BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Społeczność z bólem pożegnała Przebiśniega, który odszedł we śnie. Sytuacja nie wydawała się nadzwyczajna, dopóki rodzina zmarłego nie poszła go pochować. W trakcie kopania nagrobka zostali jednak odciągnięci hałasem z zewnątrz, a kiedy wrócili na miejsce… ciała ukochanego starszego już nie było! Po wszechobecnej panice i nieudanych poszukiwaniach kocura, Daglezjowa Igła zdecydowała się zabrać głos. Liderka ogłosiła, że wyznaczyła dwa patrole, jakie mają za zadanie odnaleźć siedlisko potwora, który dopuścił się kradzieży ciała nieboszczyka. Dowódcy patroli zostali odgórnie wyznaczeni, a reszta kotów zachęcana nagrodami do zgłoszenia się na ochotników członkostwa.
Patrole poszukiwacze cały czas trwają, a ich uczestnicy znajdują coraz to dziwniejsze ślady na swoim terenie…

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Znajdki w Klanie Nocy!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Owocowym Lesie!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Nocy!
(jedno wolne miejsce!)

Rozpoczęła się kolejna edycja Eventu NPC! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 24 listopada, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

20 lutego 2019

Od Jodły C.D Lawendowej Łapy

Właściwie to jej życie nie zaczęło się szczególnie widowiskowo. O tak, po prostu w pewnym momencie wszystko zaczęło się zmieniać. Z początku nie odczuwała szczególnie mocno tej zmiany, oprócz tego, że z pewnością było jej zimniej. Tak, o wiele zimniej. Nie do końca wiedziała jak tak naprawdę wygląda zimno, bowiem jedyne porównanie jakie miała to matczyne łono i żłobek, ale to zawsze coś. Wiedziała również, że wiele różnych istot znajdowało się w pobliżu niej - dwie malutkie, czyli jak się domyśliła jej siostry, a także jedna o wiele większa, którą w myślach nazywała "mamą". Z czasem zdała sobie również sprawę z tego, że sporadycznie wpadają ją odwiedzać inne koty, a także nieopodal nich kręcił się jeszcze mniejszy od reszty, ale o wiele większy od niej kocur. Właściwie to z tego etapu jej życia niewiele wywnioskowała, ale była za to niezwykle dumna, ileż to się wokół niej dzieje i zdając sobie sprawę z tego, że jest w centrum uwagi.
Później nadszedł ten etap, kiedy delikatnie uniosła powieki i zobaczyła swoją mamę. Tak, jej mama była pierwszym kotem jakiego zobaczyła, a także dla niej jednym z najpiękniejszych, aż do tej pory. Już od początku ją pokochała. Jej duże, zielone oczy pełne miłości i delikatne, puchate futerko. Zazwyczaj jednak kiedy ta lizała ją tym szorstki, mokrym językiem fukała bardzo z tego niezadowolona, w przeciwieństwie do sióstr, które dosyć to lubiły. Mimo, że szybko zakiełkowała w niej chęć bycia ładniejsza od reszty, to nie lubiła kiedy inni się na to patrzyli. Mając na myśli inni, oczywiście chodziło jej o gapiów, którzy zainteresowani nudnym życiem kociąt często przychodziły zobaczyć co te porabiają. W tym czasie również zaczęła słyszeć wyraźniej, rozumiejąc sporadycznie niektóre słowa. W zasadzie nie działo się nic ciekawego, oprócz tego, że po kilku dniach, może nawet tygodniu od urodzenia się miotu Wschodzącej Fali, trzy urokliwe koteczki zaczęły mówić. Dla Jodły było to bardzo miłe zaskoczenie, że - choć bardzo nieudolnie - potrafiła porozumieć się ze swoją rodziną lub wyrazić swoje głębokie niezadowolenie faktem, że jej mama NADAL myła ją przy innych, nawet w miejscach o których nie warto wspominać.
Pomijając już to jaka niezadowolona była z tych, a także innych faktów, których raczej nie będę wymieniać, to nie można było jej zaliczyć do tych kociąt, z kategorii marud. Większość czasu bowiem spędzała z radosnym, dumnym uśmiechem na pyszczku, często atakując swoje siostry. Niby normalne jak na kociaka, czyż nie? Właściwie to tak, ale od razu było widać jak bardzo nasza tłuściutka Jodła stara się dominować nad Wiatr i Cyprys. W większości jej się to udawało, przez jej masę i tłuszczyku, a wtedy puszyła się szczęśliwa. To był właśnie ten moment, kiedy pragnęła, aby kilka kotów akurat w tamtym momencie siedziało w żłobku. Wtedy mogła robić różne, wymyślone przez nią, dumne pozy. Mimo to nie była jakimś przygłupem, dlatego wolała się nie ośmieszać cały czas tymi swoimi pozami, a więc czasami sobie odpuszczała. Rzadko, ale jednak.
Właśnie jednego takiego dnia, kiedy szylkretka sobie odpoczywała, jedna z kotek, która często ich odwiedzała, przyszła im na wizytę. Jodła nie miała szczególnie dobrej pamięci co do imion, ale za to jej gdzieś w głębi główki sobie zakodowała. Znaczy, połowicznie, bowiem wiedziała jedynie, że było to coś związanego z kwiatami. Kwiecista Łapa? Mmm, to byłoby zbyt łatwe, a więc z pewnością musiało to być coś innego... ah, tak! Lawendowa Łapa. Kotka była widocznie zdyszana, dlatego mała przewróciła się z pleców na brzuszek i podniosła się, wpatrując się dużymi, przeszywającymi oczami w uczennicę. Jej mina zainteresowania i zachłannego starania się rozwikłać powód jej przemęczenie, z pewnością nie pasowała do jej pyszczka. Posiadała na tyle tłuściutkie policzki, że wyglądała jak jakaś agresywna wiewiórka. Jakże tego nie lubiła! Wyglądała wtedy strasznie niepoważne, a to mijało się z celem.
- Czo tu robisz? - Wymamrotała marszcząc nosek i mrużąc oczka - Nawet ja wiem, sze jak ktosz jest zmęczony, to powinien odpocząć.
Słysząc jak jedna z szylkretowych kuleczek się odzywa, obydwie kotki - Lawendowa Łapa i jej matka, spojrzał się na nią z rozbawieniem. Uczennica wydała z siebie krótkie westchnięcie, najpewniej rozczulona zachowaniem Jodły i jej nieudolnym próbowaniem wypowiedzenia chociaż jednego zdania, ale tamtej wcale nie było do śmiechu.
- Wschodząca Fala to moja mentorka, muszę ją odwiedzać, wiesz?
Ha! I jeszcze śmiała mówić do niej takim tonem, jak gdyby próbowała ją jakoś pouczyć. Tak większość do niej mówiła. Wteyd ich oczy błyszczały, jak gdyby chcieli okazać jej zrozumienie i dodać "Jesteś kociątkiem, jeszcze dużo rzeczy nie wiesz". To było drugie zaraz po wylizywaniu, czego brązowooka strasznie nie lubiła. Podeszła więc nieco ślamazarnie, ale z wyprostowanym całkiem do nieco starszej od niej kotki, a następnie spojrzała jej się prosto w oczy. Otworzyła pyszczek po chwili ciszy i zapytała poważnie:
- Szemu niby?
- Przecież...
Dziwnie napiętą ciszę, przerwał chichot Wschodzące Fali, który po chwili zamienił się w bardzo głośny śmiech. Zdawała się być rozbawiona do łez, a widząc to Jodła zrobiła swoją najbardziej naburmusziną minę jaką umiała. Nawet ty Brutusie, przeciw mnie? Liczyła, że chociaż jej matka dojrzy w swoim dziecku powagę, ale najwidoczniej wydało jej się śmieszne zachowanie swojej drugiej w kolejności córeczki.
Jodła wteyd najzwyczajniej w świecie opuściła to towarzystwo, oczekując okazji, kiedy faktycznie będzie miała co tam zrobić i być brana na poważnie. Umościła się w mchu, nieopodal swoich sióstr, które spały na ten moment w kupce. No cóż, czyli była sama. Oparła się o mech i wystawiła język, pusząc policzki, a następnie burcząc nieprzyjaźnie.
- Nikt mnie nie biesze na powasznie! - Burknęła do siebie wpatrując się w dwie, starsze od niej kotki nadal zapłakane do łez. Wtem obok niej znikąd zmaterializował się Lisek i stwierdził:
- Tak to już bywa.
Niezadowolona z tego, że ją słyszał, a także z jego niesatysfakcjonującego spostrzeżenia, jedynie westchnęła i umościła się wygodniej w posłaniu. Skupiła swój wzrok na Wiatr, która wreszcie się obudziła, dlatego planowała w swojej główce jakieś nowe zabawy, żeby pokazać, że jest taka fajna jak ich mama, a więc nie zauważyła jak Lawendowa Łapa zbliżyła się do nich i tyknęła ją łapą. Jej pierwszą reakcją było drgnięcie i odskoczenie, ale kiedy zobaczyła uczennicę uspokoiła się.
- Ale nie obrażaj się na nas, co, Jodło? - Wymamrotała uczennica i zrobiła smutną minkę, a kotka zamrugała parokrotnie. Że co? Czy ona udawała właśnie przed nią błazna, łasząc się jak gdyby zrobiła coś bardzo złego? Z początku mała była taka zdziwiona zaistniałą sytuacją, że nie zareagowała, ale po chwili zdała sobie sprawę, że to dobrze. Przynajmniej nie jest już kociątkiem w jej oczach, które zapomni o wszystkim na następny dzień.
- Nie, szkoro pszydzielili cię mojej mamie, to muszisz być fajna. Chyba. - Stwierdziła, wysuwają ten wniosek na poczekaniu i czekając na reakcję kotki. Jej spojrzenie było o wiele bardziej łagodnie i mniej naburmuszone niż przed chwilą.

<Lawendowa Łapo?>

1 komentarz: