydzało, tak też nauczał czym było dobro skierowane do bliźnich. No tak, bo on o tym nie wiedział... Dla Owsa wciąż był dzikusem. Często sobie z tego żartował, zwłaszcza gdy stroił swoje miny, widząc obcego na horyzoncie.
— Czy Wrzos nie mówił ci, że od takich min może ci się pogorszyć? — skomentował pewnego dnia, gdy wybrali się właśnie w okolice granicy z Owocowym Lasem.
Kremowy kocur był strasznie zafascynowany życiem "dzikusów" i często tu przychodził na swoje obserwacje. Robił jakieś badania, cokolwiek to oznaczało. Na nim też próbował wymusić jakieś konkretne informację, by wizja rozwścieczonych, żądnych krwi kotów w jego ocenie była słuszna. Nic więc dziwnego, że gdy opowiedział mu jak naprawdę żyło się w Owocowym Lesie, ten nie dawał mu wiary. Dlatego też tu byli. Dla Owsa to była zabawa, a dla niego rekonesans. Nie zapomniał o krzywdzie, a tym bardziej o zemście.
— Już za późno — odbił jego przytyk, bo i tak nie miał wpływu na to, że jedna część jego pyska była praktycznie sparaliżowana. Sprawiało to mu wiele problemów, zwłaszcza podczas jedzenia. Wrzos jednak był tak miły, że pomagał mu w tym, by przypadkiem nie pokaleczył własnych warg, gdy będzie pracował drugą stroną pyska. Szczerze? Było to bardzo upokarzające i nie znosił przez to spożywania pokarmu, ale po tym jak uzdrowiciel zagroził mu, że wepchnie mu zmielony pokarm siłą, jak to czyniły ptaki, postanowił jeść normalnie, nim ten rzeczywiście spełni swoją groźbę.
— Patrz! Dzikuska! — szepnął mu do ucha zafascynowany kremowy, gdy na horyzoncie pojawił się znany mu, złotawy kształt.
— To Mrówka — prychnął, a towarzysz zmarszczył w konsternacji czoło.
— Nie przypomina...
— To imię, głąbie.
— Nie pasuje... — stwierdził. — Chodź, zobaczymy czy gryzie tak jak ty... — i mysi móżdżek opuścił swoje schronienie, wychodząc do złotej naprzeciw. — Dzień dobry. Ja Owies. Mieć dobre zamiary — zaczął korzystać z tej dziwnej formy mowy, jak gdyby Owocniaki były zacofanymi intelektualnie osobnikami.
Widząc, że towarzysz pakuje się w kłopoty, zaraz do niego dołączył z ponurą miną.
— Mrówko... Kopę lat. — Uśmiechnął się do niej dość karykaturalnie, bowiem uczyniła to tylko jego lewa strona pyska, prawa pozostawała niewzruszona i kamienna, poznaczona bliznami, niczym kara za grzechy, do których się dopuścił. — Wybacz nam... Mój kolega... Prowadzi badania. Rad byłbym gdybyś nie próbowała nas atakować. Mamy pokojowe zamiary.
<Mrówko?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz