Ze spokojem leżała sobie na kolejnym postoju. Wędrówka z każdym dniem była coraz bardziej dziwna. Nie wiedziała gdzie idą i po co, a kolejne księżyce jej życia mijały. Czemu to się tak dziwnie ciągnęło? Nic się nie działo podczas tej przeprowadzki, po prostu szli. No może oprócz postojów, gdzie często zaczepiał ją Nastroszony, albo przynajmniej widziała go w pobliżu i uciekała. Bała się go jak ognia, wypatrując czy przypadkiem nie zmierza w jej stronę. Teraz nie zdążyła zareagować, gdy kocurek z niezadowolonym wyrazem pyszczka podszedł do niej.
- Musimy poważnie porozmawiać
Przerażona odsunęła się do tyłu. O czym chciał niby rozmawiać? Nie przypominała sobie, żeby cokolwiek się stało w ostatnim czasie.
- N-nic n-nie z-zrobiłam, n-naprawdę!- pisnęła, czując, że może ktoś ją wkopał. Zepsuła coś? Albo przynajmniej ktoś tak myślał i mu powiedział? Bo skoro sama niczego sobie nie przypominała, to może jakiś inny kociak albo te starsze koty ją wrobiły w jakieś przestępstwo, bo jej nie lubiły?Nastroszony tylko zacisnął mocniej pyszczek.
- Nie o to chodzi! Będziesz niedługo mianowana na ucznia! Wiesz co to znaczy? Że będziesz zajęta i nie będziemy mogli się spotykać! - miauknął z pretensją. Przekrzywiła lekko łebek. To brzmiało… dziwnie. Co? Kim zostanie? Było to dla niej nowe słowo, z którym pewnie miała do czynienia, ale nie załapała o co w nim chodzi.
- N-na j-jakiego u-ucznia? O-o c-co w t-tym ch-chodzi...
W głębi duszy była szczęśliwa, że nie będzie musiała się z nim spotykać! Skoro będzie zajęta… To chyba dobrze, prawda? Będzie coś robić, ale z dala od kociaka!
- Dostaniesz mentora i będziesz uczyć się polować i walczyć, by zostać wojownikiem - prychnął, przybliżając się bardziej do kotki. - Oraz spać w innym miejscu.
- Aha...- zawstydzona odsunęła się do tyłu, czując jak powoli panika nią przejmuje. Nastroszony nie wyglądał na szczęśliwego! To nie zapowiadało się dobrze! Wyglądał na zirytowanego czymś, ale nie mogła uciec, bo ten na pewno by ją dorwał. Musiała być na razie spokojna, co sprawiało jej dużo trudności. A znów się przysunął, zaciskając mocniej mordkę, obejmując ją łapami. Co?! Co on robił! Nie miała teraz jak uciec! I był tak blisko, o wiele za blisko! Niczego przecież mu nie zrobiła, a on chciał wyrządzić jej krzywdę!
- Masz mnie odwiedzać, jasne? I nie krzycz - dodał zaraz pośpiesznie, działając dość mądrze, bo ledwo powstrzymując się od wrzasku, zakwiliła cicho, z przerażeniem próbując nie zważać na bliskość kocura. Chciała krzyczeć, wołać o pomoc, ale byłoby jeszcze gorzej. Musiała to przetrwać.
- D-dobrze... J-jeżeli d-dam r-radę... P-proszę, p-puść mnie...- jęknęła cicho.
Nastroszony ignorując jej błagania, niemalże położył się na niej, mają gdzieś piski. Co on wyczyniał?! Miała ochotę wymiotować i drzeć się w tym samym momencie, z przerażeniem spoglądając na wczepionego w nią kocurka. Z każdą chwilą bała się go coraz bardziej, a w szczególności tego, dlaczego był tak blisko.
- Nie. Wiesz czemu? Bo należysz do mnie. Musisz o tym pamiętać. A teraz na pewno będziesz - stwierdził. - Czuj się zaszczycona - dodał jeszcze z uśmieszkiem. Przestraszona dotykiem, otworzyła pysk z zamiarem krzyku, lecz w ostatniej chwili powstrzymała się. Z jej oczu powoli zaczęły wypływać łzy. Jego gadanina była… Dziwna! Jak to należała do niego? Już dawno domyślała się, że korzystał z niej jak z zabawki, ale gdy te słowa wyszły z mordki malucha, brzmiało to jeszcze gorzej niż jej wyobrażenia. Dawno przestała być kotem. Już od dłuższego czasu była zwykłym przedmiotem, który można było wrzucić do błota, pobić czy mu rozkazywać.
- P-proszę, o-odsuń się... N-nie ch-chcę, ż-żebyś b-był... T-tak b-blisko, p-proszę…
- Ale to tylko przytulas. Tak robią przyjaciele. Nie spinaj się tak. Na moją przyjaźń trzeba zasłużyć, a ty właśnie to osiągnęłaś. No i nie chcę byś o mnie zapomniała - Skrzywił pyszczek. - Znajdziesz sobie innego przyjaciela i mnie jeszcze zostawisz... Będzie mi się tu bez ciebie nudziłoooo... Tak potwornie…
- N-nie z-znajdę i-innego!- zapewniła go szybko. O czym on wygadywał?!- B-bo... N-nikt n-nie l-lubi t-takich p-paskud... Dz-dziękuję z-za t-twoją ł-łaskę... A-ale p-proszę, o-odsuń się- załkała, próbując się wyrwać z uścisku. Nie chciała go dotykać!
- Ja cię lubię! - burknął, schodząc z niej niezadowolony. Niemalże zachłysnęła się powietrzem, z ulgą mogąc już oddychać spokojnie.- Jak będę duży, to będziemy robić wszystko razem! Musisz przestać się tak mnie cykać. Nie zostaniesz z takim nastawieniem wojownikiem. A tulenie jest fajne! Nie wiem co masz do tego - strzepnął uchem.
- T-tu-tulenie... N-nie j-jest f-fajne...- przerażona szybko odskoczyła do tyłu na odpowiednią odległość. W końcu…- I-i... J-jak t-to w-wszystko r-razem?...
- Jest fajne. - Usiadł patrząc na nią w skupieniu. - Jak chcesz to możesz mnie przytulić. Tak sama z siebie. Zobaczysz, że nic mi sie nie dzieję. No a razem... Bo przyjaciele tak robią. Chodzą na wyprawy, bawią się razem i spędzają ze sobą czas. - wytłumaczył jej to.
- N-nie chcę c-cię p-przytulać!- krzyknęła, nawet nie potrafiąc sobie tego wyobrazić. I jeszcze do tego to spędzanie razem czasu... Nie chciała z nim chodzić na wyprawy! Nie chciała go znowu dotykać! Nie chciała się do niego nawet zbliżać!
- To wolisz być na samym dnie? Samotna, bez znajomych, jak gówno? - Zrobił niezadowoloną minę. - Nie lubisz mnie? O to chodzi?
- N-nie!- pisnęła cicho, jednak całkowicie nie zgadzając się z tym co mówi. Co ona najlepszego zrobiła, nie chciała by kocurek był zły na nią! Musiała chociaż udawać sympatię!- J-ja... L-lubię... L-lubię c-cię, n-naprawdę! T-to n-nie t-tak…
- To jak? Skoro lubisz, to czemu mnie odtrącasz? - machnął ogonem zirytowany. - Cieszysz się, że będziesz uczniem, bo się ode mnie uwolnisz? - zawarczał, wysuwając pazury i robiąc krok w jej stronę. - No? Tłumacz się!
Z paniką odsunęła się do tyłu, ciężko oddychając. Wpatrywała się w odsłonięte pazurki młodziaka. Nie, nie, nie! Nie chciała zostać przez niego zraniona, tak się starała! Już sobie wyobrażała rany na całym jej ciele, ten ból rozlewający się wszędzie.
- N-nie! N-naprawdę n-nie! P-po p-prostu... J-ja... B-boję się t-tego t-trochę... T-tych p-przytulasów... I... W ogóle…
- Czemu? Mama cię nie tuliła? Albo Dwunożni? Czemu się tego niby boisz? Przecież to śmieszne - parsknął.
- N-nikt m-mnie n-nigdy n-nie p-przytulał...- wymamrotała cicho, odsuwając się jeszcze bardziej.- I... J-jak k-ktoś p-podchodzi b-blisko... T-to o-oznacza, ż-że ch-chce źle, b-bo b-byłam n-nieposłuszna, a-a j-ja się s-staram s-spełniać w-wszystkie ż-żądania…
- Musimy poważnie porozmawiać
Przerażona odsunęła się do tyłu. O czym chciał niby rozmawiać? Nie przypominała sobie, żeby cokolwiek się stało w ostatnim czasie.
- N-nic n-nie z-zrobiłam, n-naprawdę!- pisnęła, czując, że może ktoś ją wkopał. Zepsuła coś? Albo przynajmniej ktoś tak myślał i mu powiedział? Bo skoro sama niczego sobie nie przypominała, to może jakiś inny kociak albo te starsze koty ją wrobiły w jakieś przestępstwo, bo jej nie lubiły?Nastroszony tylko zacisnął mocniej pyszczek.
- Nie o to chodzi! Będziesz niedługo mianowana na ucznia! Wiesz co to znaczy? Że będziesz zajęta i nie będziemy mogli się spotykać! - miauknął z pretensją. Przekrzywiła lekko łebek. To brzmiało… dziwnie. Co? Kim zostanie? Było to dla niej nowe słowo, z którym pewnie miała do czynienia, ale nie załapała o co w nim chodzi.
- N-na j-jakiego u-ucznia? O-o c-co w t-tym ch-chodzi...
W głębi duszy była szczęśliwa, że nie będzie musiała się z nim spotykać! Skoro będzie zajęta… To chyba dobrze, prawda? Będzie coś robić, ale z dala od kociaka!
- Dostaniesz mentora i będziesz uczyć się polować i walczyć, by zostać wojownikiem - prychnął, przybliżając się bardziej do kotki. - Oraz spać w innym miejscu.
- Aha...- zawstydzona odsunęła się do tyłu, czując jak powoli panika nią przejmuje. Nastroszony nie wyglądał na szczęśliwego! To nie zapowiadało się dobrze! Wyglądał na zirytowanego czymś, ale nie mogła uciec, bo ten na pewno by ją dorwał. Musiała być na razie spokojna, co sprawiało jej dużo trudności. A znów się przysunął, zaciskając mocniej mordkę, obejmując ją łapami. Co?! Co on robił! Nie miała teraz jak uciec! I był tak blisko, o wiele za blisko! Niczego przecież mu nie zrobiła, a on chciał wyrządzić jej krzywdę!
- Masz mnie odwiedzać, jasne? I nie krzycz - dodał zaraz pośpiesznie, działając dość mądrze, bo ledwo powstrzymując się od wrzasku, zakwiliła cicho, z przerażeniem próbując nie zważać na bliskość kocura. Chciała krzyczeć, wołać o pomoc, ale byłoby jeszcze gorzej. Musiała to przetrwać.
- D-dobrze... J-jeżeli d-dam r-radę... P-proszę, p-puść mnie...- jęknęła cicho.
Nastroszony ignorując jej błagania, niemalże położył się na niej, mają gdzieś piski. Co on wyczyniał?! Miała ochotę wymiotować i drzeć się w tym samym momencie, z przerażeniem spoglądając na wczepionego w nią kocurka. Z każdą chwilą bała się go coraz bardziej, a w szczególności tego, dlaczego był tak blisko.
- Nie. Wiesz czemu? Bo należysz do mnie. Musisz o tym pamiętać. A teraz na pewno będziesz - stwierdził. - Czuj się zaszczycona - dodał jeszcze z uśmieszkiem. Przestraszona dotykiem, otworzyła pysk z zamiarem krzyku, lecz w ostatniej chwili powstrzymała się. Z jej oczu powoli zaczęły wypływać łzy. Jego gadanina była… Dziwna! Jak to należała do niego? Już dawno domyślała się, że korzystał z niej jak z zabawki, ale gdy te słowa wyszły z mordki malucha, brzmiało to jeszcze gorzej niż jej wyobrażenia. Dawno przestała być kotem. Już od dłuższego czasu była zwykłym przedmiotem, który można było wrzucić do błota, pobić czy mu rozkazywać.
- P-proszę, o-odsuń się... N-nie ch-chcę, ż-żebyś b-był... T-tak b-blisko, p-proszę…
- Ale to tylko przytulas. Tak robią przyjaciele. Nie spinaj się tak. Na moją przyjaźń trzeba zasłużyć, a ty właśnie to osiągnęłaś. No i nie chcę byś o mnie zapomniała - Skrzywił pyszczek. - Znajdziesz sobie innego przyjaciela i mnie jeszcze zostawisz... Będzie mi się tu bez ciebie nudziłoooo... Tak potwornie…
- N-nie z-znajdę i-innego!- zapewniła go szybko. O czym on wygadywał?!- B-bo... N-nikt n-nie l-lubi t-takich p-paskud... Dz-dziękuję z-za t-twoją ł-łaskę... A-ale p-proszę, o-odsuń się- załkała, próbując się wyrwać z uścisku. Nie chciała go dotykać!
- Ja cię lubię! - burknął, schodząc z niej niezadowolony. Niemalże zachłysnęła się powietrzem, z ulgą mogąc już oddychać spokojnie.- Jak będę duży, to będziemy robić wszystko razem! Musisz przestać się tak mnie cykać. Nie zostaniesz z takim nastawieniem wojownikiem. A tulenie jest fajne! Nie wiem co masz do tego - strzepnął uchem.
- T-tu-tulenie... N-nie j-jest f-fajne...- przerażona szybko odskoczyła do tyłu na odpowiednią odległość. W końcu…- I-i... J-jak t-to w-wszystko r-razem?...
- Jest fajne. - Usiadł patrząc na nią w skupieniu. - Jak chcesz to możesz mnie przytulić. Tak sama z siebie. Zobaczysz, że nic mi sie nie dzieję. No a razem... Bo przyjaciele tak robią. Chodzą na wyprawy, bawią się razem i spędzają ze sobą czas. - wytłumaczył jej to.
- N-nie chcę c-cię p-przytulać!- krzyknęła, nawet nie potrafiąc sobie tego wyobrazić. I jeszcze do tego to spędzanie razem czasu... Nie chciała z nim chodzić na wyprawy! Nie chciała go znowu dotykać! Nie chciała się do niego nawet zbliżać!
- To wolisz być na samym dnie? Samotna, bez znajomych, jak gówno? - Zrobił niezadowoloną minę. - Nie lubisz mnie? O to chodzi?
- N-nie!- pisnęła cicho, jednak całkowicie nie zgadzając się z tym co mówi. Co ona najlepszego zrobiła, nie chciała by kocurek był zły na nią! Musiała chociaż udawać sympatię!- J-ja... L-lubię... L-lubię c-cię, n-naprawdę! T-to n-nie t-tak…
- To jak? Skoro lubisz, to czemu mnie odtrącasz? - machnął ogonem zirytowany. - Cieszysz się, że będziesz uczniem, bo się ode mnie uwolnisz? - zawarczał, wysuwając pazury i robiąc krok w jej stronę. - No? Tłumacz się!
Z paniką odsunęła się do tyłu, ciężko oddychając. Wpatrywała się w odsłonięte pazurki młodziaka. Nie, nie, nie! Nie chciała zostać przez niego zraniona, tak się starała! Już sobie wyobrażała rany na całym jej ciele, ten ból rozlewający się wszędzie.
- N-nie! N-naprawdę n-nie! P-po p-prostu... J-ja... B-boję się t-tego t-trochę... T-tych p-przytulasów... I... W ogóle…
- Czemu? Mama cię nie tuliła? Albo Dwunożni? Czemu się tego niby boisz? Przecież to śmieszne - parsknął.
- N-nikt m-mnie n-nigdy n-nie p-przytulał...- wymamrotała cicho, odsuwając się jeszcze bardziej.- I... J-jak k-ktoś p-podchodzi b-blisko... T-to o-oznacza, ż-że ch-chce źle, b-bo b-byłam n-nieposłuszna, a-a j-ja się s-staram s-spełniać w-wszystkie ż-żądania…
<Nastroszony, mój przyjacielu?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz