Rudzik wzdrygnął się, kiedy zobaczył, jak Mały kładzie się koło niego, ale docenił gest, bo prawdopodobnie złapałby przeziębienie. Poczuł koło siebie ciepło drugiego kota i ostatkiem sił starał się teraz, żeby nie zamruczeć, albo zrobić jakąś inną głupotę. Zamiast tego odwrócił głowę i udawał dalej, że wszystko jest w porządku. Czuł się naprawę nieswojo, zwłaszcza, że między nim i drugim medykiem cały czas panowała niezręczna cisza, której jednak nie odważył się przerwać. Zamiast tego zamknął oczy i udawał że wszystkie jego problemy magicznie zniknęły, a on odpoczywał sobie po ciężkim treningu z Bluszczem w stodole. Naprawdę chciał wrócić do tych czasów.
Jak tylko wróciły mu siły, Rudzik szturchnął delikatnie Małego i wstał. Nie miał ochoty przebywać tu nawet o chwili za długo. Wznowili wędrówkę, a wiedząc, że lada chwila będą na wrogim terytorium i muszą uważać na patrole, starali się iść najciszej jak to możliwe.
- Czemu aż tak bardzo chcesz je poznać? - zapytał w końcu szeptem Mały, kiedy cisza stawała się już nieznośna
Rudzik zastanowił się chwilę nad odpowiedzią, żeby nie wyjawić całej prawdy, ale jednak coś powiedzieć.
- Żaden konkretny powód, po prostu j-jestem ciekawy jak wyglądają dzieci mojego najlepszego p-przyjaciela - odpowiedział cicho.
Srebrno-biały kocur nie wyglądał do końca jakby mu uwierzył, ale chyba nie miał siły znowu ciągnąć tematu.
- Dobrze, ale.. jakby przeze mnie coś się działo przez co jesteś smutny, to zawsze mi możesz o tym powiedzieć, dobrze? - westchnął i musnął ogonem bok Rudzika, który kiwnął w milczeniu głową.
- To nie jest twoja wina... - wymruczał do siebie spuszczając głowę, ale Mały już tego chyba nie usłyszał.
Zanim medycy znaleźli się na terenach klanu nocy, zdecydowali się jeszcze szybko zapolować. Rudzikowi udało się złapać tylko chudego kosa, ale Mały nadrobił to dwoma myszami, którymi się potem podzielili. Syn Jagódki spojrzał się na niego z wdzięcznością, nawet jeśli młodszy medyk nie mógł być jego partnerem, to wciąż był jego najlepszym przyjacielem i Rudzik nie chciał spędzić reszty swojego życia unikając go.
Samotnicy zjedli szybko swoje zdobycze i ruszyli dalej, a wkrótce znaleźli się na granicy terenu klanu nocy.
- To.. t-to co teraz? zapytał się niepewnie Rudzik.
Jak tylko wróciły mu siły, Rudzik szturchnął delikatnie Małego i wstał. Nie miał ochoty przebywać tu nawet o chwili za długo. Wznowili wędrówkę, a wiedząc, że lada chwila będą na wrogim terytorium i muszą uważać na patrole, starali się iść najciszej jak to możliwe.
- Czemu aż tak bardzo chcesz je poznać? - zapytał w końcu szeptem Mały, kiedy cisza stawała się już nieznośna
Rudzik zastanowił się chwilę nad odpowiedzią, żeby nie wyjawić całej prawdy, ale jednak coś powiedzieć.
- Żaden konkretny powód, po prostu j-jestem ciekawy jak wyglądają dzieci mojego najlepszego p-przyjaciela - odpowiedział cicho.
Srebrno-biały kocur nie wyglądał do końca jakby mu uwierzył, ale chyba nie miał siły znowu ciągnąć tematu.
- Dobrze, ale.. jakby przeze mnie coś się działo przez co jesteś smutny, to zawsze mi możesz o tym powiedzieć, dobrze? - westchnął i musnął ogonem bok Rudzika, który kiwnął w milczeniu głową.
- To nie jest twoja wina... - wymruczał do siebie spuszczając głowę, ale Mały już tego chyba nie usłyszał.
Zanim medycy znaleźli się na terenach klanu nocy, zdecydowali się jeszcze szybko zapolować. Rudzikowi udało się złapać tylko chudego kosa, ale Mały nadrobił to dwoma myszami, którymi się potem podzielili. Syn Jagódki spojrzał się na niego z wdzięcznością, nawet jeśli młodszy medyk nie mógł być jego partnerem, to wciąż był jego najlepszym przyjacielem i Rudzik nie chciał spędzić reszty swojego życia unikając go.
Samotnicy zjedli szybko swoje zdobycze i ruszyli dalej, a wkrótce znaleźli się na granicy terenu klanu nocy.
- To.. t-to co teraz? zapytał się niepewnie Rudzik.
<Mały? uwu>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz