Biura wojowniczka uskoczyła na bok przed ciosem zadanym przez Sosnową Łapę, ale ta nie poddawała się. Cierń miała wrażenie, że próbowała ją zmęczyć, albowiem bez przerwy zmuszała liderkę do przeskoków, czy uników. Postanowiła trochę popsuć jej szyki i skoczyła wprost na nią, kocica jednak upadła wzorowo i po chwili zaczęła siłować się z Ciernistą. Kotka miała ochotę uśmiechnąć się pod nosem, widząc, jak młodsza nie daje za wygraną, nie zrobiła tego jednak. Dałoby jej to zbyt wiele satysfakcji, a Cierń nie chciała, aby kocica spoczęła na pochwałach. Kiedy w końcu się od siebie odsunęły, zmierzyła uczennice surowym wzrokiem. Sosnowa Łapa najeżyła się.
— Na osty i ciernie, co znowu? Jestem prawie przekonana, że było dobrze. Nie musisz być za każdym razem taka surowa!
To było aż zabawne, jak wypluwała z siebie słowa i z jaką bezpośredniością kierowała się do kocicy. Żmijowa Łuska stwierdziłaby pewnie, że to niewybaczalny brak szacunku i wychowania, jednak Ciernistej Gwieździe dość daleko było do postaw owej kocicy w wielu aspektach. No i nie uszukujmy się, lubiła Sosnę, inaczej osobiście postawiłaby ją do pionu.
— Nie jestem surowa, zwyczajnie jestem mendą — odparła ze złośliwym uśmiechem przywódczyni, na co koteczka wykonała rotację oczami.
— No dobrze, Ciernista Mendo, co tym razem ci się nie podoba? — burknęła, trochę obrażona, a Cierń musiała powstrzymać wybuch śmiechu, jaki cisnął jej się na gardło. Spokojnie, tylko spokojnie.
— Za dużo gadasz — oznajmiła śmiertelnie poważnym tonem, a koteczka na moment stanęła w bezruchu. Spoglądała na Ciernistą, nie wiedząc, jak to zinterpretować. Czyżby bura miała jakieś gorsze dni? Coś ją ugryzło? No dobra, zawsze była złośliwa, ale równie zawsze była także wyrozumiała w stosunku do jej gadulstwa, więc...
— Oprócz tego, wszystko idealnie, jak przystało na moją uczennicę, a przede wszystkim, na wojowniczkę. Na dzisiaj masz wolne, ale bądź wieczorem w obozie. — Tym razem bura kotka posłała jej delikatny uśmiech, który Sosna ze zdumieniem odwzajemniła. Kiedy liderka odeszła w swoją stronę, Sosnowa pisnęła radośnie, jakby chcąc dać całemu światu znać, że nadchodzi jej wielki dzień. Dopiero po chwili zdała sobie sprawę, że przywódczyni bez wątpienia ją słyszała.
~*~
Bura kocica zebrała na wieczór wszystkie zdolne do samodzielnego polowania koty wokół siebie i poprosiła Sosnową Łapę o wystąpienie, co ta uczyniła z wyrazem ogromnej dumy na pyszczku. Ciernista zaczerpnęła ciepłego powietrza w płuca, aby następnie przemówić.
— Ja, Ciernista Gwiazda, liderka Klanu Burzy wzywam naszych walecznych przodków, aby spojrzeli na tą uczennicę. Pracowała ciężko, aby poznać wasz szlachetny kodeks, dlatego polecam wam ją, jako kolejną wojowniczkę. Sosnowa Łapo, czy przysięgasz bronić Klanu Burzy nawet za cenę życia?
Sosna wysunęła dumnie pierś do przodu i zawołała donośnym głosem:
— Przysięgam!
Cierń musiała przyznać, że długo myślała nad imieniem dla kotki. Wiedziała, że musi być ono równie specjalne, co ona sama. W końcu podjęła decyzję w oparciu o imię silnej, honorowej i mądrej wojowniczki, która była dla niej wręcz sercem jej klanu, mimo iż miała już swoje lata i najpewniej jedną łapą spoczywała parę metrów pod ziemią.
— Mocą Klanu Gwiazd nadaję ci imię Sosnowej Kory. Gwiezdni doceniają twój entuzjazm i waleczność i witają cię, jako nową wojowniczkę Klanu Burzy.
Rozległy się tak dobrze jej znane, radosne wiwaty i wykrzykiwanie imienia nowej wojowniczki, a w oddali Cierń zobaczyła, jak Korowa Skóra uśmiecha się do niej blado. Odwzajemniła uśmiech swojej babki, do której była tak podobna, a która nigdy nie dowie się o ich pokrewieństwie. Przez chwilę zastanawiała się, jakby to było, gdyby znała prawdę? Czy to by coś zmieniło w ich relacjach?
Raczej nigdy się tego nie dowie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz