Czy bura liderka była zła na Czapli Potok? Tak, bez wątpienia. To, jak się zachował, było obrazem jawnej głupoty. Przez jego porywczość wszystkie koty na zgromadzeniu mogły poczuć się zagrożone w oczach Klanu Gwiazd. A co, gdyby zabił tego pyskatego wojownika? Gdyby wywołał wojnę? Czy o tym pomyślał? Nie, oczywiście, że nie. Patrzcie na mnie, jestem Czapla i mam mięśnie! Koło złości i zażenowania stały jednak murem troska i zrozumienie. Chodziło o jego zaginionego syna. Syna, którego myślał, że stracił. Ciernista Gwiazda była wręcz weteranką tracenia drogich jej istot i rozumiała w pełni jego złość, nawet, jeśli zachował się jak ostatni palant. To nie zmieniało jednak faktu, że miał przerąbane. Cierń odprowadziła swój klan do obozu, po czym rzuciła bratu znaczące spojrzenie.
— Czapli Potoku, pozwól ze mną — oznajmiła lodowatym kotem. Kocur burknął coś pod nosem z irytacją, a może nawet pogardą, jednak w wypowiedzi Ciernia było coś, co kazało mu iść razem z burą. Może był to szacunek do liderki, a może chęć udowodnienia swoich racji? Dwójka dzieci Białej Sadzawki opuściła obóz, kierując się na polaną. Cierń zauważyła, jak Pylista Łapa ogląda się za nimi ze zmartwieniem, więc posłała jej pokrzepiający uśmiech, jakby mówiła "spokojnie, nie skrzywdzę twojego mentora". Byli już oddaleni na tyle, aby nikt jej nie widział, kiedy czekoladowy kocur podniósł głos.
— Czego chcesz, zdrajczyni? — warknął. Ciernista Gwiazda uniosła brew. Zdrajczyni, huh? A więc teraz to on ma pretensje do niej? Zabawna sprawa, doprawdy. Pozwoliła sobie jednak z gracją zignorować zarówno jego ton, jak i miano, jakim ją określił.
— Powiedz mi, kochany braciszku... — zaczęła spokojnie, aby następnie wbić w niego ostry wzrok — używasz czasem głowy, czy do reszty już zacząłeś myśleć dupą? — Mimo pretensjonalnego tonu, głos pozostał zupełnie opanowany. Czapli Potok otworzył szerzej oczy, aby zaraz na powrót przybrać zdenerwowany wyraz pyszczka.
— Ja? A widziałaś może siebie? Po prostu im go oddałaś! Jakby nigdy nic. Ten pozlepiany kłak nie ma żadnych praw do mojego dziecka — zaznaczył zdecydowanie to, co myślał. Ciernistą rozbawił trochę "pozlepiany kłak" jednak w żaden sposób mu tego nie pokazała. To nie pora na śmiech.
— Ważniejsze jest twoje poczucie słuszności, czy samopoczucie Liska? — zapytała spokojnie. Łeb miała wciąż zadarty do góry, aby patrzeć prosto w jego oczy. Było oczywistym, że ta słowna potyczka to swego rodzaju wyzwanie. Kocur napuszył futro, ale nic nie powiedział, na co Ciernista pokiwała powoli głową.
— Posłuchaj, rozumiem cię. To twoje dziecko i chcesz, aby było z tobą i Konwalią. Uwierz mi, ja także tego pragnę. Troszczę się o każdego z was, nawet, jeśli tego nie pokazuję. Ale nie możemy zrobić czegokolwiek wbrew Liskowi, a tym bardziej zabierać go siłą. Jeśli będzie chciał żyć z nimi, zostanie z nimi i oczekuję od ciebie, że nie będziesz odstawiał żadnej maniany. Nie chcemy rozlewu krwii. Teraz liczy się jego komfort. Chciałbyś, aby był tutaj, nie będąc szczęśliwym? — Ostatnie pytanie wypowiedziała dość cicho, delikatnym tonem. Nie chciała, aby jej brat poczuł się zostawiony sam sobie, ale nic innego nie mogła teraz zrobić. To byłoby wbrew jej zasadom.
< Czapli Potoku? >
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz