BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Do klanu szczęśliwie (chociaż zależy kogo się o to zapyta) powróciła zaginiona medyczka, Liściaste Futro. Niestety nawet jej obecność nie mogła powstrzymać ani katastrofy, jaką była szalejąca podczas Pory Nagich Liści epidemia zielonego kaszlu, ani utraty jednego z żyć przez Srokoszową Gwiazdę na zgromadzeniu. Aktualnie osłabieni klifiacy próbują podnieść się na łapy i zapomnieć o katastrofie.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Po długim oczekiwaniu nowym zastępcą Owocowego Lasu została ogłoszona Sówka. Niestety jest to jedyne pozytywne wydarzenie jakie spotkało społeczność w ostatnim czasie. Jakiś czas po mianowaniu zwiadowczyni stała się rzecz potworna! Cały Owocowy Las obudził się bez śladu głównej medyczki, jej ucznia oraz dwójki rodzeństwa kocura. Zdruzgotana Świergot zgodziła się przejąć rolę medyka, a wybrani stróże – Orzeszek i Puma – są zobowiązani do pomocy jej na tym stanowisku.
Daglezjowa Igła w razie spotkania uciekinkerów wydała rozkaz przegonienia ich z terytorium Owocowego Lasu. Nie wie jednak, że szamanka za jej plecami dyskretnie prosi zaufanych wojowników i zwiadowców, aby każdy ewentualny taki przypadek natychmiastowo zgłaszać do niej. Tylko do niej.
Obóz Owocniaków huczy natomiast od coraz bardziej wstrząsających teorii, co takiego mogło stać się z czwórką zaginionych kotów. Niektórzy już wróżą własnej społeczności upadek.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Burzy!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Owocowym Lesie!
(jedno wolne miejsce!)

Rozpoczęła się kolejna edycja Eventu NPC! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 3 listopada, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

19 lutego 2019

Od Czaplego Potoku

Że niby jego skandaliczne zachowanie na zgromadzeniu powstrzymają go od podobnych akcji, przynajmniej w najbliższym czasie?
Ha, dobre sobie.
Dokładnie dwa dni wystarczyły, żeby Czapli Potok postanowił wyrwać się z obozu w samym środku nocy. Musiał to wszystko przemyśleć, ale w całkowitej samotności. Bez Pylistej Łapy u boku podczas treningów, bez Błękitnej Cętki co chwila rzucającej jakimś niezbyt wyszukanym żartem i bez towarzyszy z legowiska, których głośne oddechy uniemożliwiały skupienie nawet w nocy. A przede wszystkim bez Księżycowego Płatka, która chyba planowała coś, co nie do końca było przyjemne dla jej ukochanego wujka. W głębi serca wiedział, że tak naprawdę chciał się komuś wyżalić, ale komu? Błękitna Cętka i Fiołkowa Bryza zapewne nie wzięłyby tego na poważnie, Ciernista Łodyga kazałaby poddać brata całodobowej obserwacji, a Pylista Łapa zaczęłaby obawiać się o swoje życie lub zdrowie.
Co prawda, pozostała mu Konwaliowa Rzeka, jednak nie wiedział, czy chce dokładać zmartwień  na barki partnerki. Z pozoru trzymała się lepiej od niego, jednak zdawał sobie sprawę, że w środku przeżywa utratę dziecka jeszcze gorzej od Czaplego Potoku, wszakże była jego matką.
I nawet jeśli wmawiał sobie, że nie ma nikogo, kto wysłuchałby go i zrozumiał, jego podświadomość szeptała mu do ucha pewne imię. Prawda była taka, że przez ten cały nawał emocji Czapli Potok się zwyczajnie rozleniwił i nie chciało mu się szukać rozwiązania dalej niż poza granicami obozu.
Jednak wszystkie te bezradne przemyślenia znajdowały się tylko w powierzchownej części jego umysłu. Cała reszta wojownika wiedziała, gdzie i do kogo powinien się skierować, w związku z tym gdy przemierzał zakwitające tereny Klanu Burzy, pogrążony w sobie tylko znanych refleksjach, jego ciało kierowało go w stronę rzeki szumiącej w oddali.
Zorientował się o swoim położeniu dopiero, gdy łapy zanurzyły mu się w grząskim gruncie, a ryk wody słyszał dokładnie dwie, może trzy długości lisa przed sobą. Zamrugał parę razy, ale uznał, że skoro już się tutaj znalazł, to chętnie skorzysta z tej okazji do relaksu. Bowiem od dłuższego czasu płynąca woda wywoływała u niego przyjemne odczucia. Dalej nie znosił uczucia mokrego futra i panicznie bał się utonięcia, lecz jednocześnie zapach wilgotnej ziemi, odgłos pędzącej wody oraz ogólna aura otaczająca rzekę bądź strumień zawsze skutecznie go rozluźniały. Nie wiedział skąd u niego taka nagła zmiana, jednak nie narzekał. Szczególnie ostatnimi czasy potrzebował w swoim życiu czegoś takiego.
Wyłonił się z zarośli i już miał zamiar położyć się na wilgotnym brzegu, gdy kątem oka ujrzał po drugiej stronie rzeki coś nietypowego. Podniósł głowę, bardziej zdezorientowany niż przestraszony czy podejrzliwy. A gdy zobaczył, kto siedzi na przeciwnym brzegu, jego serce zabiło mocniej, natomiast policzki zapiekły. 
– Dzicza Łapo – zamruczał z delikatnym uśmiechem na pyszczku, po czym o wiele zgrabniej niż ostatnio przedostał się do przyjaciela, przeskakując po Wodnych Głazach.
<Dzik?>
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)